«Parole, parole, parole», δηλαδή «Λόγια, λόγια, λόγια», τραγουδούσαν η Ιταλίδα Μίνα και η Γαλλίδα Δαλιδά σε ένα εξαιρετικό, για όσους το θυμούνται, τραγούδι, που ήθελε να δείξει πόσο εύκολο είναι να λες λόγια του αέρα που σε τελική ανάλυση δεν σημαίνουν τίποτε.
Λες και αυτό το τραγούδι, που έγινε μεγάλη επιτυχία πριν από μερικές δεκαετίες, δεν είχε γραφτεί μόνο για τις σχέσεις των ανθρώπων και ιδιαίτερα τις ερωτικές, αλλά και για την πολιτική και τους πολιτικούς.
Ειδικά το τελευταίο διάστημα έχουμε πήξει στις παρόλες, βαρύγδουπες και πομπώδεις, για τη σωτηρία της χώρας και μάλιστα από ανθρώπους που φιλοδοξούν να κάνουν πολιτική καριέρα, με αμφισβητήσιμα προσόντα αλλά που σε ένα πολιτικό ναρκισσισμό, αυθεντικό ή επίκτητο από τις κολακείες άλλων, θεωρούν εαυτούς εν δυνάμει μεσσίες.
Ακούμε για αποξένωση των πολιτών από το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Ναι, συμβαίνει αυτό κάθε φορά που οι πολίτες «έχουν δεμένο τον γάιδαρό τους», δηλαδή δεν αισθάνονται να κινδυνεύουν από κάτι, οπότε έχουν και την πολυτέλεια να λένε ότι το πολιτικό σύστημα -το οποίο κατά τα άλλα έχουν ψηφίσει- δεν τους αρέσει. Αλλά ούτε αυτοί ούτε η κυρία με τις μεγαλοστομίες που θέλει να αλλάξει την Ελλάδα μπορεί να μας πει ποιο είναι το διάδοχο πολιτικό σύστημα. Προκλητικός ναρκισσισμός αν ταυτίζει το πρόσωπό της με το νέο πολιτικό σύστημα από το οποίο οι πολίτες δεν θα αισθάνονται αποξένωση.
Το ότι το νέο πολιτικό σύστημα θα είναι κάτι το διαφορετικό απαιτεί και επεξήγηση της διαφορετικότητάς του. Από ποιους θα αποτελείται αυτό το επονομαζόμενο κίνημα που δεν θα αλλοιωθούν και δεν θα αποτελέσουν σε βάθος χρόνου, ειδικώς όταν είναι ερασιτέχνες, ένα νέο πολιτικό σύστημα με όλα τα παλιά χαρακτηριστικά; Η απολυτότητα στις μεσσιανικές ιδιότητες αυτών των νέων εγχειρημάτων επιβεβαιώνει τη ρήση του λόρδου Άκτον ότι «η εξουσία συνήθως διαφθείρει, όμως η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα…».
Μας «παρηγορούν» από την άλλη πλευρά οι εξαγγελίες ότι μια επιτροπή «σοφών»(!) μελετά τη σωτηρία της χώρας. Υποπτεύομαι, με όλο τον σεβασμό προς το καθηγητικό κατεστημένο, ότι θα πρόκειται για κάποιους καθηγητές ειδικούς στη θεωρία αλλά προβληματικούς στην πράξη. Διότι δικαιούμαι να τρέφω τον ίδιο σεβασμό στον ανεπανάληπτο ρεαλισμό του Μπίσμαρκ ότι «αρκούν τρεις καθηγητές για να χρεοκοπήσει η χώρα»!… Διότι από τη θεωρία στην πράξη είναι πολλά χιλιόμετρα δρόμος, που σημαίνει πως ό,τι γράφουν τα βιβλία μπορεί να διαψευστεί από τις συνθήκες που επικρατούν, από τις αντιλήψεις της κοινωνίας που μπορεί να της αρέσουν τα ωραία λόγια, αλλά μπορεί ένα έκαστο μέλος της να θεωρεί συγχρόνως ότι θίγονται τα ατομικά του συμφέροντα. Οπότε η υψιπετής πολιτική προς εφαρμογή πάει περίπατο.
Α, ρε δόλια Ελλάδα, αλλά όπως έλεγε και ένας εξέχων μακαρίτης δημοσιογράφος και φίλος, κάποιοι ψηφίζουν χωρίς να ξέρουν τι…
Εφημερίδα Απογευματινή
