Η μητέρα των μαχών για την κυβέρνηση Μητσοτάκη μέχρι τις εκλογές είναι σαφές πως δεν θα εξελιχθεί σε ένα και μόνο ή έστω σε δύο συγκεκριμένα μέτωπα. Θα είναι μία διαρκής διαδικασία, που θα απλωθεί σε ευρύ πλαίσιο, από την καταπολέμηση της ακρίβειας και γενικότερα την κατάσταση της οικονομίας μέχρι και σε θεσμικά ζητήματα όπως η δίκη των Τεμπών ή τα αντανακλαστικά τα οποία θα επιδείξει σε υποθέσεις που ανήκουν στη σφαίρα του σκανδάλου, με πρώτη και καλύτερη -σε επίπεδο άμεσης επικαιρότητας- αυτή του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ως εκ τούτου, οι αγροτικές κινητοποιήσεις, όποτε και με όποιο τρόπο και αν σταματήσουν, δεν θα αποτελέσουν τον επίλογο μιας δύσκολης περιόδου για τη χώρα και την κυβέρνηση αλλά την απαρχή μιας εποχής, η οποία θα διαμορφώσει εν πολλοίς -από τις αρχές του 2026 και μετά- τις πολιτικές ισορροπίες μέχρι τη στιγμή των επόμενων εθνικών εκλογών, αλλά και τις συνθήκες υπό τις οποίες θα στηθούν οι κάλπες.
Αν μη τι άλλο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει πως διαθέτει το προνόμιο της έγκαιρης και σωστής αντίδρασης έναντι των γεγονότων αλλά και ένα πολιτικό αισθητήριο, το οποίο τον οδήγησε στην υιοθέτηση της κατάλληλης στρατηγικής σε κάθε κρίσιμη για τον ίδιο αναμέτρηση. Από τις εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ, όπου το απόλυτο αουτσάιντερ αναδείχθηκε μεγάλος νικητής, μέχρι τις δύο νίκες σε εθνικό επίπεδο και τις αντίστοιχες σε αυτοδιοικητικές αναμετρήσεις και ευρωεκλογές. Εφόσον ο ίδιος έχει ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή πως προτίθεται να οδηγήσει το κυβερνών κόμμα σε μία ακόμη μάχη, μετά μάλιστα το ιστορικό αποτέλεσμα της προηγούμενης, είναι βέβαιο πως αναγνωρίζει ότι τα δεδομένα θα είναι πολύ διαφορετικά.
Τα κακώς κείμενα της δεύτερης κυβερνητικής θητείας σε συνδυασμό με την αναμενόμενη φθορά της πολυετούς παραμονής στην εξουσία είναι δύο εμπόδια, τα οποία με έναν και μόνο τρόπο ξεπερνιούνται: αυτόν της ανάληψης κομβικών και θαρραλέων πρωτοβουλιών, που θα θυμίζουν τους λόγους για τους οποίους η πρώτη πενταετία ήταν συνώνυμο των μεταρρυθμιστικών κατακτήσεων, της αποτελεσματικής αντιμετώπισης των προκλήσεων (από τον κορωνοϊό μέχρι την ψηφιοποίηση του κράτους και την εξωτερική πολιτική) και της σταθερότητας που τόσο αναζητούσε η ελληνική κοινωνία μετά τη μνημονιακή λαίλαπα.
Προφανώς πλέον η κριτική είναι και θα είναι αμείλικτη. Όμως, αν η «γαλάζια» διακυβέρνηση θυμηθεί τον καλό εαυτό της σε όλα τα πεδία, και απαντήσεις θα δώσει στα ζωτικά ζητήματα της επικαιρότητας και ο χρόνος θα ξεκινήσει να λειτουργεί υπέρ της. Άλλωστε, αυτήν τη στιγμή ο Μητσοτάκης δεν έχει κανέναν ορατό αντίπαλο από την πλευρά της αντιπολίτευσης παρά μόνο το σενάριο της αστάθειας, σε περίπτωση που η ΝΔ δεν καταφέρει να πετύχει μια πρωτιά που δεν θα είναι πύρρειος και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα δίνει στον πρωθυπουργό την ευχέρεια των χειρισμών που θα απαιτηθούν. Το σενάριο αυτό θα είναι με μαθηματική ακρίβεια μοιραίο για τη χώρα στην παρούσα συγκυρία, με τόσα κορυφαία μέτωπα ανοιχτά στο διεθνές και το εσωτερικό προσκήνιο.
Και κάτι τελευταίο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ποτέ δεν ήταν αυτό που λέμε «κομματικός» πρωθυπουργός. Σε αυτόν τον τομέα απείχε παρασάγγας όχι μόνο από τον Κώστα Καραμανλή αλλά ακόμη και από τον Αντώνη Σαμαρά, με το βεβαρημένο παραταξιακό παρελθόν του Μεσσήνιου και τη συνθήκη της συγκυβέρνησης με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Είναι σαφές ότι το κόμμα θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν βαρίδι για την υλοποίηση του σχεδίου που είχε στο μυαλό του και την επιτυχημένη τακτική των ανοιγμάτων στο Κέντρο και την ουσιαστική απορρόφηση αυτής της τόσο κρίσιμης εκλογικής δεξαμενής.
Όμως τώρα, που τα πράγματα είναι διαφορετικά, που οι διαρροές προς τα δεξιά συνιστούν -στον βαθμό που παρατηρούνται- μία απρόσμενη ίσως πολιτική κατάρα, ίσως θα πρέπει να προχωρήσει σε ενέργειες συσπείρωσης πέραν του τυπικού προκειμένου να εξασφαλίσει αυτό το -αδιαμφισβήτητα χρήσιμο αυτόν τον καιρό- μαξιλάρι ασφαλείας. Ναι, τα πολλά πολλά με Σαμαρά και Καραμανλή δεν είναι στο… παλμαρέ του πολιτικού χαρακτήρα του σημερινού πρωθυπουργού, με τις συνέπειες να είναι ορατές, έστω και αν για κάποιους η κατάσταση που έχει προκύψει με τους δύο πρώην αβαντάρει τη ΝΔ στον χώρο του Κέντρου.
Η εσωκομματική και η κοινοβουλευτική συνοχή, ειδικά την επομένη των εκλογών, θα έχει διαφορετική σημασία και διάσταση με φόντο την εικόνα των δημοσκοπήσεων και το περιβάλλον που επικρατεί στο «γαλάζιο στρατόπεδο» αυτήν τη στιγμή. Ίσως σε αυτό το κομμάτι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να θυμηθεί λίγο τον αείμνηστο πατέρα του, έστω και αν οι τότε φατρίες της παράταξης δεν τον αντιμετώπισαν ποτέ όπως θα έπρεπε με βάση τις ανάγκες της χώρας, πέραν της πανθομολογούμενης παραμέτρου ως του μοναδικού τότε πολιτικού άνδρα που θα μπορούσε να αναχαιτίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο σημερινός Μητσοτάκης όμως είναι ο μακροβιότερος «γαλάζιος» πρωθυπουργός και εκείνος που πιθανώς θα σπάσει ρεκόρ για λογαριασμό της ΝΔ έπειτα από μια πιθανή τρίτη διαδοχική εκλογική νίκη. Για αυτό και οφείλει να πράξει αντιστοίχως στον δρόμο προς την κάλπη…
Εφημερίδα Απογευματινή
