Όσο μεγαλώνει κανείς θα πρέπει να μειώνονται οι εκπλήξεις που του προκαλούνται από την ανάγνωση των τάσεων της κοινωνίας. Όταν μισό εκατομμύριο άνθρωποι ψήφισαν τους απεχθείς «Κασιδιάρηδες», όταν 1 στους 5 Έλληνες πιστεύει ότι μας ψεκάζουν ή όταν η άτυπη γενική εισαγγελέας της χώρας Κωνσταντοπούλου έχει τόσο υψηλή δημοφιλία, γιατί να μας ξαφνιάζει το γεγονός ότι η Μαρία Καρυστιανού θα κάνει κόμμα και μπορεί να πάρει και ψήφους; Άλλωστε από τα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης η συνταγή είναι ίδια και όσοι την ακολούθησαν είχαν (έστω πρόσκαιρη) επιτυχία: Το σάπιο πολιτικό σύστημα, οι κλέφτες πολιτικοί, τα ταϊσμένα ΜΜΕ, οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες.
Ακριβώς αυτήν τη ρητορική ακολουθεί και η εν αναμονή πρόεδρος Καρυστιανού, υπονοώντας ότι η δική της εμπλοκή με την πολιτική θα φέρει το οξυγόνο που χρειάζεται η κοινωνία για να ανασάνουν οι πολίτες. Άλλη μια σωτήρας δηλαδή ανάμεσα στους πολλούς σωτήρες που κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί για να μας σώσουν.
Με τη διαφορά ότι η εν λόγω κυρία θα είναι η πρώτη που θα χρησιμοποιήσει ένα τραγικό συμβάν, αυτό του δυστυχήματος των Τεμπών, για να κερδίσει ψήφους, δημιουργώντας το λεγόμενο «κόμμα των Τεμπών». Κάτι που ουδέποτε έχει ξαναγίνει στη χώρα, παρότι έχουμε δυστυχώς ζήσει ουκ ολίγες τραγωδίες με πολλά θύματα.
Παρά ταύτα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν από κάπου να πιαστούν. Δεν τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι η κυρία Καρυστιανού δεν έχει απολύτως τίποτα να πει, τους ενδιαφέρει περισσότερο να στείλουν ένα μήνυμα. Σε ποιον άραγε; Ποιον τιμωρούν όταν κάνουν τέτοιου τύπου επιλογές; Με πιο κυνική δε την επισήμανση ότι η Καρυστιανού θα κάνει το κόμμα παραμονές των εκλογών για να μην εισπράξει, λέει, το κόστος από το ότι δεν έχει πολιτικές θέσεις – μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται ότι συγκροτεί επιτροπή σοφών. Και ακόμα χειρότερα, ότι θα το κάνει παραμονές των εκλογών για να μην προλάβει να αναπτυχθεί η θεωρία ότι εκμεταλλεύεται γεγονότα.
Στο τέλος της ημέρας, όμως, ας γνωρίζουμε πως όταν οι πολίτες επιλέγουν γραφικά πρόσωπα ή κόμματα που δεν έχουν απολύτως τίποτα να πουν, αντιθέτως εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες ή και την οργή της κοινωνίας, τιμωρούν τους ίδιους τους τους εαυτούς. Σαν κάποιους που πιστεύουν ότι επειδή απέχουν από τις εκλογές κάνουν κάτι στο σύστημα. Ακριβώς το ανάποδο καταφέρνουν, να μην κάνουν το παραμικρό στο «σύστημα». Ως εκ τούτου, θα πρέπει οι πολίτες (και) με την περίπτωση της κυρίας Καρυστιανού να είναι πολλαπλώς υποψιασμένοι. Να τους προβληματίσει διπλά, για παράδειγμα, ότι ενοχλήθηκε τόσο από μια αυτονόητη κίνηση των ελεγκτικών Αρχών μετά τις καταγγελίες του κ. Πλακιά. Να εξοργιστούν για τον τρόπο που «χρησιμοποιεί» το αυτονόητο συναίσθημα συμπαράστασης της ελληνικής κοινωνίας. Και, ναι, να ενοχληθούν για τις κατηγορίες που συλλήβδην εκτοξεύει.
