Μια φουρνιά ταλέντων που όμοιά της δεν έχει παρουσιάσει ξανά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένας προπονητής που εμπνέει ενότητα, σεβασμό και που είναι σε θέση να συσπειρώσει εκατομμύρια φιλάθλους κάτω από το ίδιο όραμα, ακόμη και αν τα Σαββατοκύριακα χωρίζονται σε… αντίπαλα στρατόπεδα.
Τι έλειπε από την εθνική ομάδα της ελπίδας; Η δική της «στέγη»! Ένα «σπίτι» που να μπορεί να στεγάσει τα όνειρα παιδιών όπως ο Κωνσταντέλιας, ο Τζόλης, ο Κωστούλας, ο Μουζακίτης, ο Βαγιαννίδης, ο Τζολάκης, ο Κουλιεράκης, ο Καρέτσας, ο Ιωαννίδης, ο Παυλίδης, ο Ζαφείρης…
Μια ποδοσφαιρική φωλιά, στην οποία θα ανυπομονούν να επιστρέφουν οι Έλληνες διεθνείς κάθε φορά που το καλεντάρι θα αναφέρει «διακοπή για παιχνίδια των εθνικών ομάδων».
Η γενική συνέλευση της ΕΠΟ, που ορίστηκε την Πέμπτη 27 Μαρτίου, με θέμα συζήτησης την αγορά προπονητικού κέντρου για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, ενδεχομένως να αποκτήσει ιστορική διάσταση, αν οδηγήσει στην επισημοποίηση της συμφωνίας ανάμεσα στην ομοσπονδία και την οικογένεια Βαρδινογιάννη για την απόκτηση των εγκαταστάσεων της Παιανίας.
Δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι το παλιό προπονητικό κέντρο του Παναθηναϊκού αποτελεί ιδανική λύση για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τους ποδοσφαιριστές του. Πρώτον, ο χρόνος παράδοσής του είναι… μηδενικός. Σήμερα υπογράφεται η συμφωνία, αύριο μπαίνει στο σπίτι της η εθνική ομάδα, καθώς τα βελτιωτικά έργα που θα απαιτηθούν είναι λιγοστά.
Αν η ΕΠΟ στρεφόταν σε άλλες επιλογές -όπως οι εγκαταστάσεις του ιππόδρομου στο Μαρκόπουλο, που προωθούσε η διοίκηση Μπαλτάκου, ή η ένταξη του έργου στον φάκελο ανάπλασης του Ελληνικού-, ο χρονικός ορίζοντας στέγασης της Εθνικής θα ήταν ιδιαίτερα μακρινός και εξαιρετικά αβέβαιος.
Η Παιανία, αντίθετα, είναι έτοιμη προς παράδοση. Αφήστε που ο συγκεκριμένος χώρος κουβαλά και μια ιδιαίτερη κληρονομιά, καθώς εκεί δημιουργήθηκε πριν από τρεις και πλέον δεκαετίες η πρώτη ουσιαστικά «βαριά βιομηχανία» παραγωγής ταλέντων του ελληνικού ποδοσφαίρου, στην οποία βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό το έπος του 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας.
Η ΑΠΟΓΕΙΩΣΗ ΜΕΣΩ ΠΑΙΑΝΙΑΣ
Τι πιο ιδανικό… ντεκόρ για να σηματοδοτήσει την έναρξη μιας νέας εξαιρετικά φιλόδοξης εποχής της εθνικής μας ομάδας;
Εκεί όπου μια φορά κι έναν καιρό η ακαδημία του Παναθηναϊκού αποτελούσε σημείο αναφοράς για όλους τους ελληνικούς συλλόγους, να στεγαστεί η κορυφαία φουρνιά ταλέντων που έχει αναδείξει η ποδοσφαιρική βιομηχανία μας.
Όχι, δεν θέλουμε να φανούμε ιερόσυλοι απέναντι στα «ιερά τέρατα» του παρελθόντος και ιδιαίτερα στους μύθους της δεκαετίας του ’60 και του ’70, αλλά η τωρινή και οι επόμενες γενιές Ελλήνων ποδοσφαιριστών έχουν όλες τις προϋποθέσεις για να ξεπεράσουν όλες τις προηγούμενες.
Ύστερα από μακρά περίοδο απαξίωσης και σκοταδισμού, η εθνική μας ομάδα ετοιμάζεται να αλλάξει πίστα και επίπεδο και να εδραιωθεί για τουλάχιστον δύο δεκαετίες στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όντας αξιόπιστη διεκδικήτρια επιτυχιών σε διοργανώσεις όπως το Euro και το Mundial.
Η απόκτηση ιδιόκτητου προπονητικού κέντρου είναι σε θέση να… απογειώσει τις ούτως ή άλλως πολύ ψηλές προσδοκίες για τα χρόνια που ακολουθούν, ενώ δύναται να ισχυροποιήσει ακόμη περισσότερο τους δεσμούς που συνδέουν τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Γιατί είναι προφανές ότι όσο περισσότερο μακροημερεύει ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου στη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού τόσο περισσότερο θα πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες επιτυχιών, αλλά κυρίως θα εδραιώνεται η εθνική ομάδα ως πόλος έλξης στη συνείδηση όλων των Ελλήνων παικτών.
Μακάρι στις 27 Μαρτίου να γραφτεί ιστορία. Γιατί αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα είκοσι μέρες είναι πολύ μεγάλο διάστημα. Και τα σημερινά δεδομένα μπορεί να ανατραπούν. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο με την Παιανία.
Εφημερίδα Απογευματινή
