Η Ελλάδα, το μακρύ επόμενο χρονικό διάστημα μέχρι το 2030, θα χάσει πολλά και σημαντικά εάν δεν επιδείξει στάση αποφασιστικότητας, σαφήνειας και επιμονής ως προς τα στενά εννοούμενα εθνικά της συμφέροντα. Οι πάγιες κοινοτοπίες περί ενιαίας Δύσης, ενωμένης Ευρώπης ή σχετικού κεκτημένου αυτής και οι αόριστες επικλήσεις περί εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου δεν έχουν πλέον κανένα περιεχόμενο στη βάση του ρεαλισμού. Ο χρόνος που έχει η ελληνική ηγεσία και πολιτική για περίσκεψη και προσαρμογή της στρατηγικής της στην εποχή Τραμπ είναι ελάχιστος. Το έλλειμμα δε πολιτικής και πολιτειακής συνοχής, που καταγράφεται, δεν βοηθά σε καμία περίπτωση.
Σε πρακτικό επίπεδο η Ελλάδα -και σωστά- ασκούσε διεθνή πολιτική βασισμένη σε δυο κεντρικούς πυλώνες. Από τη μια στην ευρωπαϊκή συμμετοχή, αφού τυγχάνει παλαιό μέλος της εν λόγω κοινότητας -περισσότερο οικονομικής, εμπορικής, νομισματικής παρά γεωπολιτικής και καθόλου στρατιωτικής- και από την άλλη στην ειδική και όλο και πιο αναβαθμισμένη στρατηγική σχέση την τελευταία δεκαετία με τις ΗΠΑ, ως συμπληρωματικό και πλεονεκτικό πεδίο της ταυτότητάς της ως παλαιού, μαζί με την Τουρκία στη συγκεκριμένη περίπτωση, μέλους του ΝΑΤΟ.
Η διεθνής πολιτική αυτή ήδη έχει ακυρωθεί από την πραγματικότητα της σύγκρουσης μεταξύ Ουάσινγκτον – Βρυξελλών σε όλα σχεδόν τα πεδία αλλά και τη συγκρότηση ομάδων κρατών και ζωνών επιρροής ανταγωνιστικών μεταξύ τους εντός της Ευρώπης. Πολύ σύντομα, από την Ουάσινγκτον, που κινείται διμερώς διπλωματικά και στρατηγικά με την κάθε χώρα της Ευρώπης ξεχωριστά, μη αναγνωρίζοντας στην πράξη την ευρωπαϊκή συνοχή, που ούτως ή άλλως δεν υφίσταται, θα διατυπωθεί το εξής δίλημμα: «Με εμάς ή με τους άλλους». Όπου οι άλλοι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα είναι οι Ρώσοι ή οι Κινέζοι, όπως για παράδειγμα στην πρώτη θητεία Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ.
Τα συμφέροντα της Ελλάδας και η γεωπολιτική της ισχύ είναι τόσο πολύ συντονισμένα με τις ΗΠΑ από την προηγούμενη δεκαετία, όταν η Ελλάδα βρέθηκε σε δύσκολες ώρες δημοσιονομικής χρεοκοπίας, που το δίλημμα απαντιέται με έναν και πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Η Ελλάδα έχει καταλυτική σχέση με τις ΗΠΑ διμερώς, μη αναστρέψιμη, όποια και αν είναι η πορεία συσχετισμού μεταξύ των οντοτήτων στη Δύση. Τι σημαίνει αυτό; Ριζική αναθεώρηση βασικών παραμέτρων της εθνικής στρατηγικής των τελευταίων 50 ετών.
Η Ελλάδα, πλέον και η Κύπρος, έχουν να αντιμετωπίσουν στενά και στη βάση αποκλειστικά των εθνικών τους συμφερόντων την ευρωπαϊκή πραγματικότητα και εξέλιξη. Είναι καθοριστικό να γίνει αντιληπτό εγκαίρως ότι η παγκοσμιοποίηση τελείωσε, και μάλιστα όχι προσωρινά, όπως εκτιμούν πολλοί από τους θιασώτες της στη χώρα μας. Αλλά σε ορίζοντα 21ου αιώνα. Οι ανατροπές στην παγκόσμια και προπάντων στη δυτική κανονικότητα της προεδρίας Τραμπ δεν είναι αποκομμένες από τη γενικότερη αναθεωρημένη οπτική των ΗΠΑ ως ηγέτιδας δύναμης της Δύσης. Δεν είναι δηλαδή μια παρένθεση της ιστορίας μιας διετίας ή μιας τετραετίας, μετά την οποία όλα θα επιστρέψουν στη θέση τους, με την παρουσία κάποιου άλλου προέδρου στην Ουάσινγκτον από την πλευρά των Δημοκρατικών.
Στην παρούσα φάση και ενώ η Αθήνα θα πρέπει να προετοιμάζεται για την απάντησή της όταν της τεθεί το συγκεκριμένο δίλημμα, η ελληνική ευρωπαϊκή πολιτική θα πρέπει να επικεντρωθεί στα εθνικά συμφέροντα. Η στροφή της Ευρώπης στην πολεμική οικονομία μάς αφορά στον μέγιστο βαθμό. Έτσι, για παράδειγμα, αν η ρήτρα διαφυγής προταθεί να ισχύσει μόνον για χώρες που διαθέτουν μέχρι το 2% του ΑΕΠ στις στρατιωτικές δαπάνες, η Ελλάδα θα πρέπει να ασκήσει βέτο μέχρι η πρόβλεψη να την καλύψει. Οι ποσοστώσεις που θα τεθούν για τους ευρωπαϊκούς εξοπλισμούς ως προς τις χώρες παραγωγής -ευρωπαϊκές ή τις ΗΠΑ και τρίτες χώρες- θα πρέπει να καλύπτουν επαρκώς τις προμήθειες από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Η Ελλάδα οφείλει πλέον για τις ευρωπαϊκές πολιτικές να συντονίζεται στενά και συνεχώς απευθείας με τις ΗΠΑ.
Εφημερίδα Απογευματινή
