Η επιστροφή του Ηρακλή στα «μεγάλα σαλόνια» της Basket League ήταν μία από τις πιο ευχάριστες ειδήσεις της φετινής χρονιάς στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού. Για τους νεότερους το όνομα του «Γηραιού» μπορεί να μη σημαίνει απολύτως τίποτα, καθώς οι «κυανόλευκοι» φυτοζωούν εδώ και πολλά χρόνια, μακριά από την κεντρική σκηνή των δημοφιλέστερων αθλημάτων στη χώρα μας και τείνουν να γίνουν απλώς μια… ανάμνηση του ξεχωριστού κόσμου όπου ζούσαν οι Έλληνες φίλαθλοι τη δεκαετία του ’80 και του ’90.
Για τους λίγο μεγαλύτερους σε ηλικία όμως, Ηρακλής θα πει νοσταλγία, θα πει αναμνήσεις, θα πει «το Ιβανώφειο των γαλάζιων ονείρων». Θα πει Ντέιβιντ Ίνγκραμ, θα πει Γιούρι Ζντοβτς, θα πει μια ομάδα που ομόρφαινε τα Σαββατοκύριακά μας με τη μοναδικότητα και την ιστορική κληρονομιά της.
Η άνοδος της ομάδας του Γιώργου Σιγάλα, όμως, στην πρώτη επαγγελματική κατηγορία δεν συνοδεύεται μόνο από… σαμπάνιες και χειροκροτήματα αλλά και από μια μεγάλη ευθύνη: αυτή τη φορά να εμφανιστεί ένας Ηρακλής ανταγωνιστικός, αντάξιος του παρελθόντος του και κυρίως ένας «Γηραιός» που δεν θα μετατραπεί ξανά σε… ασανσέρ που θα ανεβοκατεβαίνει τις κατηγορίες. Η αποστολή δεν είναι καθόλου εύκολη, αλλά πλέον δεν υπάρχουν και περιθώρια αποτυχίας!
Εφημερίδα Απογευματινή
