Στο ποδόσφαιρο έχουµε δει µεγάλους σταρ, χαµένα ταλέντα, τραυµατισµούς που έκοψαν σπουδαίες καριέρες, σκανδαλώδεις µεταγραφές και αξέχαστα γκολ. Οµως, ο Κάρλος «Κάιζερ» Ενρίκε Ραποσέλ Φερνάντες έχει γράψει τη δική του, εντελώς µοναδική σελίδα στην ιστορία του αθλήµατος. Οχι για όσα έκανε µε την µπάλα στα πόδια, αλλά για όλα όσα κατάφερε χωρίς αυτήν.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 µέχρι τα µέσα των ’90s ο Βραζιλιάνος φόρεσε τις φανέλες µερικών από τις µεγαλύτερες οµάδες της χώρας του, χωρίς να αγωνιστεί ποτέ σε αυτές. ∆εν «έγραψε» στην καριέρα του ούτε έναν επίσηµο αγώνα ούτε ένα γκολ. Κι όµως, απέκτησε χρήµατα, συµβόλαια και τη φήµη ενός ανερχόµενου αστέρα. Πώς το κατάφερε αυτό; Με ψέµατα, εξυπνάδα, πλαστά έγγραφα και µια δόση… καλλιτεχνίας, που καλό θα ήταν να µη «διδάσκεται» στα σχολεία.
Το παρατσούκλι
Γεννηµένος το 1963 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Κάρλος Ενρίκε δεν είχε το ταλέντο που απαιτείται για να γίνει επαγγελµατίας ποδοσφαιριστής και το σηµαντικό είναι πως το ήξερε και ο ίδιος. ∆ιέθετε, όµως, κοινωνικές δεξιότητες, αυθόρµητο χαµόγελο και µια µοναδική ικανότητα να πείθει τους άλλους ότι είναι κάτι που δεν ήταν και δεν θα γινόταν ποτέ. Το παρατσούκλι «Κάιζερ» το κέρδισε χάρη στην υποτιθέµενη οµοιότητά του µε τον Γερµανό θρύλο Φραντς Μπεκενµπάουερ, γνωστό και ως «Kaiser». Με το θράσος που τον διακατείχε, µάλιστα, δεν δίστασε να το υιοθετήσει, προσθέτοντας κύρος στην πλαστή του εικόνα. Με τη βοήθεια προσωπικών σχέσεων και διάσηµων φίλων, όπως ο Ροµάριο και ο Μπεµπέτο, ο «Κάιζερ» κατάφερε να υπογράψει επαγγελµατικά συµβόλαια και να κάνει… περαντζάδα σε οµάδες όπως οι Φλαµένγκο, Βάσκο ντα Γκάµα, Φλουµινένσε και Μποταφόγκο, ενώ η «χάρη» του έφτασε µέχρι και την Αζαξιό στη Γαλλία.
Ο κανόνας που είχε υιοθετήσει ήταν πάντα ο ίδιος: εµφανιζόταν, δηµιουργούσε προσδοκίες, αλλά όταν ερχόταν η ώρα να µπει στο γήπεδο, κάτι «στράβωνε». Φρόντιζε είτε να δηλώνει τραυµατίας είτε να επιδεικνύει πλαστά ιατρικά πιστοποιητικά. Υπήρχε όµως και το αποκορύφωµα, όπου κοίταξε να προκαλέσει καβγά στις εξέδρες λίγο πριν περάσει αλλαγή, µε στόχο να αποβληθεί προτού καν πατήσει χορτάρι. Για να µπορέσει να γίνει πιστευτός σε όλους, ο «Κάιζερ» έπρεπε να βρίσκει κάθε φορά και διαφορετικά τεχνάσµατα.
Αρχικά µπήκε στη διαδικασία των ψεύτικων τραυµατισµών, όπου ισχυριζόταν µυϊκά προβλήµατα, τα οποία µάλιστα ήταν δύσκολα στην ανίχνευση εκείνη την εποχή. Οταν άρχισαν να γίνονται πιο «σκούρα» τα πράγµατα, ξεκίνησε να χρησιµοποιεί πλαστογραφηµένα έγγραφα. Συνήθως ήταν ιατρικές γνωµατεύσεις ή επιστολές µάνατζερ που µέχρι σήµερα δεν είδε κανείς… ποτέ.
Για να γίνει αρεστός αναφορικά µε την καριέρα που είχε κάνει µέχρι πρότινος, είχε φροντίσει να βάζει ανθρώπους να τον παίρνουν τηλέφωνο, όπου και σκηνοθετούσε σαν άλλος… Στίβεν Σπίλµπεργκ µια κλήση, ενώ φρόντιζε στ’ αποδυτήρια να είναι ιδιαίτερα αγαπητός, ευχάριστος και κοινωνικός. Εκεί που οι περισσότεροι περίµεναν πως θα υπάρξει µια αντίδραση, κανένας δεν τον κατηγορούσε. Το πιο εντυπωσιακό µάλιστα είναι ότι πολλοί προπονητές και πρόεδροι γνώριζαν ή υποπτεύονταν την αλήθεια, αλλά προτιµούσαν να τον αφήσουν ήσυχο. Κάποιοι τον έβρισκαν διασκεδαστικό και άλλοι απλώς δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι εξαπατήθηκαν από τον µεγαλύτερο απατεώνα του ποδοσφαίρου.
Η Αζαξιό και το ντοκιµαντέρ
∆εν φτάνει που έκανε… καριέρα στη Βραζιλία, πήγε και στη Γαλλία για να δει τον… Πύργο του Αϊφελ. Η περίπτωση της Αζαξιό είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική απ’ όλες. Εκεί, η παρουσία του στην πρώτη προπόνηση έγινε σόου, αφού µοίραζε µπάλες στην κερκίδα, υπέγραφε αυτόγραφα και χαιρετούσε φιλάθλους χωρίς εννοείται να παίξει λεπτό, ενώ έφυγε πριν καν ολοκληρωθεί η σεζόν. Ανάλογες ιστορίες υπήρχαν και από τις βραζιλιάνικες οµάδες στις οποίες «αγωνίστηκε». Οπου πήγαινε, άφηνε πίσω του αµηχανία, αλλά και ένα είδος συµπάθειας. Ηταν ο τύπος που δεν «έβλαψε κανέναν», αλλά κατάφερε να ξεγελάσει ένα ολόκληρο σύστηµα, σιγοψιθύριζαν εκείνη την περίοδο µεταξύ τους οι παίκτες. Ο «Κάιζερ» δεν αρνήθηκε τίποτα, ακόµη και στις συνεντεύξεις που έδωσε µετέπειτα. Αντιθέτως, περιέγραφε τις εµπειρίες του µε χαµόγελο και σχεδόν υπερηφάνεια. «
∆εν ήθελα να παίζω. Ηθελα απλώς να είµαι ποδοσφαιριστής. ∆εν έκλεψα. Αυτοί µε υπέγραφαν, εγώ απλώς τους έδινα αυτό που ήθελαν να δουν». Το 2018, η απίθανη ιστορία του έγινε ντοκιµαντέρ µε τίτλο «Kaiser: The Greatest Footballer Never to Play Football». Το φιλµ αποκάλυψε στο παγκόσµιο κοινό έναν µύθο που µέχρι τότε κυκλοφορούσε κυρίως ως ανέκδοτο στους ποδοσφαιρικούς κύκλους της Βραζιλίας. Μια ιστορία που καλό είναι να µη µαθαίνουν οι νεότεροι, για να µην ακολουθήσουν το παράδειγµά του. ∆εν απέκτησε ποτέ µεγάλη περιουσία ούτε έµεινε στην ιστορία για κάποιο αθλητικό κατόρθωµα. Οµως, ο «Κάιζερ» απέδειξε πως σε έναν κόσµο βασισµένο στη φήµη, η εικόνα µπορεί να ξεπεράσει την ουσία. Μιλώντας για εκείνον, προφανώς δεν αναφέρεται κανείς στον Ροναλντίνιο ή στον Πελέ, αλλά ήταν µια φιγούρα που παραβίασε όλους τους κανόνες, όχι για να νικήσει, αλλά για να επιβιώσει στο παιχνίδι.
Η ιστορία του µοιάζει µε φάρσα, όµως λέει πολλά για τις ψευδαισθήσεις και τις αδυναµίες του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ισως, τελικά, ο «Κάιζερ» να ήταν ένας ήρωας που αγαπά ο κόσµος, ακόµη κι αν είναι ψεύτικος…
Χαράλαμπος Μανιάτης / Κυριακάτικη Απογευματινή
