Αν κάποιος μελετήσει την ιστορία του ΟΦΗ, θα διαπιστώσει ότι ο κόσμος της ομάδας, οι «Ομιλίτες», αποτελεί την ευλογία και την κατάρα του! Πολλές φορές, βλέπετε, η υπερβολική αγάπη θολώνει το μυαλό και οδηγεί σε πνιγμό!
Επιπλέον, όπως συμβαίνει σε πολλές ελληνικές ομάδες, οι οπαδοί τους μπερδεύουν τον ρόλο τους και θεωρούν ότι μπορούν να ασκούν διοίκηση ή να συναποφασίζουν με τους ιδιοκτήτες. Άλλες φορές λειτουργούν ως… δικαστές, στους οποίους πρέπει να κάθονται… σούζα οι ποδοσφαιριστές και να απολογούνται ύστερα από ήττες ή ανεπιτυχή αποτελέσματα. Για παράδειγμα η εικόνα των παικτών της ΑΕΛ μπροστά στο πέταλο των οργανωμένων μετά την ήττα από τον Λεβαδειακό μόνο ως δείγμα υγείας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ο ρόλος του οπαδού είναι να στέκεται στο πλευρό της ομάδας του στα δύσκολα, να τη στηρίζει στις αποτυχίες, να τη βοηθά να πατήσει ξανά γερά στα πόδια της. Δεν είναι να υψώνει το… δάχτυλο και να νουθετεί!
Ο Χρήστος Κόντης δεν έχει να διαχειριστεί μόνο τα αγωνιστικά προβλήματα στο χορτάρι, αλλά καλείται να εμπνεύσει εμπιστοσύνη σε ένα… καζάνι που βράζει! Και κυρίως να βρει αντίδοτο σε μια εσωστρέφεια που έχει αποδειχθεί καταστροφική ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν.
Εφημερίδα Απογευματινή
