H καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος… Μια ομάδα που απολαμβάνεις να χαζεύεις σε κάθε της εμφάνιση, με μέσο όρο παραγωγικότητας 2,6 γκολ ανά αγώνα. Οχι, δεν αναφερόμαστε σε κάποια εκ των παραδοσιακών δυνάμεων και ιστορικών διεκδικητών του τίτλου της Super League, ούτε καν σε κάποιο από τα λαοφιλή brands της ελληνικής επαρχίας, όπως αποκαλούσαν οι παλαιότεροι τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 τον ΟΦΗ, την ΑΕΛ, τον ΠΑΣ Γιάννινα ή την Παναχαϊκή.
Ο λόγος γίνεται για μία από τις (κακά τα ψέματα) λιγότερο θελκτικές και εμπορικές ομάδες της μεγάλης κατηγορίας, από αυτές που ούτε κατακτήσεις τίτλων έχουν να επιδείξουν στο παλμαρέ τους ούτε «καυτή» έδρα ούτε εκατοντάδες πιστούς οπαδούς να την ακολουθούν σε κάθε της εκτός έδρας παιχνίδι. Ισως όλα τα παραπάνω να πολλαπλασιάζουν το μέγεθος του θαύματος που συντελείται την τελευταία διετία στη Βοιωτία. Γιατί ο υπέροχος Λεβαδειακός, που «αναγκάζει» κάθε Σαββατοκύριακο ολοένα και περισσότερους φιλάθλους να στήνονται στον καναπέ για να παρακολουθήσουν τα παιχνίδια του, αποτελεί μία από τις πιο απρόσμενες και όμορφες νότες της εγχώριας ποδοσφαιρικής μας καθημερινότητας.
Απρόσμενες γράψαμε; Οχι ακριβώς… Γιατί το απίθανο ποδόσφαιρο που παρουσιάζουν κάθε εβδομάδα ο Παλάσιος, ο Βέρμπιτς, ο Τσάπρας, ο Οζμπολτ, ο Κωστή, ο Πεντρόζο και φυσικά ο «φύλακας-άγγελος» Γιούρι Λοντίγκιν αποτελούν τη βιτρίνα ενός παζλ παρεμβάσεων και οργανωτικών αναβαθμίσεων, που μετέτρεψαν τους «πράσινους» σε πόλο έλξης για κάθε λάτρη του ποδοσφαίρου, αλλά και ισότιμους διεκδικητές ενός εισιτηρίου για τις διασυλλογικές διοργανώσεις της UEFA. Ουσιαστικά η μεταμόρφωση του Λεβαδειακού στηρίχτηκε σε έξι βασικούς άξονες.
Τα έξι «κλειδιά» της εκτόξευσης
Το όλο εγχείρημα στηρίχθηκε εξ αρχής σε μια ειλικρινή σχέση αλληλοσεβασμού, που έχτισαν ο ιδιοκτήτης του Λεβαδειακού, Γιάννης Κομπότης, και ο προπονητής Νίκος Παπαδόπουλος. Διευρύνοντας τους ορίζοντές του, ζώντας εκ των έσω τη λειτουργία ενός μεγάλου κλαμπ όπως ο Παναθηναϊκός (καθώς εδώ και χρόνια είναι ένας από τους πιο έμπιστους ανθρώπους του Γιάννη Αλαφούζου σε θέματα ποδοσφαίρου), ο ούτως ή άλλως ιδιαίτερα ευφυής μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ στάθηκε αρωγός στην υλοποίηση ενός ποδοσφαιρικού οράματος που είχε στο μυαλό του ο ικανότατος Ελληνας τεχνικός.
Ουσιαστικά, ο Νίκος Παπαδόπουλος μετέφερε στη Λιβαδειά την τεχνογνωσία ανάπτυξης ενός συλλόγου που απέκτησε στα χρόνια που συνεργαζόταν ως ποδοσφαιριστής του ΟΦΗ με τον τεράστιο Ευγένιο Γκέραρντ. Σε αντίθεση με προηγούμενες ομάδες, όπου εργάστηκε, στη Λιβαδειά βρήκε ένα περιβάλλον έτοιμο να ακούσει και να υλοποιήσει τις προτάσεις του.
Η 6η Οκτωβρίου 2024 είναι η ημερομηνία-κλειδί της φετινής επιτυχίας. Εκείνο το βράδυ, μετά την εντός έδρας ήττα από τον ΠΑΟΚ – και με τον Λεβαδειακό να συμπληρώνει εφτά παιχνίδια χωρίς νίκη από την έναρξη του περσινού πρωταθλήματος – ο Νίκος Παπαδόπουλος υπέβαλε on air την παραίτησή του από την τεχνική ηγεσία της ομάδας, θεωρώντας ότι με τη συγκεκριμένη κίνηση θα διευκόλυνε την ομάδα να βρει τον δρόμο της. «Είσαι τρελός; Δεν πας πουθενά. Είναι θέμα χρόνου το ποδόσφαιρο που παίζουμε να φέρει αποτελέσματα», ήταν τα λόγια του Γιάννη Κομπότη που άκουσε στα αποδυτήρια. Σε ένα ποδόσφαιρο παράνοιας, με διαρκείς απολύσεις προπονητών, η έμπρακτη εμπιστοσύνη ενός ιδιοκτήτη σε έναν προπονητή αποτέλεσε θεμέλιο λίθο του ποδοσφαιρικού θαύματος που χαζεύει σήμερα όλη η Ελλάδα.
Στο πλευρό του διδύμου Κομπότη – Παπαδόπουλου υπάρχει και ένας τρίτος εξαιρετικά κομβικός πόλος, που δεν είναι άλλος από τον τεχνικό διευθυντή Μιχάλη Νικολόπουλο. Οι τρεις χάραξαν ένα οργανωμένο πλάνο επένδυσης σε αγορές έμπειρων παικτών, αλλά και παραγωγής νέων ταλέντων, προκειμένου ο Λεβαδειακός αφ’ ενός να ανεβάσει το αγωνιστικό του επίπεδο, αφ’ ετέρου να γίνει ένα selling club με σταθερές πηγές εσόδων.
Την τελευταία διετία ο Λεβαδειακός πραγματοποιεί διαρκείς παρεμβάσεις στο προπονητικό κέντρο του Αγίου Σπυρίδωνα, δημιουργώντας πρωτόγνωρες υλικοτεχνικές υποδομές για τα δεδομένα του συλλόγου. Δημιουργήθηκαν γυμναστήριο, αίθουσα αποκατάστασης, χώρος συγκέντρωσης της ομάδας, στον οποίο οι αθλητές συγκεντρώνονται όλοι μαζί πριν από τις προπονήσεις και απολαμβάνουν το πρόγευμά τους. Η έμφαση που δόθηκε στο οργανωτικό κομμάτι αποτελεί την πιο αθέατη αλλά και πιο νευραλγική πλευρά του θαύματος των «πράσινων».
Η συνύπαρξη του Νίκου Παπαδόπουλου στις μικρές εθνικές ομάδες με ταλαντούχους παίκτες, όπως ο Ταξιάρχης Φίλων ή ο Κωνσταντίνος Γκούμας, μετέτρεψε τον Λεβαδειακό σε πόλο έλξης ακόμη και για παιδιά που μεγάλωσαν στις ακαδημίες των «ισχυρών» του ελληνικού ποδοσφαίρου, δίνοντάς τους την ευκαιρία να εξελιχθούν μέσα από ένα οργανωμένο πρόγραμμα ανάπτυξης παικτών. Σημειώστε ότι οι περισσότεροι ταλαντούχοι νεαροί ποδοσφαιριστές έχουν υπογράψει τριετή συμβόλαια με την ομάδα της Βοιωτίας, δεν είναι δανεικοί.
Παράλληλα, ο Λεβαδειακός αναβάθμισε την επικοινωνία του, ήρθε πιο κοντά στους κατοίκους της πόλης όπου εδρεύει και πραγματοποίησε πολλά μικρά, αλλά σοβαρά δομικά βήματα, προκειμένου να μετατραπεί σε έναν σύγχρονο ποδοσφαιρικό οργανισμό. Απλά έπρεπε να βρεθούν μαζί τα κατάλληλα πρόσωπα να πιστέψουν σε ένα κοινό όραμα. Και να το στηρίξουν στα δύσκολα…
Κυριακάτικη Απογευματινή
