Ο Ντόναλντ Τραμπ λατρεύει να στηρίζει τον νικητή. Και με τη στρατιωτική δυναμική να είναι πλέον σε μεγάλο βαθμό με το μέρος του Ισραήλ, δεν ήταν έκπληξη που ο 47ος πρόεδρος αποφάσισε τελικά να συμμετάσχει στο «πάρτι» και να επιτεθεί στις βασικές πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.
Η προοπτική μιας γρήγορης νίκης -ακόμη και μιας κοσμοϊστορικής αλλαγής του καθεστώτος- είναι δελεαστική για κάποιον που θέλει Νόμπελ Ειρήνης.
Πολύς λόγος έχει γίνει για την αμερικανική διατρητική βόμβα 15 τόνων, την GBU-57, τη μόνη βόμβα στον κόσμο που θεωρείται ικανή να φτάσει στις ισχυρά προστατευμένες εγκαταστάσεις πυρηνικού εμπλουτισμού του Ιράν.
Η διατρητική βόμβα «bunker buster» ρίχνεται από γιγαντιαία βομβαρδιστικά αεροσκάφη stealth B-2 και έχει αναπτυχθεί για να καταστρέφει στόχους βαθιά κάτω από τη γη.
Η θεωρία είναι ότι βόμβες κατευθυνόμενες από GPS μπορούν να ρίχνονται με τέλεια σειρά, η μία μετά την άλλη, με καθεμία να διεισδύει 200 πόδια βαθύτερα, μέχρι να φτάσουν στον στόχο.
Ωστόσο, όσο εντυπωσιακή και αν είναι η τεχνολογία, το έργο παραμένει τεράστιο.
Οποιαδήποτε προσπάθεια να εξουδετερωθεί η πυρηνική δυνατότητα του Ιράν σημαίνει την καταστροφή των εγκαταστάσεων εμπλουτισμού του Φορντό, οι οποίες βρίσκονται κάτω από μισό μίλι βράχων και οπλισμένου σκυροδέματος. Ακόμη και η κύρια είσοδος είναι κρυμμένη, σε στιλ Μποντ, εκατοντάδες μέτρα κάτω από το έδαφος.
Παρόμοιος τρόπος
Είναι αλήθεια ότι οι Ισραηλινοί ακολούθησαν παρόμοια προσέγγιση για να σκοτώσουν τον ηγέτη της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα.
Αλλά οι βόμβες ακριβείας που χρησιμοποιήθηκαν τότε ήταν πολύ μικρότερες και ο Νασράλα βρισκόταν μόλις 60 πόδια κάτω από την επιφάνεια.
Εν ολίγοις, δεν είναι διόλου σαφές ότι θα είναι επιτυχής οποιαδήποτε αμερικανική προσπάθεια να καταστραφεί το Φορντό.
Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι μια επίθεση, ακόμη και αν είναι επιτυχής, θα οδηγούσε σε παράδοση του Ιράν.
Θα στοιχημάτιζα για το αντίθετο, στην πραγματικότητα. Οι μουλάδες μάχονται για τη ζωή τους.
Με εκατομμύρια Ιρανούς εξοργισμένους από την πολυετή καταπίεση και την ανικανότητα, μια ταπεινωτική παράδοση θα σήμαινε βέβαιο θάνατο για το καθεστώς και τους ηγέτες του.
Για το καλό της επιβίωσής τους, οι μουλάδες πρέπει να αντιδράσουν στο Ισραήλ και την Αμερική και να συνεχίσουν να επιτίθενται, ανεβάζοντας τον πήχυ όλο και περισσότερο. Γι’ αυτό πολλοί φοβούνται, για παράδειγμα, ότι το Ιράν θα κλείσει τα Στενά του Ορμούζ.
Υπάρχουν ήδη αναφορές ότι η Τεχεράνη χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό πόλεμο για να διαταράξει τη ναυσιπλοΐα στα Στενά, οδηγώντας σε μία τουλάχιστον μεγάλη σύγκρουση.
Απελπισμένοι, οι αγιατολάχ απείλησαν να μεταφέρουν τη διένεξη στον ίδιο τον Μεγάλο Σατανά, με επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις σε γειτονικές χώρες.
Ή ενδέχεται να εξαπολύσουν τρομοκρατικές ομάδες και ομάδες σαμποτάζ εναντίον πολιτών των ΗΠΑ και των επιχειρηματικών συμφερόντων τους σε όλη τη Μέση Ανατολή και πέραν αυτής. Ο Μικρός Σατανάς, το Ηνωμένο Βασίλειο, θα βρεθεί επίσης στο στόχαστρο, κι ακόμη περισσότερο αν οι αγιατολάχ σκεφτούν διπλά να τολμήσουν να προκαλέσουν τον «θείο Σαμ».
Η βάση Ντιέγκο Γκαρσία στα νησιά Τσάγκος, που εξακολουθεί να ανήκει στη Βρετανία, είναι η πιθανή βάση εκτόξευσης για τυχόν πλήγματα Β-2 και θα μπορούσε να υποστεί αντίποινα.
Αλλά οι βρετανικές στρατιωτικές βάσεις στην Κύπρο θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν καλύτερο στόχο. Η εκτόξευση πυραύλων κατά των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών και της υπηρεσίας ηλεκτρονικής επιτήρησης στο Ακρωτήρι στη νότια κυπριακή ακτή -οι οποίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το έργο των αμερικανικών υπηρεσιών κατασκοπείας- θα έστελνε ένα ξεκάθαρο μήνυμα όχι μόνο στο Γουάιτχολ αλλά και στους συμμάχους της Ουάσιγκτον: είναι υψηλό το τίμημα που πρέπει να πληρώσει κανείς για την υποστήριξη της Αμερικής. Το Ιράν δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα, αλλά διαθέτει χημικά όπλα. Εάν αυτά χρησιμοποιηθούν στο Τελ Αβίβ, δεν είναι εύκολο να πούμε ποιο θα είναι το επίπεδο καταστροφής που θα συντελεστεί στην Τεχεράνη ως απάντηση.
Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι η ηγεσία στην περιοχή είναι πολύ ασταθής.
Ο αγιατολάχ Χαμενεΐ του Ιράν δεν είναι ο μόνος που δέχεται τεράστιες πιέσεις.
Είναι απίθανο η πολιτική καριέρα του Μπενιαμίν Νετανιάχου να επιβιώσει με οτιδήποτε άλλο εκτός από την ολοκληρωτική νίκη: την καταστροφή της πυρηνικής δυνατότητας του Ιράν και την αλλαγή του καθεστώτος.
Θυμίζω ότι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός αντιμετωπίζει διώξεις για κατηγορίες διαφθοράς στο εσωτερικό της χώρας και χρειάζεται απεγνωσμένα μια μεγάλη νίκη.
Οι επικριτές του έχουν κατηγορήσει τον Νετανιάχου ότι θέλει να κρατήσει το έθνος του σε πόλεμο για όσο το δυνατόν περισσότερο, εξασφαλίζοντας ότι θα παραμείνει στη θέση του και μακριά από τα δικαστήρια.
Ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ, φυσικά, απέχει πολύ από το να είναι προβλέψιμος. Στα 79 έτη του σήμερα, έχει επιδείξει συμπτώματα μιας προσέγγισης «διασκορπισμού πυρών» σε προβλήματα που αφορούν από το παγκόσμιο εμπόριο και τη μετανάστευση μέχρι τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ο θάνατος των Αμερικανών στρατιωτών θα μπορούσε εύκολα να προκαλέσει μια βίαιη απάντηση από την Ουάσινγκτον, η οποία έχει μετακινήσει τρεις ομάδες αεροπλανοφόρων των ΗΠΑ με πυρηνική ισχύ σε απόσταση βολής από το Ιράν τις τελευταίες ημέρες.
Χώρες με συμφέροντα
Φυσικά, άλλες πυρηνικά εξοπλισμένες δυνάμεις έχουν, επίσης, συμφέροντα στην περιοχή.
Η Μόσχα δεν θα ήθελε να χάσει έναν τόσο σημαντικό σύμμαχο όπως η Τεχεράνη, αν και προς το παρόν ο πρόεδρος Πούτιν δείχνει αδύναμος να παρέμβει.
Αλλά η Κίνα θα μπορούσε, και κάλλιστα ενδέχεται να το πράξει. Το Ιράν προσφέρει μια ουσιαστική μεταφορική σύνδεση για τις τεράστιες εξαγωγές της Κίνας προς την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, τώρα που η σιδηροδρομική διαδρομή μέσω της Ρωσίας έχει αποκλειστεί από τις κυρώσεις (μετά την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία).
Η Κίνα εισάγει επίσης πετρέλαιο και υγροποιημένο φυσικό αέριο από το Ιράν και τους γείτονές του μέσω θαλάσσης.
Οποιαδήποτε περαιτέρω διαταραχή θα ήταν κακή για τις παγκόσμιες τιμές της ενέργειας -και τις πιθανότητες του Τραμπ στις δημοσκοπήσεις-, αλλά θα έπληττε ιδιαίτερα σκληρά την οικονομία της Κίνας.
Το πολεμικό ναυτικό του Πεκίνου έχει προετοιμαστεί για να πολεμήσει τον στόλο των ΗΠΑ στον δυτικό Ειρηνικό, αλλά είναι απόλυτα εξοπλισμένο για να συγκρουστεί με αμερικανικά πολεμικά πλοία που αποκλείουν το Ιράν.
ΑΠΟ ΤΟΝ MARK ALMOND ©Associated Newspapers Limited
Ο Mark Almond είναι διευθυντής του Ινστιτούτου Ερευνών Κρίσεων (Crisis Research Institute), στην Οξφόρδη
Εφημερίδα Απογευματινή
