«Καλώς ήρθατε στο Κάπρι!», ανακοινώνει ο πιλότος μας, Αλεσάντρο, από το μεγάφωνο, καθώς πετάμε 1.000 πόδια πάνω από την ακτογραμμή με το δικινητήριο ελικόπτερο των 5 εκατομμυρίων λιρών, το πρώτο του είδους του στην Ιταλία.
Είμαστε αρκετά ψηλά για να αποφύγουμε τους απότομους ασβεστολιθικούς βράχους, αλλά αρκετά κοντά για να κατασκοπεύσουμε τους πλούσιους, μαυρισμένους παραθεριστές που πηδούν από τον στολίσκο των γιοτ και των ταχύπλοων σκαφών που βρίσκονται από κάτω και εξαφανίζονται καθώς κολυμπούν σε κρυφές θαλάσσιες σπηλιές.
Ταξιδεύοντας με ταχύτητα περίπου 150 χλμ/ώρα, χρειάστηκαν 15 λεπτά για το σύντομο ταξίδι από το Σορέντο για να προσγειωθούμε με στυλ στο ιταλικό νησί, ένα διαβόητο στέκι της παγκόσμιας ελίτ. Μόλις πέρυσι, το αφεντικό της Amazon, ο Τζεφ Μπέζος, ο τρίτος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, πέταξε με παρόμοιο ελικόπτερο με την αρραβωνιαστικιά του Λόρεν Σάντσεζ.
Ω, τι χλιδή, τι λάμψη! Μπορούμε να πούμε ότι αυτή δεν είναι η συνηθισμένη σας διαδρομή με Uber. Ωστόσο, αυτό το καλοκαίρι, μπορείτε κι εσείς να ανταλλάξετε έναν γκρινιάρη οδηγό ενός Toyota Prius στο Ηνωμένο Βασίλειο με τον χαρισματικό 50χρονο πιλότο μας στην Ιταλία, αφού ο τεχνολογικός γίγαντας εγκαινίασε την πρώτη του υπηρεσία ελικοπτέρου στην Ευρώπη (μία ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη το 2019). «Είναι τόσο γρήγορο και τόσο εύκολο», αστειεύεται ο Αλεσάντρο, καθώς προσγειωνόμαστε.
Το ποσό
Και έχει νόημα. Με μόλις 210 λίρες ο καθένας ή 1.260 λίρες, αν είστε αρκετοί για να γεμίσετε και τις έξι θέσεις, μπορείτε να κάνετε κράτηση μέσω της εφαρμογής για ένα ταξίδι μετ’ επιστροφής από και προς το νησί. Είναι αρκετά καλή τιμή. Κανονικά, ένα τέτοιο ταξίδι θα κόστιζε πάνω από 3.300 λίρες, και μάλιστα, χωρίς επιστροφή. Μια προειδοποίηση όμως: με ένα ρεκόρ πέντε εκατομμυρίων τουριστών που αναμένεται να επισκεφθούν την ακτή Αμάλφι τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, ο χώρος μπορεί να είναι περιορισμένος.
Βρίσκομαι εδώ αυτή την εβδομάδα για να δοκιμάσω τις δύο νέες εκκεντρικές προσφορές μεταφοράς της Uber στην ακτή Αμάλφι, που περιλαμβάνουν, όχι μόνο το ταξίδι με ελικόπτερο, αλλά και μια νέα τετράωρη κρουαζιέρα από το Σορέντο στο Ποζιτάνο.
Κατά κάποιον τρόπο, το ταξίδι με το πλοίο θα είναι δωρεάν, καθώς επιδοτείται σε μεγάλο βαθμό από την Uber για να μπορέσουν όλοι να ζήσουν την εμπειρία ενός πολυτελούς ταξιδιού, όπως μου είπαν. Ίσως αποτελεί ένα διαφημιστικό κόλπο, αλλά, και πάλι, είναι μια ευγενική χειρονομία.
Και τα δύο είναι σίγουρα μια αναβάθμιση σε σχέση με το ταξίδι με αυτοκίνητο. Δεν έχουμε μπει καν στην καρδιά του καλοκαιριού και οι πόλεις είναι ήδη μποτιλιαρισμένες, με επιθετικούς οδηγούς ταξί να κορνάρουν και νεαρούς άνδρες με σκούτερ να πηδάνε στο πεζοδρόμιο, ενώ χρειάζεται γερό στομάχι για να οδηγήσει κανείς στις πολύ κλειστές στροφές που περικυκλώνουν την ακτογραμμή. Κάποια στιγμή, καθώς παραλίγο να χτυπήσουμε ένα αντίθετα κινούμενο πουλμανάκι, ο οδηγός μας λέει: «Μην ανησυχείτε, απλά κλείνω τα μάτια μου».
Στο ταξίδι συμμετέχουν επίσης δύο ντουζίνες ινφλουένσερ και διεθνείς δημοσιογράφοι, οι οποίοι διανυκτερεύουν για δύο νύχτες στο μπουτίκ ξενοδοχείο πέντε αστέρων «Belair», που βρίσκεται στις κορυφές του Σορέντο. Βγαίνω στο μπαλκόνι του δωματίου μου -που κοστίζει 1.100 λίρες τη βραδιά- και με υποδέχεται ένα υπέροχο πανόραμα του κόλπου.
Αισθάνομαι σαν αστέρας του Χόλυγουντ και είμαι σχεδόν έτοιμος για την πτήση μου.
Το άγχος
Στους 26 βαθμούς Κελσίου (79 F) με καθαρό γαλάζιο ουρανό, οι συνθήκες είναι ιδανικές, ωστόσο το άγχος μεταξύ της ομάδας είναι εμφανές, καθώς κατευθυνόμαστε προς το ελικοδρόμιο. Ομολογώ ότι φοβάμαι τις πτήσεις, δεν με βοήθησε το γεγονός ότι κάλυψα δύο δυστυχήματα ελικοπτέρων κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως δημοσιογράφος της «Daily Mail».
«Μην ανησυχείτε, έχω κι εγώ οικογένεια», αστειεύεται ο συγκυβερνήτης Βαλέριο, καθώς ο στοργικός μπαμπάς μού μιλάει για την κόρη του ενός έτους.
Αυτός και ο Αλεσάντρο, ντόπιοι και οι δύο, πετούν εδώ και περίπου δύο δεκαετίες. Μου λένε ότι το AW109 Trekker στο οποίο πρόκειται να επιβιβαστούμε είναι ένα από τα καλύτερα της αγοράς, με μόνο τρία σε λειτουργία στην Ευρώπη. Διαθέτει δύο ισχυρούς κινητήρες, ένα πλεονέκτημα, όπως μου είπαν, όχι μόνο όσον αφορά την ισχύ αλλά και την ασφάλεια σε περίπτωση που ένας από αυτούς πάθει βλάβη. Αστειεύονται πως το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τους πιλότους.
Έχει τη δυνατότητα να πετάξει σε ύψος 19.600 ποδιών και μέχρι 193 μίλια/ώρα, αν και σήμερα θα πάμε με πιο μετρημένη ταχύτητα, πετώντας περίπου στο ύψος του Πύργου του Άιφελ.
Ευτυχώς δεν κάνουμε τα «οχτάρια» που προτείνει ο Αλεσάντρο μέσω του μικροφώνου του καθώς ξεκινάμε.
Αντιθέτως, έχουμε μια απίστευτα ομαλή διαδρομή, με το κεφάλι μας ακουμπισμένο στο τζάμι, καθώς ακούμε τα σχόλια των πιλότων μας για τα αγαπημένα τους αξιοθέατα. Εκτελούν έως και 18 πτήσεις την ημέρα στην κορύφωση του καλοκαιριού, αλλά εξακολουθούν να ακούγονται τόσο ενθουσιασμένοι όσο κι εμείς.
Καθώς διασχίζουμε τη Μεσόγειο, τα καράβια που διασταυρώνονται από κάτω μοιάζουν με Lego, και σε ελάχιστο χρόνο αιωρούμαστε πάνω από τους βράχους Φαραλιόνι, τρεις γιγαντιαίες θαλάσσιες στήλες που σηματοδοτούν την είσοδο στο Κάπρι. Αν και δεν μπορούμε να το δούμε από εδώ, φιλοξενούν τη σπάνια μπλε σαύρα.
Πετάμε πάνω από επαύλεις, φωλιασμένες μέσα στα εσπεριδοειδή και τις ελιές, και πολύ γρήγορα προσγειωνόμαστε στο ελικοδρόμιο. Έχουμε ξεχάσει εντελώς το πρότερο άγχος μας. Τώρα ανυπομονούμε να το ξανακάνουμε. Αντ’ αυτού, μας μεταφέρουν στο παραλιακό κλαμπ Lido del Faro με ένα ροζ εξαθέσιο ανοιχτό τζιπ, που είδαμε τελευταία φορά στην ταινία της «Μπάρμπι».
Σίγουρα δίνει μια χολιγουντιανή ατμόσφαιρα στο νησί και, μαζί με τις τέσσερις συνεπιβάτιδές μου, αισθάνομαι σαν τον Κεν στο Κάπρι. Η μόνη διαφορά είναι μάλλον το ροζ ηλιοκαμένο πρόσωπό μου από την προηγούμενη μέρα.
Δυστυχώς, το δροσερό αεράκι με ξεγέλασε καθώς ταξιδεύαμε γύρω από τη χερσόνησο στην τετράωρη διαδρομή με το πλοίο.
Μας ταξίδεψε ο Μάριο, ο οποίος άρχισε να οδηγεί σκάφη όταν ήταν 16 ετών. Τώρα, 24 ετών, είναι προφανώς περήφανος για την κληρονομιά του και δικαίως. Ατενίζουμε τον πλούτο των χρωμάτων κατά μήκος των απόκρημνων βράχων που καλύπτονται από δέντρα, ένα τοπίο σαν έργο τέχνης. Δεν είναι να απορεί κανείς που ο Ουίλιαμ Τέρνερ έφερε το καβαλέτο του σε μια βάρκα εδώ στις αρχές του 19ου αιώνα.
Το 13 μέτρων σκάφος μας, αξίας μισού εκατομμυρίου λιρών, είναι εξοπλισμένο με βελούδινα κρεμ δερμάτινα μαξιλάρια και το μίνι μπαρ είναι εφοδιασμένο με prosecco. Απολαμβάνουμε το Prima Cuvee. Μπορεί να μην αξίζει περισσότερο από 8 λίρες στα τοπικά καταστήματα, αλλά για εμάς, σε αυτό το σκάφος, με αυτή τη θέα, έχει γεύση σαν μια βίντατζ Dom Perignon.
«Μποντζόρνοοο», ακούμε τον Μάριο να φωνάζει στο βάθος κάθε φορά που βλέπει έναν φίλο του να οδηγεί ένα άλλο σκάφος.
Η πορεία
Πλέουμε κατά μήκος της κυματιστής ακτογραμμής, περνώντας από ρωμαϊκά ερείπια και απομονωμένους ψαράδες που ρίχνουν τις πετονιές τους πάνω από τα βράχια. Μπορούμε να δούμε τα ψάρια από κάτω μας στο κρυστάλλινο νερό. Η πρώτη μας στάση είναι σε ένα μικροσκοπικό νησί, με δύο σπίτια, μια εκκλησία και ένα ελικοδρόμιο, το οποίο, όπως μας λέει ο Μάριο, μπορεί να νοικιαστεί για 125.000 λίρες την εβδομάδα.
Μια δροσιστική βουτιά αργότερα, και συνεχίζουμε το ταξίδι μας σε πιο φουρτουνιασμένα νερά καθώς περνάμε τον κόλπο και βλέπουμε τις πολύχρωμες βίλες του Ποζιτάνο, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO και δικαίως, χτισμένες στην πλαγιά του βράχου.
Ύστερα από ένα βαρύ γεύμα με τα πιο αλμυρά ζυμαρικά, και έπειτα από πολλά ποτήρια Aperol Spritz και ένα τζελάτο σοκολάτα, επιστρέφουμε στο σκάφος. Το ταξίδι της επιστροφής είναι πιο ήσυχο, τώρα με λιγότερο εύθυμη ατμόσφαιρα και περισσότερο γαλήνια μοναξιά, καθώς απολαμβάνουμε μια πραγματική εμπειρία της La Dolce Vita.
ΑΠΟ ΤΟΝ JIM NORTON
@Associated Newspapers Limited
Εφημερίδα Απογευματινή
