Εχει πάει 6.30 π.μ. στο καζίνο «Harrah» και η Μπέτι μόλις ολοκλήρωσε έναν τετράωρο μαραθώνιο μπροστά στους κουλοχέρηδες. «Εχασα 160 δολάρια», μου λέει, καπνίζοντας το τσιγάρο της, καθώς βγαίνει προσεκτικά έξω στην πρωινή ζέστη των 40 βαθμών. Στη λεωφόρο του Λας Βέγκας η Μπέτι δείχνει προς το απέναντι ξενοδοχείο «Mirage», το πρώτο και πιο εμβληματικό τεράστιο θέρετρο της λεωφόρου Στριπ, το οποίο έκλεισε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα έπειτα από 35 χρόνια λειτουργίας. «Θες να μάθεις τι σήμαινε το Βέγκας;» με ρωτάει με ένα πονηρό χαμόγελο. «Αυτό ήταν το Λας Βέγκας». Κάποτε ήταν η πρωτεύουσα της ψυχαγωγίας στον κόσμο: διάσημο για τα πολυτελή ξενοδοχεία, τα καζίνα υψηλών προδιαγραφών, τα εκπληκτικά σόου και τις θρυλικές μουσικές κατοικίες του. Ωστόσο, σήμερα το Λας Βέγκας έχει μετατραπεί σε κάτι πιο υποτονικό και, όπως ανακάλυψα αυτή την εβδομάδα, σκοτεινό.
Ο αριθμός των επισκεπτών μειώνεται κατακόρυφα. Το α’ τρίμηνο του 2025 σημειώθηκε μείωση του τουρισμού κατά 6,9% σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρυσι, κυρίως λόγω της μείωσης των διεθνών τουριστών. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι Αμερικανοί αποτελούν πλέον το 88% όλων των επισκέψεων στο Λας Βέγκας. Ο αριθμός των Βρετανών τουριστών, που καταγράφει η εταιρεία Fred Kelly, έχει μειωθεί κατά 25% από το ρεκόρ σχεδόν τριών τετάρτων του εκατομμυρίου το 2019. Οι υπερβολικές τιμές ευθύνονται εν μέρει γι’ αυτήν την πτώση. Το Λας Βέγκας βρέθηκε στο επίκεντρο των ειδήσεων νωρίτερα φέτος, όταν αποκαλύφθηκε ότι το ξενοδοχείο «Aria» του«MGM» πωλεί μπουκάλια νερού 500 ml από το μίνι μπαρ στην αστρονομική τιμή των 26 δολαρίων (19 λιρών).
Πράγματι, οι τιμές στη λεωφόρο Στριπ έχουν εκτοξευθεί ανεξέλεγκτα τα τελευταία χρόνια, με τουρίστες να αφηγούνται στη «Mail» ότι ξόδεψαν 15 δολάρια (11 λίρες) για έναν φρουτοχυμό, 20 δολ. (15 λίρες) για καφέ και κρουασάν και 18,25 δολ. (14 λίρες) για μια μικρή μπίρα Bud Light. «Θα έλεγα ότι αυτές είναι οι τιμές της Νέας Υόρκης, αλλά δεν είναι», λέει ο 33χρονος επενδυτικός τραπεζίτης, Βίκτορ. «Εδώ είναι ακό
μη πιο ακριβά. Εφαγα μια μπριζόλα με έναν φίλο σε μια αλυσίδα εστιατορίων στο Cosmopolitan και ένα πιάτο μάς κόστισε 300 δολάρια. Αυτό που προκαλεί αντιδράσεις είναι τα φιλοδωρήματα, τα οποία σε ορισμένα μέρη φτάνουν έως και το 25% του λογαριασμού». Συμπληρώνει με πικρό χαμόγελο: «Ισως κάνω λάθος επάγγελμα».
Ομως οι τιμές αντιπροσωπεύουν μόνο ένα μέρος του προβλήματος. Η κρίση των οπιοειδών έχει χειροτερέψει τόσο πολύ -ιδιαίτερα μεταξύ των αστέγων- σε σημείο που μια κορυφαία φιλανθρωπική οργάνωση αποκατάστασης έχει πληρωθεί από ορισμένα καζίνα για να συλλαμβάνει και να απομακρύνει διά της βίας όσους παραμένουν στους χώρους τους και ενοχλούν τους πελάτες που πληρώνουν. Εν τω μεταξύ, η εξάπλωση του διαδικτυακού τζόγου και η εμφάνιση άλλων κέντρων ψυχαγωγίας -κυρίως σε περιοχές της Μέσης Ανατολής, όπως το Ντουμπάι και το Ριάντ- έχουν αποδυναμώσει την πόλη της αμαρτίας.
Οι αστέρες του αθλητισμού επιλέγουν να εμφανίζονται αλλού
Ενώ κάποτε το Λας Βέγκας θεωρούνταν επίσης η πρωτεύουσα της πυγμαχίας στον κόσμο και το μέρος όπου έβλεπε κανείς τον Μάικ Τάισον στην ακμή του, σήμερα οι βαρέων βαρών το αποφεύγουν για χάρη του πλούτου της Σαουδικής Αραβίας. Ο Βρετανός πρωταθλητής, Αντονι Τζόσουα, για παράδειγμα, έδωσε τους δύο από τους τρεις τελευταίους αγώνες του στο Kingdom Arena του Ριάντ. Και κάπως έτσι, με τις τιμές στα ύψη, τους παγκόσμιους αστέρες του αθλητισμού και τους μουσικούς να επιλέγουν να εμφανίζονται αλλού, τα καζίνα να εγκαταλείπουν τα ζωντανά παιχνίδια υπέρ των ηλεκτρονικών τερματικών στοιχημάτων και την κρίση των ναρκωτικών να μαστίζει την πόλη, το Λας Βέγκας αντιμετωπίζει τραγικά προβλήματα. Το ερώτημα είναι: Αραγε, μπορεί να ανακάμψει; «Κάποτε μας θεωρούσαν την πόλη της αμαρτίας», συμφωνεί ο Ντέιβιντ Μάρλον, ιδρυτής της εξαιρετικά πετυχηµένης κλινικής απο κατάστασης Vegas Stronger. «Φωταψίες, λάµψη, το µέρος που πηγαίνεις για τους καλύτερους DJs, τα κορυφαία νυχτερινά κέντρα, τον καλύτερο τζόγο, τα πιο πολυτελή θέρετρα… Οµως σήµερα ξέρεις πως θα συναντήσεις ζητιάνους, αλήτες, ναρκωτικά… κι όλα αυτά σε ένα αρκετά βρόµικο περιβάλλον». Ο αριθµός των αστέγων στο Λας Βέγκας έχει αυξηθεί εκρηκτικά, µε µια συντηρητική εκτίµηση να κάνει λόγο για περίπου 8.000 ανθρώπους χωρίς στέγη, σε µια πόλη λίγο πάνω από µισό εκατοµµύριο κατοίκους.
Υπάρχουν δηλαδή περισσότεροι άστεγοι σε σύγκριση µε το Λονδίνο, µια πόλη µε σχεδόν 16 φορές µεγα
λύτερο πληθυσµό. Ενας άνδρας πλένεται στο σιντριβάνι του «Caesar’s Palace» Ωστόσο, σύµφωνα µε τον Ντέιβιντ -ο οποίος εισήλθε στον τοµέα της φιλανθρωπίας έπειτα από δύο δεκαετίες εργασίας στον ασφαλιστικό τοµέα, κατά τη διάρκεια των οποίων εθίστηκε στην κοκαΐνη αλλά κατάφερε και το ξεπέρασε- οι άστεγοι δεν είναι το πραγµατικό πρόβληµα. «Πρόκειται πραγµατικά για µια επιδηµία εθισµού», µε ενηµερώνει από το γραφείο του, που απέχει ελάχιστα από τις ιατρικές αίθουσες της κλινικής, τα στούντιο γιόγκα, το γυµναστήριο πυγµαχίας και το ψυχοθεραπευτήριο. «Περίπου το 94% των αστέγων που περνούν την πόρτα µας έχουν διαγνωστεί µε διαταραχή χρήσης ουσιών. Και πρόκειται για τρία πράγµατα: αλκοόλ, οπιοειδή και αµφεταµίνες».
Πράγµατι, εάν περπατήσετε κατά µήκος της πολυσύχναστης λεωφόρου του Λας Βέγκας οποιαδήποτε ώρα της ηµέρας θα δείτε άστεγους, συχνά υπό την επήρεια ναρκωτικών. Ενα πρωί είδα έναν άνδρα να πλένει τα ρούχα του σε ένα σιντριβάνι δίπλα στο «Caesar’s Palace» και να τα κρεµάει για να στεγνώσουν στην περίφραξη του ξενοδοχείου. Ενας άλλος -που δεν πρέπει να ήταν πάνω από 40 ετών- συνελήφθη από την ασφάλεια ενώ περπατούσε ανάµεσα στα τραπέζια µπλακτζάκ του «Caesar’s Palace». Το
χέρι του ήταν σε γύψο, ενώ το τζιν του ήταν σκισµένο και κατέβαινε προς τα γόνατά του. Στο ένα χέρι κρατούσε ένα µπουκάλι µε άγνωστο περιεχόµενο, ενώ το άλλο του χέρι κρεµόταν άψυχο στο πλάι, το πρόσωπό του χωρίς έκφραση και τα µάτια του κενά. Ισως το πιο ανησυχητικό, ωστόσο, είναι οι εκατοντάδες άνθρωποι που έβλεπα κάθε µέρα, λιπόθυµοι στην καυτή ζέστη -που ξεπέρασε τους 46 βαθµούς αυτή την εβδοµάδα-, το δε δέρµα τους καµένο και ξεφλουδισµένο, ένα φρικτό τρίπτυχο από µαύρο, κόκκινο και ροζ. «Πέρυσι το καλοκαίρι χάσαµε 520 ανθρώπους από θανάτους που σχετίζονται µε τη ζέστη», παραδέχεται ο Ντέιβιντ µελαγχολικά. Οι εγκαταστάσεις του στο κέντρο της πόλης
βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από έναν αριθµό αυτοσχέδιων καταυλισµώνστην άκρη του δρόµου, όπου οι άστεγοι της πόλης έχουν στήσει καταφύγια από παλιούς µουσαµάδες και οµπρέλες.
«Και θα χάσουµε περισσότερους φέτος το καλοκαίρι… κανείς δεν θα έπρεπε να ζει στον δρόµο εδώ στην έρηµο Μοχάβι». Ενώ όµως η «αποστολή» του Ντέιβιντ είναι η φροντίδα των εθισµένων που βοηθά, τα καζίνα ενδιαφέρονται περισσότερο να προστατέψουν την ευηµερία των πελατών τους -ή, τουλάχιστον, τα
πορτοφόλια τους.
«Ο Κένι Επσταϊν», ξεκινά ο Ντέιβιντ µε ένα χαµόγελο, «που διευθύνει το ξενοδοχείο “El Cortez” στη λεωφόρο Στριπ, µου είπε: “Ντέιβ, οι µεγάλοι πελάτες µου λένε ότι οι γυναίκες τους τούς απαγορεύουν να έρχονται εδώ γιατί τις ενοχλούν στον δρόµο όταν φεύγουν!”. Ετσι, έβαλα την οµάδα υποστήριξής µας να κάνει τρεις φορές τη µέρα περιπολίες στο καζίνο του, µαζεύοντας τους άστεγους µε ένα βαν. Είναι κάτι που αποκαλώ “συµπονετική, αποφασιστική παρέµβαση”, επειδή δεν µπορείς να συνοµιλήσεις σοβαρά µε έναν τύπο που βρίσκεται ενεργά σε ψυχωτική κατάσταση από τις µεθαµφεταµίνες. Το Λας Βέγκας είναι έναεµπορικό σήµα δισεκατοµµυρίων δολαρίων», καταλήγει ο Ντέιβιντ, δείχνοντάς µου µια σειρά από υπέρογκες επιταγές από ξενοδοχεία όπως το «El Cortez», το «Venetian» και το «Mirage». «Και τα
καζίνα αναγνωρίζουν ότι αυτοί οι 8.000 άστεγοι αµαυρώνουν το σήµα µας».
Κι όµως, όσον αφορά το «εµπορικό σήµα» του Λας Βέγκας, η άνοδος των τιµών είναι αυτή που φαίνεται -πάνω απ’ όλα- να αφήνει µια πικρή γεύση στο στόµα των τουριστών. Φυσικά, οι τιµές είναι υψηλές σε όλη την Αµερική, όχι µόνο στο Λας Βέγκας. Στην πραγµατικότητα, το κόστος ζωής στις ΗΠΑ είναι περισσότερο από 15% υψηλότερο από ό,τι στο Ηνωµένο Βασίλειο. Ωστόσο, η λεωφόρος Στριπ του Λας Βέγκας ξεχωρίζει από τα περισσότερα άλλα µέρη της χώρας.
«Ακόµα και σε κάποια από τα πιο τοπικά καταστήµατα οι τιµές έχουν αυξηθεί πρόσφατα κατά 25% έως 30%», δήλωσε στη «Mail» ο τοπικός συγγραφέας και ειδικός για το Βέγκας, Σαµ Νόβακ. «∆εν είναι πλέον εφικτό να κάνεις ακόµη και τα πιο απλά πράγµατα. Από ένα απλό δείπνο µέχρι µια βραδινή έξοδο µε κοκτέιλ για τους φίλους σας, το κόστος είναι απαγορευτικό. Το γεγονός αυτό έχει ήδη πλήξει την ελκυστικότητα του Λας Βέγκας». Το κόστος διαµονής, επίσης, αποτελεί σηµαντικό παράγοντα. Το άλλοτε ξακουστό Βέγκας ήταν γνωστό επίσης για τις καλές του τιµές. Τον Ιανουάριο φέτος, όµως, η µέση τιµή για µια διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο ξεπέρασε τα 200 δολάρια (155 λίρες). Η τιµή αυτή έχει αυξηθεί σε σχέση µε τα 171 δολάρια (127 λίρες Αγγλίας) το 2022.
Και αυτοί οι αριθµοί δεν περιλαµβάνουν τα αστρονοµικά «τέλη θερέτρου» -που υποτίθεται ότι αφορούν υπηρεσίες όπως πισίνες και γυµναστήρια- τα οποία καθιερώθηκαν πριν από µια δεκαετία και προστίθενται στους λογαριασµούς, ανεξάρτητα από το αν κάποιος χρησιµοποιεί τις εγκαταστάσεις ή όχι. Για ξενοδοχεία κύρους, όπως τα «Four Seasons», «Encore», «Caesar’s Palace» και «The Bellagio», το επιπλέον κόστος υπερβαίνει τα 60 δολάρια (45 λίρες Αγγλίας) ανά διανυκτέρευση. Επιπλέον, η συντριπτική πλειονότητα των ξενοδοχείων χρεώνει κατά µέσον όρο 25 δολάρια (19 λίρες Αγγλίας) την ηµέρα για στάθµευση, προσθέτοντας άλλα 100 δολάρια στο ήδη υπέρογκο κόστος ενός παρατεταµένου Σαββατοκύριακου. Στα κρυφά έξοδα περιλαµβάνονται και τα τέλη της υπηρεσίας εξυπηρέτησης δωµατίου. Στο «Bellagio», διάσηµο για το εντυπωσιακό του σιντριβάνι, η υπηρεσία παράδοσης φαγητού στο δωµάτιο κοστίζει 25 δολάρια πριν καν επιλέξετε τι θέλετε από το µενού. Οι µέρες που τα καζίνα µοίραζαν δωρεάν µπριζόλες, αστακούς και κοκτέιλ για να κρατούν τους πελάτες τους στα παιχνίδια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Σήµερα ζούµε σε µια πόλη όπου τίποτα δεν είναι δωρεάν. «Είναι πανάκριβη. Πληρώσαµε 33 δολάρια για ένα µπέργκερ στο ξενοδοχείο “Excalibur”. Και πάνω από 7 δολάρια για ένα µπουκάλι Gatorade», παραδέχεται ο 23χρονος Ούγκο, που επισκέπτεται το Βέγκας µαζί µε τρεις φίλους σε µια εκδροµή µε
αυτοκίνητο στη ∆ύση.
«Πρόκειται για ένα περίεργο µίγµα ευτυχίας και θλίψης: βλέπεις ανθρώπους να περνούν καλά, να χαµογελούν, να βγάζουν φωτογραφίες δίπλα σε άστεγους ή ανθρώπους που χάνουν χρήµατα σε ένα καζίνο πρωί πρωί». Παρά τη µείωση του αριθµού των επισκεπτών, τα καζίνα θέρετρων συνεχίζουν να εµφανίζουν
µεγάλα κέρδη. «Τα οικονοµικά στοιχεία µπορεί να αποκαλύπτουν ότι οι τουρίστες ξοδεύουν περισσότερα», καταλήγει ο Σαµ Νόβακ, «αλλά µάλλον διασκεδάζουν λιγότερο, κάτι που τελικά δεν εξασφαλίζει την οικονοµική βιωσιµότητα».
Την ίδια ώρα που τα ξενοδοχεία ανεβάζουν τις τιµές και αυξάνουν τα έσοδα από τα καζίνα, προσφέρουν όλο και λιγότερες υπηρεσίες. «Το “MGM” απέλυσε ολόκληρο το προσωπικό του τµήµατος υποδοχής, υποστηρίζοντας ότι ο κόσµος προτιµά τις εφαρµογές. ∆εν ξέρω αν αυτό ισχύει. Μπορεί και να αληθεύει», αποκαλύπτει ο τοπικός οικονοµικός αναλυτής, Στίβεν Κάµπελ. «Στο “Excalibur” δεν υπάρχει πια υπηρεσία ρεσεψιόν. Πρέπει να φέρετε µόνοι σας τις αποσκευές σας στα δωµάτια». Ταυτόχρονα, τα θέρετρα προσφέρουν ολοένα και περισσότερες υπηρεσίες αυτοεξυπηρέτησης στο check-in µε ένα iPad, τα καζίνα εγκαταλείπουν τα παραδοσιακά επιτραπέζια παιχνίδια, όπως η ρουλέτα και το µπλακτζάκ, για ψηφιακά ισοδύναµα σε ηλεκτρονικά τερµατικά στοιχηµάτων και -σε ορισµένες ακραίες περιπτώσεις- χρησιµοποιούν ακόµη και ροµποτικούς βραχίονες για την εξυπηρέτηση του φαγητού, όπως για παράδειγµα σε ένα µαγαζί µε µπισκότα στο «Caesars’s Palace» ή στο µπαρ «Tipsy Robot» έξω από τη λεωφόρο Στριπ.
«Απλώς πιστεύω ότι ο κόσµος αισθάνεται πως οι υπηρεσίες που λαµβάνει δεν δικαιολογούν τα λεφτά που ξοδεύει», αναφέρει ο Κάµπελ. «Πλέον είναι µια πόλη όπου το χρήµα έρχεται πρώτο και η εµπειρία δεύτερη». Οσον αφορά τις µουσικές παραστάσεις, η εικόνα είναι εξίσου απογοητευτική. Ο Κλαούντιο και ο Ιβάν από τη Βραζιλία λατρεύουν να επισκέπτονται το Βέγκας για τις µόνιµες µουσικές παραστάσεις που έχουν κάνει την πόλη διάσηµη. Μιλώντας µαζί τους κάτω από την εµβληµατική πινακίδα «Welcome to Fabulous Las Vegas», παραδέχονται πως ξόδεψαν πάνω από 1.600 δολ. (1.190 λίρες) για εισιτήρια για να δουν τη Lady Gaga. Αντίστοιχα, ο σταρ της R’n’B Μπρούνο Μαρς -που εµφανίζεται στο «Park MGM»- χρεώνει πάνω από 500 δολάρια το εισιτήριο, καθιστώντας τον τον πιο ακριβό καλλιτέχνη στον κόσµο για live εµφάνιση.
Οµως, όταν πρόκειται για τη µουσική,η τιµή δεν είναι το µόνο πρόβληµα. Μακριά από τις λαµπρές εποχές του Φρανκ Σινάτρα και του Λιµπεράτσε, του Ελβις Πρίσλεϊ και του Ελτον Τζον, σήµερα η φήµη της πόλης έχει πληγεί από µια σειρά απογοητευτικών καλλιτεχνών, αλλά και από τα εξωφρενικά ακριβά εισιτήρια.
«Με ανησυχεί πολύ το γεγονός ότι τόσοι διάσηµοι καλλιτέχνες έχουν δηµιουργήσει µια αρνητική εµπειρία για τους επισκέπτες εδώ», συνεχίζει ο Σαµ Νόβακ, αναφερόµενος στην Κέλι Κλάρκσον, που µόλις ξεκίνησε τη συναυλία της στο Colosseum µέσα στο «Caesar’s Palace».Η Κλάρκσον ακύρωσε δύο από τις πρώτες της συναυλίες λίγα λεπτά πριν ανοίξει η αυλαία, δικαιολογούµενη στους απογοητευµένους θαυµαστές της µέσω των µέσων κοινωνικής δικτύωσης λέγοντας: «Η προετοιµασία και οι πρόβες έχουν επιβαρύνει τη φωνή µου». Οταν τελικά συνέχισε, πολλοί έµειναν απογοητευµένοι. Μακριά από τη λάµψη και τη γοητεία του παλιού Βέγκας, το σκηνικό της Κλάρκσον θυµίζει ένα «ζεστό στούντιο ηχογράφησης», µε απαλό φωτισµό, πάνελ από δρυ και πίνακες στους τοίχους.
«Οι αστρονοµικές τιµές αφήνουν πικρή γεύση»
Η Κλάρκσον -που για την εµφάνιση φοράει µαύρο τζιν- περιέγραψε το σκηνικό ως «κοµψό και άνετο». Αρα, δεν αγγίζει και τόσο τη λάµψη και µεγαλοπρέπεια του Λιµπεράτσε. «Ερχεσαι στο Βέγκας για τα φώτα, τις παγιέτες και τη λαµπρότητα», λέει στη «Mail» ο 58χρονος Κόλιν από το δυτικό Λονδίνο, µετά τη συναυλία. «Μάλλον, θύµιζε την Κέλι νατραγουδάει από την κουζίνα της». Παρά ταύτα, υπάρχει ακόµα ελπίδα για το Βέγκας. Το «Mirage», που έκλεισε πρόσφατα, αγοράστηκε από την εταιρεία φιλοξενίας «Hard Rock», η οποία σχεδιάζει να το µεταµορφώσει σε ξενοδοχείο µε το σχήµα κιθάρας µήκους 200 µέτρων. Παράλληλα, τα εγκαίνια του «The Sphere» -ενός εντυπωσιακού χώρου παραστάσεων, καλυµµένου εξ ολοκλήρου µε οθόνες LED- έφεραν ξανά το Βέγκας στην πρώτη γραµµή της ψυχαγωγίας, µε ένα προφίλ που ακόµη και οι µεγαλοεπενδυτές από τη Σαουδική Αραβία δεν µπορούν να αγνοήσουν. «Το Σάββατο το βράδυ παρακολούθησα τη συναυλία των Backstreet Boys στο ‘‘The Sphere’’», ανέφερε ο Σαµ Νόβακ. «Και ήταν µια απίστευτη εµπειρία. Μόνο όταν είσαι εκεί µέσα, µαζί µε 20.000 ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως κάτι τέτοιο δεν το συναντάς πουθενά αλλού».
Αλλά τα λαµπερά φώτα, οι χορεύτριες, οι ρουλέτες και οι µεγάλοι τραγουδιστές σιγά σιγά εξαφανίζονται. Πλέον, η πόλη είναι γεµάτη µε πινακίδες που διαφηµίζουν δικηγόρους για ατυχήµατα, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Μια πόλη όπου τα καζίνα είναι πλέον ψυχροί, σκοτεινοί χώροι γεµάτοι µηχανήµατα στοιχηµάτων σταθερών αποδόσεων. Μια πόλη όπου τα σόου burlesque παρουσιάζονται σε µισογεµάτες αίθουσες και οι µουσικοί χρεώνουν εκατοντάδες δολάρια το εισιτήριο. Μια πόλη που µαστίζεται από τα ναρκωτικά και τους άστεγους. Μια πόλη που µοιάζει να έχει «εγκλωβιστεί» σε έναν φαύλο κύκλο παρακµής. Μια πόλη που δεν την «καταπίνει» απλώς η έρηµος της Νεβάδας , αλλά η ίδια λιώνει σιγά σιγά πάνω στην άσφαλτο.
ΑΠΟ ΤΌΝ FRED KELLY ©Associated Newspapers Limited
Εφημερίδα «Κυριακάτικη Απογευματινή»
