Μια νέα γενιά νέων διευθυντών κηδειών λέει στην JANE FRYER τα μυστικά του επαγγέλματός τους… από το τι ακριβώς εξαγνίζει, την ταρίχευση και τις μυρωδιές και τις δευτερογενείς μεταθανάτιες εξετάσεις. Και πώς το βαμβάκι, ο “καλύτερος φίλος των νεκροτόμων”, για τον οποίο χρησιμοποιούν το βαμβάκι, μπαίνει σε κάθε άνοιγμα.
Πως οι ψηλοί, αδύνατοι άνθρωποι χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να αποτεφρωθούν από τους κοντούς χοντρούς ανθρώπους, ακόμη και στους 950 βαθμούς. Και πώς, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, οι αρθρώσεις των ισχίων και τα χρυσά δόντια ψαρεύονται από τις στάχτες με έναν γιγαντιαίο μαγνήτη και στέλνονται στην Ολλανδία για να λιώσουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Κάθε πρωί, αμέσως μετά την εξώπορτα του Casselden & Walsh στο Goole του Yorkshire. Περνάει τον χώρο υποδοχής και περνάει μέσα από τις ξύλινες πόρτες στο παρεκκλήσι της ανάπαυσης, με βωμό και θέσεις για 18 άτομα. Στη συνέχεια χτυπάει τη βαριά λευκή πόρτα του νεκροτομείου. “Πάντα χτυπάμε πριν μπούμε. Και πάντα λέμε “…Μέρα!”. Ποτέ “καλημέρα”, γιατί φυσικά δεν είναι καλή”, εξηγεί. “Όχι γι’ αυτούς». Μόλις μπει μέσα, θα ελέγξει τη σειρά της ημέρας σε έναν μεγάλο λευκό πίνακα, θα φορέσει μια πράσινη πλαστική ποδιά, θα χαιρετήσει τους πάντες με το όνομά τους και θα αρχίσει να συζητάει. Σχετικά με τον καιρό έξω. Τι συμβαίνει στον κόσμο. Και τι θα κάνει αυτός και το πολύ ικανό προσωπικό του για να τους φροντίσει σήμερα.
“Πρώτα, θα σε πλύνουμε καλά. Στη συνέχεια, ένα μικρό ξύρισμα και ένα συμμάζεμα. Μετά θα σε ντύσουμε για το τελικό στάδιο του ταξιδιού σου” Που μπορεί να είναι με κοστούμι. Ή μια μπλούζα. Ή μια ποδοσφαιρική φανέλα. Ή απλά μια ωραία ρόμπα. Και αν το ζητήσει η οικογένεια, μπορεί να βάλει μουσική – “Έλβις, heavy metal, τζαζ, οποιαδήποτε από τις αγαπημένες τους”. Αλλά, κατά τα άλλα, είναι απλώς μια ευγενική κουβέντα καθώς οι νεκροθάφτες αρχίζουν τη δουλειά τους, ράβοντας ένα στόμα με ένα πλαστικό προστατευτικό στόματος και μια ειδική καμπύλη βελόνα, σφραγίζοντας τα βλέφαρα και βασιζόμενοι σε μεγάλο βαθμό στο βαμβάκι για, λοιπόν…
Και εδώ θα κάνω μια παύση για ένα δευτερόλεπτο, ώστε αν τρώτε το πρωινό σας ή αν αυτό σας κάνει ήδη να νιώθετε αναγούλα, να έχετε μια στιγμή να γυρίσετε τη σελίδα και να σκεφτείτε κάτι πιο ευχάριστο. Επειδή υπάρχουν πολλές περισσότερες λεπτομέρειες που θα ακολουθήσουν.
Και όλα αυτά χάρη σε μια νέα γενιά “death-fluencers” του TikTok – νέους, έμπειρους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πολύ ενσυναισθητικούς διευθυντές κηδειών και εργολάβους κηδειών, αποφασισμένους να αφαιρέσουν τη βελούδινη κουρτίνα της διακριτικότητας στα γραφεία κηδειών και να “θετικοποιήσουν” τον θάνατο λέγοντάς μας τα πάντα.
Ιδιοκτήτης επιχείρησης: Χόλι Τζέιμς. Συμπαραστάτης: Τζέικομπ Γουόλς. Ελεύθερος επαγγελματίας νεκροθάφτης: Χέιλι Ντέιβις.
“Θέλουμε να απομακρύνουμε το φόβο του αγνώστου“, εξηγεί ο Jacob, ο οποίος έχει περισσότερους από 25.000 ακόλουθους στο TikTok ως “Yorkshire Funeral Director” και απέχει πολύ από τους μαυροφορεμένους, χλωμούς και διακριτικούς εργολάβους κηδειών του παρελθόντος. Οι πελάτες του σαφώς τον λατρεύουν – μπαινοβγαίνουν στο γραφείο κηδειών του όλη μέρα για να του αφήσουν σοκολατάκια και ευχαριστήρια σημειώματα – δεν αρέσει σε όλους αυτή η ανοιχτή προσέγγιση στην κηδεία. Ιδιαίτερα κάποιοι από την παλιά φρουρά που πιστεύουν ακράδαντα ότι τα μυστικά πρέπει να διατηρούνται και η αξιοπρέπεια να διατηρείται. Και μερικούς πιθανούς πελάτες.
Ως αποτέλεσμα, όλοι οι TikTokkers έχουν υποστεί το μερίδιο της κριτικής που τους αναλογεί. Δεν βοηθάει το γεγονός ότι ο κλάδος ήδη ταλανίζεται από τα πρόσφατα σκάνδαλα.
Νωρίτερα φέτος, ο Ρόμπερτ Μπους, 47 ετών, του Legacy Independent Funeral Directors στο Χαλ, κατηγορήθηκε για 64 αδικήματα που αφορούσαν 254 θύματα, αφού φέρεται να απέτυχε να αποτεφρώσει τα πτώματα και να επιστρέψει τις στάχτες στις οικογένειες που θρηνούσαν. Και πιο πρόσφατα, η Έιμι Άπτον, 38 ετών, μια αυτοαποκαλούμενη υπεύθυνη κηδειών στο Λιντς, πήρε νεκρά μωρά στο σπίτι της και τα έβαλε σε βρεφικές κούνιες στο μπροστινό της δωμάτιο για να παρακολουθήσουν τηλεόραση. “Σας παρακαλώ, μην μας βάζετε στο ίδιο τσουβάλι”, λέει ο Τζέικομπ. “Μας ενδιαφέρει. Μας νοιάζει τόσο πολύ που όλοι φωνάζουμε για κάποια ρύθμιση”
Και εδώ είναι το περίεργο. Επειδή, ενώ υπάρχει ένας εθελοντικός οργανισμός που ονομάζεται National Association of Funeral Directors, η βιομηχανία κηδειών στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι εντελώς ανεξέλεγκτη.
“Ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει ένα γραφείο κηδειών”, λέει η Χέιλι. “Μπορείς να το κάνεις αύριο.» Το οποίο είναι παράξενο δεδομένης της έκτασης των ευθυνών και των καθηκόντων. Τα πάντα, από τις συλλογές από σπίτια, νοσοκομεία και ξενώνες, μέχρι την επίβλεψη της κηδείας και την αποτέφρωση των πτωμάτων, τη συνεργασία με τους νεκροθάφτες, την ενοικίαση νεκροφόρας και την καθοδήγηση των ταραγμένων οικογενειών σε όλα αυτά. “Επίσης, δεν χρειάζεται κανένα προσόν – μόνο ένα δίπλωμα οδήγησης”, προσθέτει η Χέιλι, η οποία εργαζόταν με ζώα σε ζωολογικό κήπο πριν πιάσει δουλειά σε γραφείο κηδειών.
Η Χόλι μπήκε στο χώρο όταν ήταν 16 ετών. Η μητέρα της είχε πεθάνει κατά τη διάρκεια της χρονιάς που πήρε το GCSE και οι επιλογές της ήταν περιορισμένες, οπότε δέχτηκε μια θέση μαθητείας σε ένα γραφείο κηδειών και την αγάπησε. Όταν έγινε 20 ετών, ήταν η νεότερη υπεύθυνη κηδειών. Τρία χρόνια αργότερα, άρχισε να εργάζεται μόνη της.
Ο Τζέικομπ εργαζόταν στον τομέα της φιλοξενίας, διευθύνοντας μια παμπ, αλλά βοήθησε στο τοπικό γραφείο κηδειών κατά τη διάρκεια του Covid και συνειδητοποίησε ότι είχε βρει την κλίση του, οπότε πούλησε την παμπ του και δεν κοίταξε ποτέ πίσω.
Όλοι τους λατρεύουν τη δουλειά τους – παρά τα περίεργα βλέμματα των νέων γνωριμιών. Και τα ωράρια – ο Τζέικομπ και η Χόλι εργάζονται και οι δύο τουλάχιστον 60 με 70 ώρες την εβδομάδα, καθώς και τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες και ακόμη και την ημέρα των Χριστουγέννων. “Αν κάποιος πεθάνει, τα παρατάς όλα και πας να τον μαζέψεις”, λέει.
Φυσικά, δεν βλέπονται όλα τα πτώματα ή δεν είναι σε κατάλληλη κατάσταση για να τα δουν, και αν δεν υπάρχει οριστικός αποχαιρετισμός, τα αφήνουν μόνα τους στα ψυγεία, με τις ετικέτες τους, μέχρι να έρθει η ώρα για την τελετή. Ακόμη και μια μικρή αύξηση της θερμοκρασίας μπορεί να προκαλέσει δύσκολες αλλαγές. Η Χέιλι θέλει τα σώματα να διατηρούνται στους πέντε ή έξι βαθμούς. “Όσο πιο δροσερό είναι, το δέρμα ξηραίνεται και μπορεί να είναι επιρρεπές στη μούχλα. Αν είναι πιο ζεστά, η διαδικασία επιταχύνεται”, λέει.
Ωστόσο, ορισμένα σώματα φθείρονται ταχύτερα, ιδίως εκείνα που είναι γεμάτα καρκίνο. “Τα κύτταρα μεταλλάσσονται ήδη και όλα επιταχύνονται μετά το θάνατο”, λέει ο Τζέικομπ. Ομοίως, η περιοχή γύρω από έναν τραυματισμό θα λιώσει ταχύτερα.
Φυσικά, δεν μπορείς να εργάζεσαι καθημερινά με το θάνατο και να μην επηρεάζεσαι, ιδίως όταν νέες ζωές κόβονται. Ο Τζέικ φροντίζει σήμερα τέσσερα άτομα κάτω των 40 ετών. “Φυσικά και σε αλλάζει. Δεν φοβάμαι τον θάνατο, αλλά δεν θέλω να πεθάνω μόνη μου και προσπαθώ πάντα να μη βγαίνω από το σπίτι μετά από μια διαφωνία. Για παν ενδεχόμενο.»
Η Χόλι δεν είναι ακόμα προετοιμασμένη για τους νέους. “Σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.» Οι χειρότερες μέρες για όλους είναι με τα παιδιά και τα μωρά, που αποχαιρετιούνται με χαριτωμένα παιχνίδια, βιβλία και οικογενειακές φωτογραφίες. “Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας στο επάγγελμα που λέει ότι δεν χρεώνεις ποτέ για κάποιον κάτω των 18 ετών”, λέει ο Τζέικομπ. “Είναι πολύ σπαρακτικό”, λέει ξαφνικά πολύ ήσυχα.
Όλα αυτά είναι πολλά για να τα συνειδητοποιήσετε. Πάρα πολλά για κάποιους. Ίσως όμως βοηθάει τα γραφεία κηδειών να μοιράζονται το βάρος. Ίσως είναι πιο δίκαιο να ξέρουμε όλοι τι συμβαίνει στα παρασκήνια. Για τον Τζέικομπ, όλα έχουν να κάνουν με την επιλογή. “Όσο περισσότερα γνωρίζεις, τόσο λιγότερο φοβάσαι”
Σίγουρα όλοι ξέρουν τι θέλουν – κλειστό φέρετρο και αποτέφρωση. Και τώρα που είμαι τόσο ανησυχητικά καλά ενημερωμένος, είμαι μαζί τους. Δεν υπάρχει καθάρισμα, ούτε ταρίχευση, ούτε συρραφή στόματος. Δεν υπάρχει παρουσίαση. Χωρίς φασαρία. Αν και τις τελευταίες στιγμές – λίγο πριν κλείσουν το καπάκι – νομίζω ότι θα μου άρεσε πολύ να μου κρατάει το χέρι ο Τζέικομπ και να μου λέει ωραία πράγματα στο αυτί.
από την Jane Fryer
©Associated Newspapers Limited
