Ηξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά την ηµέρα που δύο κατάσκοποι της MI5 µπήκαν στο γραφείο µου µε σοβαρό ύφος, έκλεισαν την πόρτα και µου είπαν να καθίσω. «Είµαι ο Ντέιβιντ», είπε ο ένας, «και αυτή είναι η Σου». Η πρώτη µου σκέψη ήταν «τι κοινότοπα ονόµατα για κατασκόπους…». Η δεύτερη ήταν: «Αυτά δεν είναι τα πραγµατικά τους ονόµατα».
Είχα ενηµερωθεί δύο λεπτά πριν από την άφιξή τους. Εκείνη την εποχή ήµουν υπουργός στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, Πολιτισµού, Μέσων Ενηµέρωσης και Αθλητισµού και είχα πολύ βαρύ πρόγραµµα. «∆εν µπορώ να τους δω τώρα», είπα σε ένα µέλος του προσωπικού του ιδιωτικού µου γραφείου, που είχε σπεύσει στο δωµάτιο για να µε προειδοποιήσει. «Φοβάµαι ότι δεν έχετε άλλη επιλογή», είπε.
Ως υπουργός αρµόδια για την ψηφιακή τεχνολογία και τις τηλεπικοινωνίες ήµουν εξοικειωµένη µε τον κόσµο των κατασκόπων. Συχνά µε καλούσαν στην αίθουσα «STRAP» του τµήµατος µε την επένδυση από µόλυβδο -«STRAP» είναι η κωδικοποιηµένη λέξη για ένα σύστηµα που προστατεύει άκρως ευαίσθητες πληροφορίες όπου λάµβανα ενηµερώσεις από τη «Rosa» (σ.τ.µ. ψηφιακή πλατφόρµα που χρησιµοποιείται από κυβερνητικούς φορείς σε όλο τον κόσµο για την πρόσβαση και την ανταλλαγή άκρως απόρρητων πληροφοριών).
Αυτές αφορούσαν ζωτικές πληροφορίες -που τηρούνταν σε ξεχωριστό σύστηµα δεδοµένων- τυπωµένες σε ροζ χαρτί. Αφού ενηµερωνόµουν και διάβαζα τα έγγραφα, τα επέστρεφα και έδινα τη γνώµη µου ή τις οδηγίες µου. Ακόµη πιο ασφαλείς συναντήσεις -ίσως όταν έπρεπε να συνδεθούµε µε κάποιον σε άλλη χώρα- γίνονταν στις Αίθουσες Ενηµέρωσης του Γραφείου Υπουργικού Συµβουλίου (COBR) στο Γουάιτχολ.
∆εν µπορώ ποτέ να αποκαλύψω περί τίνος επρόκειτο οποιαδήποτε από αυτές τις συναντήσεις, αλλά αυτό που µπορώ να πω είναι ότι έµαθα πόσο αποτελεσµατικά η Κίνα είχε διεισδύσει στο δίκτυο επικοινωνιών µας και πώς η Ρωσία, λειτουργώντας σε διαφορετικό επίπεδο, αποτελούσε επίσης σοβαρή απειλή για την εθνική µας ασφάλεια.
Κατάλαβα ότι τα πάντα, από τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας µέχρι τα µικροτσίπ που λειτουργούν τα ψυγεία µας, µπορούν να παραβιαστούν και πόσο συχνά εταιρείες και οργανισµοί κρατούνται «όµηροι» από κυβερνοεπιθέσεις, για τις περισσότερες από τις οποίες το κοινό δεν µαθαίνει ποτέ.
Υπήρξε κάποια επιζήµια διαρροή από το τµήµα; Ηµουν κατά κάποιον τρόπο υπεύθυνη; Αυτό που µου είπαν -και πάλι, δεν µπορώ να αποκαλύψω τι µου είπε η MI5- µε σόκαρε µέχρι το µεδούλι.
Και καθώς η τελευταία «κατασκοπευτική» κρίση συγκλονίζει το Ουέστµινστερ -η κατάρρευση της δικαστικής υπόθεσης την τελευταία στιγµή εναντίον ενός κοινοβουλευτικού ερευνητή και ενός ακαδηµαϊκού που κατηγορούνται για κατασκοπεία για λογαριασµό της Κίνας (την οποία αρνούνται)- µου θύµισε και πάλι εκείνο το περιστατικό.
Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται τώρα στην υποτιθέµενη επιρροή που άσκησε ο σύµβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Στάρµερ, Τζόναθαν Πάουελ. Μπορεί να εµπλέκεται ή να µην εµπλέκεται -η κυβέρνηση αρνήθηκε ότι έπαιξε οποιοδήποτε ρόλο στην ουσία ή στα στοιχεία- αλλά κατά την άποψή µου αυτό αγνοεί το πραγµατικό πρόβληµα εδώ.
Οικειοθελείς… διαρροές
Επιτρέψτε µου να εξηγήσω. Το Ουέστµινστερ ξεχειλίζει από φιλόδοξους νέους ερευνητές και βοηθούς. Είναι απελπισµένοι να ενισχύσουν τις προοπτικές καριέρας τους δουλεύοντας για τους βουλευτές, αλλά αµείβονται πενιχρά και παλεύουν µε τα έξοδα διαβίωσης στην πρωτεύουσα. Ετσι, όταν λαµβάνουν ένα µήνυµα ηλεκτρονικού ταχυδροµείου από έναν οργανισµό που υποτίθεται ότι είναι µια εταιρεία ερευνών µε έδρα το Λονδίνο και τους ζητά να γράψουν µια έκθεση 5.000 λέξεων σχετικά, ας πούµε, µε τις αδυναµίες του βρετανικού ΕΣΥ για έναν από τους πελάτες τους µε προτεινόµενη αµοιβή 5.000 λιρών, πολλοί τσιµπάνε.
Ο οργανισµός φαίνεται να είναι βρετανικός, ο ιστότοπός του είναι εντυπωσιακός, και κατά τη διάρκεια ενός ωραίου γεύµατος ο νεαρός ερευνητής πληροφορείται για έναν Ευρωπαίο πελάτη που πρόκειται να δραστηριοποιηθεί στο Ηνωµένο Βασίλειο και θέλει να κατανοήσει καλύτερα τον τρόπο λειτουργίας της χώρας. Αυτός ή αυτή είναι το τέλειο άτοµο για να βοηθήσει!
∆ύο εβδοµάδες µετά την παραλαβή της έκθεσης, φτάνει άλλο ένα µήνυµα ηλεκτρονικού ταχυδροµείου που τους λέει ότι ο πελάτης εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που θέλει να παραγγείλει άλλη µία -αυτή τη φορά για το πώς το βρετανικό κρατικό εκπαιδευτικό σύστηµα επιτυγχάνει αξιοκρατία πέρα από τις κοινωνικές διαφορές.
Η αµοιβή είναι τώρα 10.000 λίρες και ο πελάτης θα ήθελε να τον/την συναντήσει στο Παρίσι. Ταξίδι στην πρώτη θέση και ξενοδοχείο πέντε αστέρων – και θα ήθελε να φέρει και τον/τη σύντροφό του/της;
Ο άφραγκος νεαρός ερευνητής δέχεται. Φυσικά και το κάνει. Ολα φαίνονται αρκετά αθώα και µια σχέση χτίζεται. Τους κερνάνε και τους κολακεύουν και γίνονται φίλοι µε τους εκπροσώπους της εταιρείας. Μοιράζονται ιστορίες ζωής και µυστικά.
Ανατίθενται περισσότερες εκθέσεις, περισσότερα χρήµατα, περισσότερα υπέροχα δείπνα και βραδινές έξοδοι, µέχρι την κρίσιµη στιγµή. Ξαφνικά, τους ζητείται να συντάξουν κάποιες κοινοβουλευτικές ερωτήσεις που είναι ευνοϊκές για την Κίνα και να πείσουν τον βουλευτή τους να τις θέσει στη Βουλή των Κοινοτήτων. Ή ίσως τους ζητείται να µεταφέρουν απόρρητες πληροφορίες από το γραφείο του βουλευτή σε αυτό που τώρα γνωρίζουµε ότι είναι ο «χειριστής».
Επιτέλους, κάτι «βροµάει» στον ερευνητή, προσπαθεί να κάνει πίσω, αλλά είναι πολύ αργά. Και τότε αρχίζει ο εκβιασµός.
Αυτό είναι ένα σενάριο που παίζεται στο Ουέστµινστερ εδώ και δεκαετίες. Ο Κιρ Στάρµερ το γνωρίζει, ο Τζόναθαν Πάουελ το γνωρίζει, καθώς και οι αρχές της Βουλής των Κοινοτήτων. Ωστόσο, οι ερευνητές εξακολουθούν να παγιδεύονται καθηµερινά. Πώς; Επειδή δεν παρέχεται καµία απολύτως εκπαίδευση στους βουλευτές ή στο κατώτερο προσωπικό τους για την προστασία τους.
Ναι, µια ειδική εκπαιδευτική µονάδα και ένα πρόγραµµα, γραµµένο και παραδιδόµενο από τη MI5, για την εκπαίδευση όσων εργάζονται στη Βουλή των Κοινοτήτων σχετικά µε τη σηµασία της εθνικής ασφάλειας, τους δόλιους τρόπους και τα µέσα των ξένων παραγόντων και την ψηφιακή ασφάλεια, θα κόστιζε χρήµατα.
Αλλά µπορούµε πλέον να διακινδυνεύσουµε πραγµατικά να µην παρέχουµε κάτι τέτοιο; Πρόσφατα γεγονότα υποδηλώνουν
πως όχι, δεν µπορούµε.
ΑΠΟ ΤΗ NADINE DORRIES ©Associated Newspapers Limited
Εφημερίδα «Κυριακάτικη Απογευματινή»
