Λοιπόν, παιδιά, μαζευτείτε, φτιάξτε καφέδες, βγάλτε ποπ κορν. Ο Αλέξης Τσίπρας επέστρεψε. Ή μάλλον… επιστρέφεται. Από άλλους. Από εκείνους τους επίμονους φίλους που δεν παραδέχονται ότι το σουφλέ κάηκε και προσπαθούν να το σερβίρουν ξανά, με λίγη κρέμα από πάνω. Μήπως και το καταπιούμε.
Ξαφνικά, τα δημοσιογραφικά γραφεία και τα πάνελ γέμισαν από νοσταλγούς. Σαν κάτι θείες που σε ένα τυχαίο κυριακάτικο τραπέζι αναπολούν με δάκρυα στα μάτια τον πρώην, που «εντάξει, μπορεί να ήταν τεμπέλης, αλλά είχε καλή καρδιά». Έτσι και τώρα: «Ο Τσίπρας μπορεί να μας έκλεισε τις τράπεζες, αλλά μας έμαθε αξιοπρέπεια», λένε. Λες και η αξιοπρέπεια είναι κάτι που το παίρνεις με δόσεις από την Κουμουνδούρου.
Ξεκίνησε, λέει, το rebranding. Κομμωτήριο πήγε, καινούργιο σακάκι sur mesure φόρεσε, λίγο πιο χαμηλόφωνος στις συνεντεύξεις, λίγο πιο θεσμικός. Μας τον παρουσιάζουν σαν κάποιον που ωρίμασε, που έμαθε από τα λάθη του. Ποια λάθη; Ο ίδιος τα κατάλαβε; Δεν μάθαμε ποτέ. Είπε ποτέ «συγγνώμη για το φιάσκο του 2015»; Για τα ΑΤΜ που θύμιζαν Ουγγαρία το ’89; Για τον Βαρουφάκη που ονειρευόταν IOUs και δραχμές και για τον Λαφαζάνη που σχεδίαζε εφόδους στο Νομισματοκοπείο σαν να ’ταν το Casa de Papel;
Τώρα τον καλούν και σε τραπέζια με τη Μέρκελ. Ναι, ναι, τη Μέρκελ. Την ίδια που της έλεγε «Go back madame Merkel» σε άψογα Greeklish στις πλατείες των αγανακτισμένων. Και τώρα της λέει «καλώς ήρθες madame, πέρασε να σε κεράσουμε ένα μπουγιουρντί». Αν δεν είναι αυτό plot twist, τότε τι είναι;
Προσφάτως διαβάσαμε κι ένα άρθρο-ύμνο του κ. Μαραντζίδη. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν το διάβασε κανείς μέχρι το τέλος χωρίς να ζητήσει λεξοτανίλ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας είπε ότι το δημοψήφισμα του 2015 ήταν μια εθνική μυσταγωγία. Ότι έσωσε την αξιοπρέπεια της χώρας. Ναι, αυτήν που μετά την πήγαμε με το κεφάλι σκυμμένο στον ESM να παρακαλάμε για δανεικά. Αλλά μην το χαλάσουμε, είπαμε, είναι επέτειος. Σαν να λέμε «Χρόνια Πολλά Κάπιταλ Κοντρόλς».
Και μέσα σε όλα, η αντιπολίτευση βουβή. Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αρχηγό, χωρίς γραμμή, χωρίς αίσθηση του τι ζητάει ο κόσμος. Και εκεί, σε αυτή τη σιωπή, κάποιοι σκέφτηκαν: «Δεν τον ξαναπαίρνουμε τον παλιό; Τουλάχιστον έχει πρόσωπο γνωστό. Και ας του έχουν πέσει τα ποσοστά, κι ας του ’χει μείνει το κουσούρι να φεύγει όταν δυσκολεύουν τα πράγματα».
Και η κοινωνία; Μια μερίδα κοιτάει απορημένη, μια άλλη θυμώνει και μια τρίτη… δεν θυμάται. Αυτοί είναι το target group.
Οι «λησμονιάρηδες».
Που ίσως ξεχνούν τις ουρές στα ΑΤΜ, αλλά θυμούνται τον Τσίπρα να χαμογελά και να λέει «θα τους χορέψουμε πεντοζάλη». Και γελάνε. Ή κλαίνε, δεν είμαι σίγουρος.
Ο Τσίπρας επιστρέφει λοιπόν. Το comeback είναι έτοιμο, το σκηνικό στημένο. Αλλά να πω την αλήθεια: περισσότερο μοιάζει με revival παλιάς σειράς που είχε κοπεί λόγω χαμηλής τηλεθέασης. Ξέρετε, από αυτές που τις ξαναβγάζουν μπας και τις δουν οι νοσταλγοί. Αλλά το κοινό έχει μεγαλώσει, έχει κουραστεί και έχει και Netflix.
Ποιος θα τον ψηφίσει ξανά; Ποιος θα πάρει το ρίσκο να δει το ίδιο έργο με τον ίδιο πρωταγωνιστή που ξέρει ήδη πώς τελειώνει;
Και κυρίως: ποιος θα πει το επόμενο πρωί, όταν κληθεί να ξαναπληρώσει τομ λογαριασμό που θα του αφήσει ο Αλέξης, ότι «δεν θυμόταν καλά»;
Σωτήρης Τζούμας
Εφημερίδα Απογευματινή
