Ένας θρύλος του θεάτρου, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, δεν είναι πια εδώ: «έφυγε» από τη ζωή -σε ηλικία 76 ετών- έπειτα από πολύμηνη περιπέτεια με την υγεία του στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, βυθίζοντας σε θλίψη ολόκληρο τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ήταν ένας από τους πλέον σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες και ηθοποιούς, με μεγάλη διεθνή αναγνώριση, βραβευμένος μάλιστα με την υψηλότερη διάκριση της Γαλλίας: το μετάλλιο του Ιππότη Γραμμάτων και Τεχνών.
Υπήρξε ένας οικουμενικός θεατράνθρωπος, ευφάνταστος, δημιουργικός, με ένα αστραφτερό πνεύμα που σε μάγευε και μια πλατιά και βαθιά μόρφωση δίχως όρια. Είχε επίσης τιμηθεί από το Φεστιβάλ Θεάτρου Συρακουσών της Σικελίας και την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, ενώ είχε διδάξει σε δραματικές σχολές και στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Πάνω απ’ όλα όμως, υπέγραψε τη σκηνοθεσία 30 θεατρικών παραστάσεων σε διάστημα 30 ετών, περιλαμβάνοντας έργα κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων όπως των Σοφοκλή, Γκολντόνι, Μαριβώ, Χόρβατ, Σαίξπηρ, Πιραντέλλο, Μολιέρου, Αναγνωστάκη, Στάικου, Μανιώτη.
Ως πολυπράγμων διανοούμενος έκανε επίσης τη μετάφραση θεατρικών και πεζών κειμένων, ενώ ανέβασε έργα που άφησαν εποχή όπως η «Ελένη» (του Γιάννη Ρίτσου – 2017), το «Relax… Mynotis» (2017), η «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Γκαίτε, «Του Κουτρούλη ο γάμος» (2012), καθώς επίσης και δύο οπερέτες του Θεόφραστου Σακελλαρίδη.
Όπως είχε πει κάποτε, «η τέχνη και ο πολιτισμός είναι μεθυστικές έννοιες οι οποίες μας υπνωτίζουν μόνο που τις προφέρουμε», για να προσθέσει με τον δικό του μοναδικά υπέροχο τρόπο: «Η επιβεβαίωση ότι ο άνθρωπος μπορεί να υπερβαίνει την ηθική πλευρά του εαυτού του δημιουργώντας ένα ίχνος το οποίο κατά κάποιον τρόπο είναι η υπογραφή του στο πέρασμα από τη ζωή, αυτός είναι ένας ανοιχτός λογαριασμός και εύχομαι να μείνει ανοιχτός για πάντα». Ο ίδιος, πάντως, δεν άφησε απλώς κάποιο ίχνος, αλλά ένα έντονο αποτύπωμα…
Εφημερίδα Απογευματινή
