Σε έναν κόσμο που δοκιμάζεται καθημερινά από πολέμους, βία και καχυποψία, τα έθνη συχνά παρασύρονται σε αντιπαραθέσεις που αγνοούν τον άνθρωπο, τη ζωή και την ελπίδα για ειρήνη. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η ένταση που ζήσαμε ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και το Ιράν, όπου οι αντιπαραθέσεις εστιάζουν στο μέγεθος της καταστροφής του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης και όχι στη δημιουργία ενός διαλόγου που θα υπηρετεί το κοινό καλό.
Το Ισραήλ διακηρύσσει ότι κατάφερε σημαντικά πλήγματα στην ιρανική πυρηνική ικανότητα. Η Τεχεράνη ανταπαντά πως τίποτα δεν έχει διακοπεί και κατηγορεί τις δυτικές δυνάμεις για επιθετικότητα.
Η Ουάσινγκτον, αντί να λειτουργεί ως ειρηνοποιός, ταλαντεύεται ανάμεσα στον φόβο της εξάπλωσης των πυρηνικών και στην πίεση για συμμαχική συνοχή.
Όμως πού είναι ο άνθρωπος σε όλη αυτή τη διαμάχη; Πού βρίσκεται η φωνή της συνείδησης και η πρόσκληση του Θεού για συμφιλίωση και αδελφοσύνη;
«Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθαίος 5:9)
Οι λόγοι του Χριστού στο Όρος των Μακαρισμών δεν ήταν λόγια γενικά αλλά οδηγός ζωής για έθνη και ανθρώπους. Σήμερα βλέπουμε τους ηγέτες του κόσμου -πολλοί από αυτούς να είναι χριστιανοί- να δίνουν προτεραιότητα στην ισχύ, στον ανταγωνισμό, στις επιχειρήσεις καταστροφής και όχι στη θεραπεία των πληγών. Η ειρήνη δεν είναι απλώς η απουσία πολέμου αλλά η παρουσία της δικαιοσύνης και της αγάπης. Όταν τα έθνη ενδιαφέρονται μόνο για το αν καταστράφηκαν αρκετές εγκαταστάσεις και όχι για το αν θεραπεύτηκαν οι καρδιές, τότε χτίζουν πάνω σε άμμο.
Η διαρκής αντιπαράθεση ΗΠΑ – Ισραήλ – Ιράν φανερώνει την αδυναμία του σημερινού κόσμου να εμπιστευτεί τον διάλογο, τη συγχώρεση και την έμπρακτη αγάπη. Κι όμως, το Ευαγγέλιο μας καλεί να βλέπουμε στον άλλον, ακόμη και στον «εχθρό», τον πλησίον. Το μίσος, η βία και οι επιθέσεις, είτε είναι στρατιωτικές είτε οικονομικές, ποτέ δεν οδηγούν στη σταθερότητα αλλά μόνο στη συνέχιση του φόβου.
Η αληθινή ειρήνη δεν επιτυγχάνεται με βιαστικό «πάγωμα» των συγκρούσεων ή με τακτικές νίκες αλλά με επίπονη εργασία: την παραδοχή των λαθών, την επιθυμία για αποκατάσταση και την προθυμία για συγχώρεση. Η χριστιανική πίστη μάς θυμίζει ότι η ειρήνη είναι σταυρική. Απαιτεί θυσία, ταπείνωση και ελπίδα στη δύναμη του αγαθού.
Οι ηγέτες των εθνών καλούνται όχι απλώς να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους αλλά να δώσουν μαρτυρία αλήθειας και ανθρωπιάς. Κανένα πυρηνικό εργοστάσιο δεν αξίζει περισσότερο από τη ζωή ενός παιδιού. Καμία γεωπολιτική ισορροπία δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ευλογία της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς.
Όσο ο κόσμος επιμένει να μετράει καταστροφές και όχι να θεραπεύει πληγές, θα αποτυγχάνει να χτίσει ειρήνη. Και η ειρήνη που δεν χτίζεται με πίστη, αγάπη και δικαιοσύνη είναι ειρήνη που γρήγορα θα ξεχαστεί.
Εφημερίδα Απογευματινή
