Και ξαφνικά, ο Πύρρος Δήμας, ο ήρωας που κάποτε χειροκροτούσαμε μέχρι να πονέσουν οι παλάμες μας, έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος. Ο αθλητής που σήκωσε την Ελλάδα ψηλά, σε χρόνια που το «ψηλά» φαινόταν άπιαστο, τόλμησε να βγάλει σε δημοπρασία τη δάδα από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Και ξέσπασε θύελλα. «Πουλάει τα ιερά και τα όσια», λένε. «Δεν σέβεται την ιστορία του», φωνάζουν. Μα για ποια ιστορία μιλάμε, καλοί μου άνθρωποι; Να θυμίσω πως οι δικές μας ολυμπιακές εγκαταστάσεις που ακριβοπληρώσαμε όλοι μας παραμένουν ερειπωμένες και αχρησιμοποίητες;
Ας μη γελιόμαστε. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έχουν πια καμία σχέση με το ιδεώδες που κάποτε πρέσβευαν. Είναι ένα τηλεοπτικό πανηγύρι, ένα χρυσοποίκιλτο θέαμα όπου οι χορηγοί καθορίζουν τα πάντα. Ο αληθινός αθλητισμός έχει υποχωρήσει, και αυτό που μένει είναι το κυνήγι της διαφήμισης και των τηλεοπτικών ποσοστών. Κανείς δεν μιλάει πια για το «ευ αγωνίζεσθαι».
Και έρχεται τώρα ο Πύρρος, αυτός που μας έκανε να δακρύσουμε από περηφάνια και αποφασίζει να κάνει κάτι που πραγματικά έχει νόημα: Να δώσει τη δάδα του για έναν σκοπό που αξίζει. Για τα χωριά SOS, που μεγαλώνουν παιδιά χωρίς οικογένεια, που παλεύουν να προσφέρουν αγάπη και ασφάλεια σε μικρούς που η ζωή τούς γύρισε την πλάτη. Και τι γίνεται; Τον σταυρώνουμε.
Κανείς, βέβαια, δεν μιλάει για το πώς αυτά τα χωριά παλεύουν καθημερινά να βρουν πόρους. Κανείς δεν αναρωτιέται πώς επιβιώνουν αυτοί οι Οργανισμοί, όταν η κοινωνία μας έχει γίνει τόσο κυνική που η φιλανθρωπία μοιάζει πολυτέλεια. Και όσο για την τηλεόραση που κατηγορούν, ας είμαστε ρεαλιστές: αν δεν υπήρχε λίγη «φασαρία αυτού του είδους», κανείς δεν θα νοιαζόταν.
Ο Πύρρος δεν πρόδωσε τίποτα. Αντίθετα, μας έδειξε ξανά τι σημαίνει να έχεις προτεραιότητες. Γιατί, αν μια δάδα μπορεί να μετατραπεί σε φαγητό, σε στέγη, σε χαμόγελα για παιδιά που δεν έχουν τίποτα, τότε ίσως να αξίζει περισσότερο από όσο φανταζόμαστε. Η ανθρωπιά, στο τέλος της ημέρας, είναι το μόνο σύμβολο που δεν πρέπει να ξεθωριάσει. Και, ξέρετε, δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος εκποίησε «ιερά» για να βοηθήσει. Η Εκκλησία μας, σε δύσκολες στιγμές, πούλησε κειμήλια και περιουσία για να στηρίξει τον λαό. Βέβαια, ό,τι κάνει η Εκκλησία το αγνοούμε. Το τωρινό απλώς το χαρακτηρίζουμε «ξεπούλημα».
Αντί, λοιπόν, να κρίνουμε, μήπως να κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας; Πού είναι οι δικές μας δάδες; Πού είναι το δικό μας φως; Γιατί ο Πύρρος, όταν η χώρα ήταν στα γόνατα, την έβαλε στην πλάτη του και την ανέβασε ψηλά. Και τώρα, που σηκώνει το βάρος να βοηθήσει παιδιά, μήπως αξίζει τουλάχιστον τη σιωπή μας;
Αναζητείται, λοιπόν, μετάλλιο για την αλληλεγγύη. Όχι για την επίκριση. Γιατί, αν κάτι μας λείπει στις μέρες μας, δεν είναι η φλόγα της δάδας, αλλά η φλόγα της αξιοπρέπειας. Και ο Πύρρος, για άλλη μια φορά, μας έδειξε τι σημαίνει να είσαι πραγματικός πρωταθλητής.
Μητροπολίτης Σιγκαπούρης Κωνσταντίνος-Εφημερίδα Απογευματινή
