Όταν δύο διαχρονικοί αντίπαλοι συναντώνται στο ίδιο τραπέζι, η πολιτική ξενίζει. Καραμανλής και Βενιζέλος, κάποτε απέναντι, σήμερα σε συνεταιρισμό που θυμίζει περισσότερο συμφέροντα παρά στρατηγική υπέρβαση.
Μια συνεργασία που περισσότερο ξενίζει παρά εμπνέει.
Η κίνηση αυτή δεν μοιάζει με στρατηγική υπέρβαση για το κοινό καλό, αλλά περισσότερο με ένα πολιτικό παιχνίδι που καθοδηγείται από κρυφά συμφέροντα και προσωπικές σκοπιμότητες.
Οι καραμανλικοί παρακολουθούν με απορία, οι πολίτες με ανησυχία. Πρόκειται για προσπάθεια αντιμετώπισης της ακυβερνησίας ή για ένα διαβρωτικό πείραμα που στοχεύει στη διατήρηση επιρροών και θέσεων; Η ιστορία δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες: ο Βενιζέλος είχε στο παρελθόν κατηγορήσει ξεκάθαρα τον Καραμανλή για τη χρεοκοπία της χώρας. Σήμερα, ωστόσο, συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες συναντιούνται, δημιουργώντας μια κολεγιά που μοιάζει παράταιρη και αταίριαστη, σαν να λείπει ο πολιτικός προσανατολισμός και να περισσεύουν οι σκοπιμότητες.
Μια κολεγιά που μοιάζει παράταιρη, ανάμεσα σε παρελθόντα τραύματα και σημερινές αναζητήσεις εξουσίας.
Η πολιτική υπέρβαση για την αντιμετώπιση των διαχρονικών παθογενειών της χώρας δεν γεννιέται μέσα από τέτοιες συμμαχίες. Αντίθετα, τέτοιες αναδιατάξεις ενδέχεται να μας οδηγήσουν σε οπισθοδρομήσεις, μακριά από τις πραγματικές λύσεις που χρειάζεται η κοινωνία.
Ο συνεταιρισμός Καραμανλή – Βενιζέλου γίνεται έτσι σύμβολο της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας: παρελθόντα τραύματα, προσωπικά συμφέροντα και κομματικές σκοπιμότητες συγκρούονται με την ανάγκη για στρατηγικές υπερβάσεις, αφήνοντας πίσω μόνο αμφιβολίες και ανησυχία.
Στην πράξη, αυτή η πολιτική «συμμαχία» δείχνει περισσότερο τον φόβο της ελίτ για αλλαγή και λιγότερο την τόλμη να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον.
Η χώρα χρειάζεται λύσεις, όχι πειράματα που ξενίζουν.
