Φτάσαμε πάλι φέτος, λίγο πριν τις γιορτές, στη συζήτηση για τις αγροτικές κινητοποιήσεις, που καταλήγει πάντα στο ίδιο ερώτημα: μέχρι πού φτάνει το δικαίωμα στη διαμαρτυρία και από πού ξεκινά η ευθύνη απέναντι στο σύνολο; Και αυτό είναι ζήτημα παιδείας και δημοκρατικού πολιτισμού.
Όχι γιατί οι αγρότες δεν έχουν προβλήματα – αυτά είναι υπαρκτά και σοβαρά – αλλά γιατί φτάνουμε πάντα στο ίδιο σημείο, να απαξιώνεται η διεκδίκηση δίκαιων αιτημάτων.
Γνωρίζοντας ότι η επαναλαμβανόμενη απειλή με τρακτέρ στις εθνικές οδούς δεν είναι μόνο αυθόρμητη αγανάκτηση, αλλά και οργανωμένη τακτική, με συγκεκριμένο πολιτικό και συχνά κομματικό αποτύπωμα.
Με μαξιμαλιστικά αιτήματα, που δεν απαντούν στο πρόβλημα με τις παράνομες επιδοτήσεις, τις «μαϊμού» παραγωγές, τα πολλαπλά ΑΦΜ και τα εικονικά τιμολόγια.
Δεν διορθώνουν ένα στρεβλό σύστημα που εξέθρεψε παθογένειες και υπονόμευσε την αξιοπιστία του ίδιου του πρωτογενούς τομέα.
Το ζητούμενο δεν είναι η απαξίωση του αγροτικού κόσμου. Είναι το λεγόμενο «δίκαιο του αγώνα» να μην γίνει άδικο για όλους τους άλλους. Είναι η ισορροπία. Ο ρεαλισμός, ο διάλογος και οι αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Σε μια χώρα που δοκιμάζεται διαρκώς, η κοινή λογική φαίνεται να είναι το τελευταίο μας καταφύγιο. Και ίσως το πιο πολύτιμο.
