H ιταλοτουρκική σύμπραξη, όπως την είδαμε να παίρνει σάρκα και οστά στην πρόσφατη τριμερή με τη Λιβύη στην Κωνσταντινούπολη, έρχεται να ολοκληρώσει τους σχεδιασμούς με στόχο να καταστεί η Τουρκία ηγεμονική δύναμη σε όλη την έκταση της λεκάνης της Μεσογείου. Η συγκεκριμένη στόχευση δεν εντάσσεται στο πλαίσιο ενός τουρκικού… φαντασιακού μεγαλοϊδεατισμού, αλλά χτίστηκε προσεκτικά από την Άγκυρα έχοντας χρονικό και γεωστρατηγικό βάθος, αρχικά από την Ιβηρική και τη Μαδρίτη. Σήμερα, αυτή η στόχευση δείχνει να πραγματώνεται (με ό,τι αυτό σημαίνει για τα εθνικά μας συμφέροντα) στη δημιουργία ενός στρατηγικού τόξου τουρκικής επιρροής, υψίστης γεωπολιτικής σημασίας, το οποίο θα ξεκινάει από το Γιβραλτάρ και θα φθάνει έως τη Συρία. Οι σχέσεις, άλλωστε, Τουρκίας – Ισπανίας, εδώ και πολλά χρόνια βρίσκονται στο υψηλότατο επίπεδο, ιδιαίτερα στο κομμάτι της στρατιωτικής συνεργασίας αλλά και των εμπορικών συμφωνιών. Εσχάτως δε Μαδρίτη και Άγκυρα ήρθαν ακόμη πιο κοντά, μοιραζόμενες (διόλου τυχαία μάλλον) ισχυρή αντιισραηλινή ρητορική με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στη Γάζα και με την ισπανική διπλωματία να αναγνωρίζει το κράτος της Παλαιστίνης.
Η Τουρκία μέσω των συμμαχιών με Ιταλία και Ισπανία είναι ξεκάθαρο πως επιχειρεί να πλήξει την τριμερή Ελλάδας – Γαλλίας – Ισραήλ με τη συμμετοχή της Κύπρου στη ΝΑ Μεσόγειο, αποκαλύπτοντας εντέλει όλο το μεγαλεπήβολο όραμά της, στο πλαίσιο, φυσικά, της «Γαλάζιας Πατρίδας», να κυριαρχήσει συνολικά στο Μεσόγειο, με δεδομένη την τεράστια γεωπολιτική διάσταση που έχει η mare nostrum ως σταυροδρόμι Ευρώπης, Αφρικής και Ασίας.
Στο εσωτερικό της Τουρκίας γίνονται συχνά αναφορές στο μπλοκ με την Ισπανία ως απάντηση στους ελληνικούς σχεδιασμούς και στις στρατηγικές συμμαχίες που έχει χτίσει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Η σύμπραξη αυτή, όμως, αποκτά στρατηγικές διαστάσεις στη δεδομένη γεωπολιτική συγκυρία, μετά, δηλαδή, το τουρκολιβυκό μνημόνιο για τη θαλάσσια οριοθέτηση, καθώς και τον κοινό βηματισμό με τον ιταλικό παράγοντα με φόντο -πάντοτε- την εκμετάλλευση των πλούσιων λιβυκών ενεργειακών πόρων. Σε αυτές τις τουρκικές πρωτοβουλίες θα πρέπει να ενταχθεί η μεγάλη κινητικότητα στις χώρες της Αδριατικής, με την προ μηνών επίσκεψη Ερντογάν στο Βελιγράδι, τη ναυτική βάση που χτίζει η Τουρκία στην Αλβανία και τις συμφωνίες με το Μαυροβούνιο για τη θαλάσσια άμυνα, χωρίς, βέβαια, να εξαιρείται η μεγάλη τουρκική διείσδυση στη Βόρεια Μακεδονία. Με άλλα λόγια, η Τουρκία με το δυσανάλογο σε σχέση με την Ελλάδα ΑΕΠ, την ισχυρή πολεμική βιομηχανία και τη γενικότερη αναβάθμισή της στο γεωπολιτικό πεδίο, καθώς και με την πλούσια οικονομική στήριξη που λαμβάνει από το Κατάρ, επιχειρεί να εμφανιστεί ως πιο αξιόπιστος σύμμαχος τόσο στον οικονομικό όσο και στον αμυντικό τομέα σε σχέση πάντα με τη χώρα μας και το Ισραήλ, το οποίο εδώ και μήνες έχει τα δικά του προβλήματα, καθώς βρίσκεται σε παρατεταμένη εμπόλεμη κατάσταση.
Η στρατιωτική συνεργασία Τουρκίας – Ισπανίας ξεκίνησε με τη ναυπήγηση του ελικοπτεροφόρου Anadolu, ο σχεδιασμός του οποίου στηρίχτηκε σε ισπανική τεχνογνωσία, αντιγράφοντας το πλοίο αμφίβιων επιχειρήσεων «Χουάν Κάρλος». Έκτοτε οι δύο χώρες ανέπτυξαν κοινό βηματισμό, που προκαλεί ανησυχία στα καθ’ ημάς. Στις 20 Δεκεμβρίου 2024, η Τουρκάλα πρέσβειρα στη Μαδρίτη, Νιουκέτ Κιουτσιουκέλ Εζμπέρτζι, και η Ισπανίδα υπουργός Άμυνας, Μαργαρίτα Ρόμπλες, υπέγραψαν μνημόνιο κατανόησης (MoU) που ανοίγει τον δρόμο για την αγορά 24 τουρκικών εκπαιδευτικών αεροσκαφών Hurjet από την Ισπανία. Νωρίτερα, τον Ιούνιο του 2024,Ταγίπ Ερντογάν και Πέδρο Σάντσεθ κατά την 8η (!) Διακυβερνητική Ισπανοτουρκική Σύνοδο υπέγραψαν σειρά νέων μνημονίων, με τον Ισπανό πρωθυπουργό να αναφέρεται στο σύστημα των PATRIOT που ελέγχουν Ισπανοί στρατιώτες από το 2015 στα Άδανα, στο πλαίσιο της νατοϊκής αποστολής υποστήριξης της Τουρκίας. Οι δε διμερείς εμπορικές συναλλαγές από τα 6,8 δισ. ευρώ που ήταν το 2010 ξεπερνούν πλέον τα 25 δισ. και οι ισπανικές εταιρείες που λειτουργούν εντός της Τουρκίας υπερβαίνουν ήδη τις 700. «Πραγματοποιούμε πολλά πρότζεκτ με την Ισπανία, ειδικά στον αμυντικό κλάδο. Δεδομένων των δυνατοτήτων των χωρών μας, θέλουμε να εμβαθύνουμε περαιτέρω τη συνεργασία μας σε αυτόν τον τομέα. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε μαζί στην Άμυνα», είχε δηλώσει ο Ερντογάν κατά τη συνάντησή του με τον Σάντσεθ, δίνοντας εντέλει το μέτρο σχετικά με το πώς κινείται η Τουρκία σε αυτήν τη μάχη που ήδη έχει ξεκινήσει για το ποιος θα κυριαρχήσει στη ΝΑ Μεσόγειο και όχι μόνο. Θυμίζουμε, επίσης, τη μεγάλη τουρκική διείσδυση στην Αφρική, ξεκινώντας από την υποσαχάρια περιοχή και φθάνοντας μέχρι την Αιθιοπία και τη Σομαλία, με την τουρκική πολεμική βιομηχανία να κάνει πραγματικό πάρτι πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων πουλώντας μαζικά drones σε σειρά αφρικανικών χωρών.
Συνεπώς, απέναντι σε αυτήν τη γεωπολιτική νεοοθωμανική επέλαση και στον εν εξελίξει τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό η Αθήνα καλείται να αφήσει πίσω τις όποιες αυταπάτες και να αντιμετωπίσει την Τουρκία ως επεκτατική δύναμη που αμφισβητεί ευθέως τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Εφημερίδα Απογευματινή
