Τι είναι αυτό που γεμίζει με τόσο μίσος μια ψυχή και οπλίζει ένα χέρι για να αφαιρέσει μια ζωή; Τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου, που φαίνεται ότι παραμένουν κρυμμένα χωρίς καμία πολιτιστική εξέλιξη να έχει καταφέρει να τα εξαφανίσει. Γιατί άραγε υπάρχει η λέξη εξανθρωπισμός και ποια τελικά είναι η έννοιά της; Και έχει βάρος η έννοια αυτή, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και καθημερινά.
Είχαμε δύο γεγονότα τις τελευταίες ημέρες που δικαιολογούν την παραπάνω απορία. Και τα δύο μοιάζουν πλέον να είναι συνήθη, αρκεί εμείς, η κοινωνία μας και κυρίως η Πολιτεία να μην τα συνηθίσουμε. Στην Κρήτη είχαμε ένα σύνηθες μακελειό. Στο θαυμάσιο αυτό νησί με τους υπέροχους ανθρώπους που αυτοδυσφημείται (α) επειδή υπάρχουν κάποιοι με τα ζωώδη ένστικτα που προανέφερα (β) επειδή -άκουσον, άκουσον!- υπάρχει το έθιμο της βεντέτας χωρίς όρια και κόκκινες γραμμές και (γ) επειδή η Πολιτεία εδώ και χρόνια δεν τόλμησε και δεν τολμά να αφοπλίσει τους νταήδες που υπάρχουν…
Το άλλο περιστατικό, στη Θεσσαλονίκη, συνίσταται στο εξής ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου. Διεξάγεται μια δίκη για τη δολοφονία ενός παιδιού, οπαδού μιας ομάδας, από στίφη οπαδών αντιπάλου ποδοσφαιρικής ομάδας. Και στους συγκεντρωμένους για συμπαράσταση στην οικογένεια του θύματος επιτίθενται κουκουλοφόροι με καδρόνια και δεν ξέρω τι άλλο, θέλοντας να «νομιμοποιήσουν» έτσι και να δικαιολογήσουν την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής, χωρίς μάλιστα αποχρώντα λόγο. Επειδή απλώς μεταξύ των οπαδών είναι συνήθεια να κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας. Που κακώς λέγεται έτσι, διότι και τα ζώα έχουν μεγαλύτερη… ανθρωπιά.
Ασφαλώς και οι δύο εξευτελιστικές για το ανθρώπινο είδος αυτές εκδηλώσεις χωρίς να συνδέονται έχουν ένα κοινό στοιχείο. Το μίσος. Ένα μίσος το οποίο δεν έχει καμία σχέση με κάποια πραγματική αιτία που θα άξιζε να το τροφοδοτεί. Το βλέπουμε να εκδηλώνεται, θανάσιμο μάλιστα, επειδή η απληστία των ανθρώπων και οι διεκδικήσεις τους που δεν αφορούν υψιπετείς στόχους αλλά υλικά αγαθά τούς μεταβάλλουν σε θηρία. Αυτή είναι η πεζή αιτία της παραδοσιακής βεντέτας στο νησί. Το βλέπουμε να εκδηλώνεται επίσης το μίσος αυτό επειδή διαφέρει η προτίμηση κάποιου σε κάτι άλλο από αυτό που προτιμάμε εμείς. Η απλή ερμηνεία του οπαδικού φανατισμού και κατ’ επέκταση του μίσους που το συνοδεύει.
Καμιά αιτία από τις δύο παραπάνω δεν δικαιολογεί το μίσος αυτό, που για να σβήσει -αν ποτέ σβήνει- χρειάζεται να αφαιρεθεί μια ανθρώπινη ζωή. Έτσι… Ουσιαστικά για ψύλλου πήδημα και ακριβώς αυτή η ποταπή αφορμή αρκεί για να εκβάλει τους θύτες από την τάξη του ανθρωπίνου γένους και να τους κατατάξει στην τάξη των κτηνών.
Ας μη βαυκαλιζόμαστε ότι τέτοια φαινόμενα μίσους θα εκλείψουν. Διότι δυστυχώς το μίσος είναι ένα συναίσθημα ισχυρότερο από την αγάπη και γι’ αυτό κυριαρχεί έναντι αυτής στην ανθρώπινη κοινωνία. Ανθρώπινη;
Εφημερίδα Απογευματινή
