Το ελληνικό καλοκαίρι είναι κάτι πολύ περισσότερο από µια εποχή του χρόνου. Είναι τρόπος ζωής, είναι συναίσθηµα, είναι
εικόνες, γεύσεις και, κυρίως, ήχοι. Και κάθε καλοκαίρι, οι µουσικές κυκλοφορίες των καλλιτεχνών συνοδεύουν στιγµές χαλάρωσης, έρωτα, διασκέδασης, αλλά και προσδοκίας. Το 2025, οι µουσικές επιλογές των Ελλήνων καλλιτεχνών έρχονται πιο πλούσιες και πιο ποικιλόµορφες από ποτέ, ανανεώνοντας την εγχώρια σκηνή και δίνοντας νέα ταυτότητα στην εποχή των διακοπών.
Ανάµεσα στα τραγούδια που ήδη ξεχωρίζουν βρίσκεται το «Κάτι ξέρεις», µια διασκευή του αραβικού «Enta meen» της Sabren Elnegily, µε τη φωνή της Ρίας Ελληνίδου να συναντά τη δύναµη των ελληνικών στίχων του Ηλία Φιλίππου, υπό την αιγίδα της Panik Records.
Το τραγούδι συνδυάζει την ανατολίτικη αισθητική µε το ελληνικό πάθος και κερδίζει έδαφος στα ερτζιανά.
Η Ανδροµάχη, λίγο πριν το καλοκαίρι κορυφωθεί, µας συστήνει το «Καλέ ποιος είναι αυτός;», σε µουσική Κωνσταντίνου Παντζή και στίχους της ίδιας, δηµιουργώντας ένα καλοκαιρινό άκουσµα µε νησιώτικο αέρα και έντονη ρυθµική ταυτότητα.
Παράλληλα, η Αναστασία µε το «Μπαµ», σε σύνθεση και στίχους του Γιώργου Καλογεράκου (Minos), επιβεβαιώνει πως η νέα γενιά ερµηνευτριών ξέρει να κρατά τα φώτα της επικαιρότητας στραµµένα επάνω της.
Η Κατερίνα Λιόλιου, µε το «Με γεια σου», καθώς και µε τη συµµετοχή της στο δυναµικό «DNA» σε µουσική Γιάννη Φακίνου και στίχους Θοδωρή Μάκρα (Panik Platinum), αποδεικνύει τη συνέπειά της σε ένα είδος που ακροβατεί ανάµεσα στο ποπ και το µοντέρνο λαϊκό.
Στο ίδιο ύφος κινείται και ο Νικηφόρος µε το «Και θα µε κοιτάς στα µάτια», σε µουσική Χριστόφορου Γερµενή και στίχους Βασίλη Λαδά, το οποίο είχε ερµηνευθεί πρώτη φορά από τον Γιώργο Χρήστου, σε µια επανεκτέλεση µε νέα συναισθηµατική δύναµη.
Στον χώρο του κλασικού λαϊκού, ο Νίκος Οικονοµόπουλος κάνει αίσθηση µε το «Εισιτήριο ένα», ένα κοµµάτι που φέρει τη µουσική υπογραφή του Γιώργου Σαµπάνη και τη στιχουργική δύναµη του Νίκου Μωραΐτη.
Ο Νίκος Μακρόπουλος µε το «Να γυρίσεις πού», σε µουσική Βασίλη ∆αραµούσκα και στίχους Φώντα Θεοδώρου (Sonar Music), παραµένει σταθερός στο ρεπερτόριο που τον καθιέρωσε.
Η Νατάσα Θεοδωρίδου τραγουδά το «Ηταν να βρεθούµε», ένα ερωτικό κοµµάτι των Χρήστου Σαντικάι και Γιάννη Φρασέρη, σε στίχους του Γρηγόρη Βαξαβανέλη, από τη Heaven Music.
Η Ελλη Κοκκίνου, µε το «∆εν σε αφορά» (µουσική και στίχοι: Φοίβος, Spicy), παραµένει σταθερή στις ποπ-λαϊκές της ρίζες.
Η Αννα Βίσση, από την άλλη, επιστρέφει δυναµικά µε το «Ολα για όλα», σε µουσική και στίχους του Νίκου Καρβέλα (Panik Gold), συνεχίζοντας την εµβληµατική τους συνεργασία.
Ο Γιώργος Μαζωνάκης κυκλοφορεί την «Ανάσα», µε την οµάδα Σαµπάνη – Γρίτση να σφραγίζει ακόµα µία επιτυχία.
Ο Πέτρος Ιακωβίδης όχι µόνο υπογράφει το προσωπικό του «Με συγχωρείτε», αλλά χαρίζει και στον Γιώργο Λιβάνη το «Θα γράψουµε ιστορία», σε στίχους Βίκυς Γεροθόδωρου.
Η καλοκαιρινή ποπ σκηνή ολοκληρώνεται από το χορευτικό «Λέει» της Ζοζεφίν, µε τους Βασίλη Κουµεντάκο, Λεωνίδα Σώζο και Destiny να υπογράφουν µουσική και στίχους, αλλά και το «Αγάπη µου» των Stan και MC Daddy, µια trap-pop συνεργασία µε την υπογραφή του Teo Tzimas και στίχους από όλους τους συντελεστές.
Και φυσικά, δεν θα µπορούσε να λείπει από τη φετινή συζήτηση το «∆ύση και Ανατολή» από τον Πάνο Κιάµο και τον Γιώργο Σαµπάνη, σε στίχους του Νίκου Γρίτση, ένα κοµµάτι που διαχειρίζεται το ερωτικό στοιχείο µε εσωτερικότητα και δύναµη.
∆ιαχρονικά
Κλείνοντας, κανένα ελληνικό καλοκαίρι δεν είναι πλήρες χωρίς τη µουσική του παρελθόντος που παραµένει αναλλοίωτη. Εκείνα τα τραγούδια που, ανεξαρτήτως δεκαετίας, συνεχίζουν να ακούγονται και να ξυπνούν συναισθήµατα, αναµνήσεις, ρυθµούς που µοιάζουν αιώνιοι. Ετσι, δεν είναι περίεργο που ακόµη και σήµερα ακούµε σε beach bars ή σε βραδινές διαδροµές τραγούδια όπως «Το καλοκαιράκι» των Φατµέ, το «Είναι ωραία η θάλασσα» των Πυξ Λαξ και το ατµοσφαιρικό «Θάλασσά µου σκοτεινή» του Νίκου Πορτοκάλογλου. Στις πιο ροµαντικές στιγµές, τα ηχεία παίζουν την «Αγάπη του καλοκαιριού» των Ζιγκ Ζαγκ ή τα «Καλοκαιρινά ραντεβού» των ∆υτικών
Συνοικιών.
Η φαντασία ταξιδεύει µε την «Κρουαζιέρα» του Βαγγέλη Γερµανού, ενώ το χιούµορ και η σατιρική µατιά από τα Ηµισκούµπρια στο «Πάµε όλοι µαζί σε µια παραλία» παραµένουν διαχρονικά.
Οπως και η εκρηκτική καλοκαιρινή διάθεση στις «Καλοκαιρινές διακοπές» του Νίκου Καρβέλα µε την Αννα Βίσση, το «Βραδινό µπανάκι» του Κώστα Χαριτοδιπλωµένου και το θρυλικό «Πάµε για τρέλες στις Σεϊχέλες» της Πωλίνας.
Και όταν έρχεται η ώρα για πιο µελαγχολικές αναµνήσεις, δεν λείπουν ποτέ το «Λιωµένο παγωτό» των Ξύλινων Σπαθιών, το «Μη µου µιλάς για καλοκαίρια» της Σοφίας Αρβανίτη και το παιχνιδιάρικο «Το ροζ µπικίνι», ξανά µε την Πωλίνα. Οπως και το «Απόψε λέω να µην κοιµηθούµε» των Λαθρεπιβατών ή το νοσταλγικό «Του Αιγαίου τα µπλουζ» του Κώστα Μπίγαλη. Κι όλα αυτά, κάτω από τον ήλιο ή τη σελήνη, µε µια Ελλάδα που ξέρει να τραγουδά τις εποχές της καλύτερα από κάθε άλλη. Γιατί καλοκαίρι στην Ελλάδα χωρίς µουσική… απλώς δεν υπάρχει.
Κυριακάτικη Απογευματινή
