Σε μια εποχή που η κοινωνία αναζητά πρότυπα ανθρωπιάς και αντοχής, δύο γυναίκες ξεχωρίζουν, όχι μόνο για το έργο τους, αλλά και για τη στάση τους απέναντι στη ζωή. Η Ελένη Παλυβού-Μπούση και η κόρη της, Βικτώρια, αποτελούν δύο όψεις της ίδιας κληρονομιάς: η πρώτη μέσα από το φιλανθρωπικό έργο και την έμπρακτη αγάπη για τον άνθρωπο, και η δεύτερη μέσα από την τεχνολογία και την τέχνη, που μετατρέπονται σε εργαλεία δικαιοσύνης και ενσυναίσθησης. Το βιβλίο «Τολμηρές ανθεκτικές γυναίκες», που παρουσιάστηκε πρόσφατα με μεγάλη επιτυχία, φέρνει στο φως αυτές τις δύο γενιές γυναικών, αποτυπώνοντας αντοχή, δημιουργικότητα και αγάπη. Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο Τέχνης και Λόγου «Νίκη Παπαθεοχάρη» με πρόλογο της Βίκυς Καγιά, παρουσία προσωπικοτήτων, όπως ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Τάιλερ Μακμπέθ.
Σε κάθε πράξη
Η δύναμη της προσφοράς της Ελένης Παλυβού-Μπούση εκδηλώνεται μέσα από κάθε της πράξη. Η ίδια έχει χαρακτηριστεί «νέα μητέρα Τερέζα», και όχι άδικα. Από την Κένυα, όπου ίδρυσε το Mercy Orphanage, μέχρι την Αμερική, όπου συνέβαλε στη δημιουργία φιλανθρωπικού γηροκομείου συγκεντρώνοντας πάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια, η δράση της ξεπερνά σύνορα και ηπείρους. «Για μένα δεν παίζει ρόλο το κόμμα· εγώ πιστεύω στον άνθρωπο», τονίζει η ίδια.
Το βιβλίο της είναι ένας φόρος τιμής στη γυναικεία αντοχή, τόλμη και δύναμη. Πρόκειται για ένα μωσαϊκό εμπειριών: γυναίκες που πάλεψαν με τη φτώχεια, την κοινωνική προκατάληψη, την κακοποίηση, αλλά και γυναίκες που έστησαν οργανισμούς, κοινότητες και επιχειρήσεις από το μηδέν. Οι αφηγήσεις εναλλάσσονται ανάμεσα στο οδυνηρό και στο ελπιδοφόρο, δίνοντας στον αναγνώστη άλλοτε τη γροθιά στο στομάχι και άλλοτε τη ζεστασιά της αλληλεγγύης.
Η ιδέα για το βιβλίο γεννήθηκε μέσα από τις αμέτρητες συναντήσεις της Ελένης με ανθρώπους που δυσκολεύτηκαν στη ζωή τους. «Οι δικές μου ρίζες ήταν δύσκολες», παραδέχεται η ίδια, εξηγώντας πώς οι γονείς της, χωρίς μόρφωση και χρήματα, πάλευαν με τρεις δουλειές για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Από εκεί έμαθε τι σημαίνει αντοχή και πώς γεννιέται η δύναμη μέσα στις αντίξοες συνθήκες.
Η πανδημία υπήρξε καθοριστική στιγμή για την ίδια: «Περιμέναμε ότι θα μας ενώσει, αλλά μας απομάκρυνε», λέει. Τότε οι φίλοι και συνεργάτες της την παρότρυναν να γράψει το βιβλίο, αφήνοντας τις εμπειρίες και τα μαθήματα ζωής να ταξιδέψουν σε περισσότερους ανθρώπους. Για την Ελένη, η απάντηση στη βία και τις γυναικοκτονίες βρίσκεται στην εκπαίδευση της ψυχής από νωρίς, στην οικογένεια και το σχολείο. «Το parenting είναι τεράστια ευθύνη. Αν δεν χτίσουμε σωστές βάσεις, θα συνεχίσουμε να χανόμαστε», τονίζει.
Ακόμη και η σχέση της με τη μόδα συνδέεται με την απλότητα και την καθημερινότητα: «Η γιαγιά μου έλεγε: Να ξέρεις πότε να βάλεις ένα γκαλά φόρεμα και πότε
την ποδιά σου για να μαγειρέψεις», θυμάται με χαμόγελο. Στο ρόλο της ως μητέρας αφήνει στα παιδιά και την κοινωνία να την κρίνουν, αλλά θέλει να περάσει ένα μήνυμα: «Η αγάπη είναι το πιο σημαντικό. Δεν είμαστε πλασμένοι για να γινόμαστε θηρία, αλλά για να αγαπάμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον».
Αφήγηση χωρίς όρια
Κι ενώ η ίδια μοιράζεται την αγάπη και τη δύναμή της μέσα από τη φιλανθρωπία και την κοινωνική δράση, η κόρη της, Βικτώρια, επέλεξε να συνεχίσει το ίδιο όραμα με έναν διαφορετικό δρόμο. Στα είκοσί της ξεκίνησε ως βοηθός εισαγγελέα στο Ιλινόις, υπερασπιζόμενη τους πιο αδύναμους.
Ομως σύντομα συνειδητοποίησε ότι το Δίκαιο έχει όρια. «Ο αντίκτυπος που μπορούσα να έχω ήταν περιορισμένος – γεωγραφικά, πολιτικά και κοινωνικά. Η αφήγηση, όμως, δεν γνωρίζει όρια», εξηγεί.
Στράφηκε στον κινηματογράφο, την εικονική πραγματικότητα και το gaming. Το έργο της «Stay Alive My Son», βασισμένο στα απομνημονεύματα ενός άντρα που
επέζησε από τη γενοκτονία στην Καμπότζη, αποτέλεσε παγκόσμια καινοτομία: το πρώτο meta-human σε V.R. «Οταν ζούμε την ιστορία κάποιου άλλου, δεν μπορούμε να γυρίσουμε αλλού το βλέμμα», λέει.
Η Βικτώρια θεωρεί την τεχνολογία εργαλείο επέκτασης της ανθρωπιάς. Το 2022 τιμήθηκε ως πρωτοπόρος γυναίκα στην εικονική παραγωγή από τη Hollywood
Production Association και ίδρυσε την εταιρεία UME, συνδυάζοντας τέχνη, τεχνολογία και ανθρωπιά. Πρόσφατα σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ «Darkness to Light:
When Technology Heals Generations» σε συνεργασία με τον ΟΗΕ, με στόχο την επανένωση ενός εκατομμυρίου οικογενειών έως το 2030. Για τη Βικτώρια, η κληρονομιά της μητέρας είναι οδηγός: «Η μητέρα μου ήταν ο βόρειος αστέρας μου, όχι ως σύμβολο, αλλά μέσα από τις πράξεις της. Η αληθινή δύναμη δεν βρίσκεται σε όσα πετυχαίνουμε για τον εαυτό μας, αλλά σε όσα δίνουμε στους άλλους». Μητέρα και κόρη, αν και πορεύονται σε διαφορετικούς δρόμους, ενώνουν τις φωνές τους σε μια κοινή αποστολή: να κάνουν τον κόσμο πιο ανθρώπινο. Η Ελένη μέσω φιλανθρωπίας και η Βικτώρια μέσω τέχνης και τεχνολογίας.
Το βιβλίο «Τολμηρές ανθεκτικές γυναίκες» είναι φόρος τιμής στη γυναικεία ανθεκτικότητα και γέφυρα ανάμεσα στις γενιές. Οπως λέει η Ελένη: «Η αγάπη είναι να
δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις». Η κόρη της παίρνει αυτή τη φράση και τη μετουσιώνει σε νέα γλώσσα, δημιουργώντας εμπειρίες που κινητοποιούν σε δράση. Σε έναν κόσμο που παραδίδεται συχνά στη σκληρότητα, η ιστορία αυτών των δύο γυναικών αποδεικνύει ότι αντοχή, τόλμη και αγάπη εξακολουθούν να είναι οι πιο επαναστατικές δυνάμεις, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στη ζωή και στο συλλογικό μας μέλλον.
Κυριακάτικη Απογευματινή
