ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Γιώργο Βαϊλάκη
Η εκλεκτή ηθοποιός και σκηνοθέτρια Βίκυ Βολιώτη με αφορμή την παράσταση «Σε βλέπω», που φέρει την υπογραφή της, παραχώρησε εκ βαθέων συνέντευξη στην «Απογευματινή».
Τη γνωρίζουμε από τα 90s και τη θαυμάζουμε όχι μόνο για το ταλέντο αλλά και για τη στάση της: χαμηλών τόνων, ανέκαθεν την ενδιέφερε να μιλάνε για εκείνη με αφορμή το επάγγελμά της. Μόνο. Η Βίκυ Βολιώτη ποιεί ήθος με όλη τη σημασία της λέξης. Τώρα όμως σκηνοθετεί κιόλας και δη τους φίλους της Πέγκυ Τρικαλιώτη – Θοδωρή Αθερίδη, πρωταγωνιστώντας μαζί τους. Πώς το βλέπει; «Σε βλέπω», μας λέει, δίνοντας το παρασύνθημα. Συνεχίστε την ανάγνωση.
Σκηνοθετείτε και συμπρωταγωνιστείτε στο έργο «Σε βλέπω» της Μέγκαν Κένεντι με τους Θοδωρή Αθερίδη, Πέγκυ Τρικαλιώτη. Η παλιά παρέα αναβιώνει…
Πράγματι! Κατ’ αρχάς θα τους δείτε και τους δύο όπως δεν τους έχετε δει ποτέ, σε μία από τις καλύτερες στιγμές τους: σε ρόλους πολύ διαφορετικούς από αυτούς που έχουν παίξει μέχρι τώρα. Ξεδιπλώνουν την υποκριτική τους γκάμα, περνώντας αμφότεροι από την κωμωδία στο δράμα, από τη συγκίνηση, το γέλιο, την τρυφερότητα στη σκληρότητα, την ωμότητα. Και στο χιούμορ. Τον τρίτο σαφώς πολύ μικρότερο ρόλο τον υποδύομαι εγώ. Το έργο, σύγχρονο αμερικανικό, ανέβηκε πριν από έναν χρόνο. Ρίχνει μια ματιά στον κόσμο μας όπως τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα – έναν κόσμο κυνικό, σκληρό, δύσκολο. Οι άνθρωποι, λοιπόν, μέσα σε αυτόν έχουμε χάσει τη δυνατότητα να επικοινωνούμε, είμαστε απομονωμένοι στη φούσκα μας έκαστος. Αλλά δεν χάνονται ανάγκη μαζί και επιθυμία για επικοινωνία, για απόκτηση σχέσεων βοηθητικών στο να αντεπεξέλθουμε στην ωμότητα του κόσμου.
Υπάρχει έλλειμμα διαπροσωπικής επικοινωνίας;
Είναι πολύ εύκολο σήμερα να επικοινωνούμε μέσω social, μέσω υπολογιστών. Όμως, δεν είναι εύκολο για τους ανθρώπους να αναπτύξουν διαπροσωπικές σχέσεις εκ του πλησίον, κάτι που προϋποθέτει πολλά. Κατ’ αρχάς να είσαι έτοιμος να φανερώσεις κάτι από τον εαυτό σου. Και να έχεις απτική επαφή. Έχουμε ξεμάθει να αγκαλιαζόμαστε, να φιλάμε, να αγγίζουμε και να μας αγγίζουν. Και δεν μιλώ για ερωτικές επαφές. Μιλώ για την επαφή μεταξύ φίλων. Για αυτό μιλάει και το έργο: δύο άνθρωποι που σώζονται ο ένας μέσω του άλλου!
Βαθμός δυσκολίας της παράστασης; Και παίζετε και σκηνοθετείτε…
Είναι ομολογουμένως δύσκολο να σκηνοθετείς και να παίζεις. Αποδέχθηκα την πρόταση του παραγωγού μου να κάνω τον τρίτο ρόλο, επειδή είναι περιορισμένος. Κατά τα άλλα, μου αρέσουν και τα δύο.
Θέατρο ή τηλεόραση; Τι διαλέγετε;
Αγαπώ πάρα πολύ τη σχέση με την κάμερα. Η υποκριτική στην κάμερα εκφράζεται τελείως διαφορετικά. Βέβαια, τον τελευταίο καιρό κάνω περισσότερο θέατρο. Όμως και πάλι δεν θα επιλέξω. Θα ήθελα να μπορώ να κάνω και τα δύο συνέχεια.
«Λόγω τιμής»; Σας αγάπησε ο κόσμος από τότε, ήταν τη σεζόν 1996-1997. Τι νοσταλγείτε από εκείνη την εποχή και πώς χειρίζεστε την αναγνωρισιμότητα / επιτυχία;
Νοσταλγώ -«Λόγω τιμής»- την αίσθηση της νιότης – πως όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές. Αλλά τώρα περνάω καλύτερα, με λιγότερες ανασφάλειες. Θα ήθελα δηλαδή να είμαι νέα με τα μυαλά που έχω τώρα. Όταν πάντως τέτοια επιτυχία έρχεται σε τόσο μικρή ηλικία, είναι δύσκολο να απεγκλωβιστείς από αυτή και να προχωρήσεις. Αλλά επειδή βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια, η αναγνωρισιμότητα και η επιτυχία δεν με παγίδεψαν. Μόνο ευτυχία νιώθω για τη δουλειά μου και την επιτυχία που μας χάρισε. Τα πάντα σαφώς έχουν να κάνουν με τον τρόπο που τα χειριζόμαστε μέσα στα χρόνια. Γιατί η ζωή δεν είναι μια διαδρομή εκατό μέτρων. Είναι ένας μαραθώνιος και κανείς δεν ξέρει πώς και πότε θα λήξει.
Εάν ξεκινούσατε τώρα, τι συμβουλή θα δίνατε στον εαυτό σας;
Να μη φοβάται. Ο φόβος με κράτησε πίσω, τόλμησα λιγότερα από όσα ήθελα ή μπορούσα και προσπαθώ να κερδίσω το χαμένο έδαφος.
Σας έχει μείνει κάποιο απωθημένο;
Απωθημένο όχι, δεν υπάρχει. Είμαι πραγματικά πολύ τυχερή. Αλλά είναι πολλές οι συνεργασίες που επιθυμώ και ελπίζω να έρθουν.
