«Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα». Ένας τίτλος που θα συνόδευε την Μπριζίτ Μπαρντό μέχρι την τελευταία της πνοή, στα 91. Πρόκειται για την ταινία-σήμα κατατεθέν της θρυλικής Γαλλίδας σταρ, που «έσβησε» χθες. Αν και η ίδια προτιμούσε την «Αλήθεια» (1960). Ακόμα και από την επική «Περιφρόνηση» του Ζαν Λικ Γκοντάρ ή το «Βίβα Μαρία» του Λουί Μαλ. Δίχως να κάνει τίποτα παραπάνω από τη δουλειά της -απλώς γεννήθηκε όμορφη-, στοίχειωσε για δεκαετίες τις φαντασιώσεις εκατομμυρίων ανδρών. Δεν χρειαζόταν καν να γδυθεί, «ήταν η μόνη αψεγάδιαστη», κατά την Τζέιν Μπίρκιν.
Με 48 ταινίες στο παλμαρέ της, ξεκινώντας στα 17 από το «Le trou normand» με τον θρυλικό Μπουρβίλ, η «Μπε Μπε», όπως ήταν το καλλιτεχνικό της, αποσύρθηκε στα ’70s, αφιερώνοντας την ύπαρξή της στα ζώα. Το ’82 επέστρεψε για την ηχογράφηση τραγουδιού αφιερωμένου στα ζώα («Toutes les bêtes sont à aimer»). Το ’85 ονομάστηκε Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής από τον Φρανσουά Μιτεράν, αλλά αρνήθηκε τον τίτλο. Ήταν αστέρι ήδη από 14 ετών, οπότε ξεκίνησε (παρότι μινιόν, 1,66 μ.) το μόντελινγκ. Την τετραετία 1989-1992 επανήλθε, παρουσιάζοντας 13 εκπομπές «SOS Animaux», αποσκοπώντας στην ευαισθητοποίηση του κοινού για τα ζώα. Σάρωσε. Όπως σάρωνε ήδη στα 15 χρόνια της, ως cover girl στο πρώτο, iconic εξώφυλλό της για το «Elle»: «Κρατώντας εκείνη τη γάτα, με αυτό το στιλ, μετατόπισε τον άξονα της ποπ κουλτούρας, μεταμορφώθηκε στο αρχέτυπο της απελευθερωμένης Γαλλίδας», έγραφε για εκείνη η Σιμόν Ντε Μποβουάρ. Τελικά έφτασε στο άλλο άκρο: κατέληξε μισάνθρωπος, με εξτρεμιστικές πολιτικές πεποιθήσεις. Όμως τα ζώα θα την ευγνωμονούν για πάντα: το 2001, η PETA τής απένειμε το «Ανθρωπιστικό Βραβείο» της, ως φόρο τιμής στις προσπάθειές της υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, κυρίως απέναντι στη μακρόχρονη προσπάθειά της -με ομιλίες ανά τον κόσμο και μέσω του ομώνυμου ιδρύματός της- για την προστασία της φώκιας.
Η «Μαριάν»
«Κανείς δεν είναι ασφαλής όταν με ερωτεύεται», έλεγε, κυκλοφορώντας μονίμως ολόγυμνη στο σπίτι της – είχε δεν είχε πάρτι. «Δεν φορά τίποτα εκτός από άρωμα Guerlain στα μαλλιά της», ανέφερε ο Σερζ Γκενσμπούρ. Και ναι, «πουλούσε» τρελά. Πάντα. Ο Σαρλ Ντε Γκολ δήλωνε για εκείνη πως «φέρνει στη Γαλλία συνάλλαγμα αντίστοιχο με εκείνο της… Renault». Της πρότεινε να ποζάρει για την προτομή της Μαριάν, του συμβόλου της Γαλλικής Δημοκρατίας που φιγουράρει σε όλα τα δημαρχεία της χώρας. Δέχτηκε και έτσι κατέστη η πρώτη γυναίκα που ενσάρκωσε τα χαρακτηριστικά του γαλλικού συμβόλου – τη διαδέχτηκαν οι Μιρέιγ Ματιέ, Κατρίν Ντενέβ, Ινές ντε Λα Φρεσάνζ, Λετίσια Κάστα, Εβελίν Τομά. Με πάνω από 100 εραστές, άντρες και γυναίκες (Ζαν Λουί Τρεντινιάν, Σερζ Γκενσμπούρ, Ζιμπέρ Μπεκό, Σασά Ντιστρέλ…), παντρεύτηκε τέσσερις φορές: τον πρώτο της έρωτα, Ροζέ Βαντίμ, τον κροίσο Γκούντερ Ζαχς, που την κέρδισε ρίχνοντάς της τριαντάφυλλα από ελικόπτερο, τον Ζακ Σαριέ, με τον οποίο απέκτησε τον Νικολά, τον οποίο δεν ήθελε («δεν είμαι φτιαγμένη για μητέρα», έλεγε), και τον Μπερνάρ ντ’Ορμάλ, με τον οποίο συνυπήρξε μέχρι την αυλαία της ζωής της και για 33 ολόκληρα χρόνια.
Απέρριψε τον Σον Κόνερι («εμφανίστηκε γυμνός στο κρεβάτι σε γυρίσματα», έχει πει) και κύλησε στη δίνη του αλκοόλ μετά το ’73. Αποπειράθηκε όχι μόνο μία φορά να κόψει το νήμα της ζωής της. Περισσότερο γνωστή, εκείνη ανήμερα των γενεθλίων της (28/9/1960), οπότε έπεσε σε κώμα και επέζησε από θαύμα.
Εμφανίστηκε πάλι στην επικαιρότητα το 2012, μετά τις δηλώσεις της ότι στηρίζει την ακροδεξιά Μαρίν Λε Πεν, ενώ ανάλογη κίνηση πραγματοποίησε και το 2017. Έφερε επανάσταση και στον «πλανήτη» μόδα και ομορφιά: με το έντονο eyeliner στα μάτια, τα μονίμως ροδαλά μάγουλα, με τα καπέλα που λάτρεψε, με τα μακριά ξανθά της μαλλιά με αφέλειες και με εκείνη την επική κόμμωση «choucroute» («ξινολάχανο»). Αξέχαστη έχει μείνει η επίσκεψή της στην Πλάκα το ’68, όταν κυκλοφόρησε ξυπόλυτη σε πεζόδρομο. Το ίδιο –για να νιώθει ελεύθερη- είχε πράξει και στην Κυανή Ακτή, στο πλευρό του Σαριέ. Τι μένει; Τα μότο μιας γυναίκας που, πάνω απ’ όλα, ήθελε να την αφήσουν ήσυχη. Ελεύθερη: «Το βεντετιλίκι είναι βιτρίνα. Θέλω να αισθανθώ τον φρέσκο αέρα στο σπίτι μου. Δεν μπορώ να ανοίξω το παράθυρο, γιατί θα υπάρχει ένας φωτογράφος καθισμένος στη στέγη απέναντι. Πολλά δεν μου ανήκουν»…
Εφημερίδα Απογευματινή
