Η πολιτική µπορεί να είναι κάτι που ξεκινά από τη Βουλή, τα υπουργεία και τις δηµόσιες υπηρεσίες, κάτι που αφορά την κοινωνία, αλλά γράφεται εκεί όπου ο χάρτης γίνεται συνείδηση. Εκεί όπου η πατρίδα δεν είναι έννοια αφηρηµένη, αλλά πέτρα και νερό, σηµαία και σκοπιά. Πριν από λίγες ηµέρες βρέθηκα στο Καστελλόριζο. Κοιτάζοντας προς τα απέναντι παράλια, όπου οι ακτές απέχουν ελάχιστα, ένιωσα ακόµη µια φορά τι σηµαίνει «Ελλάδα». Σηµαίνει να στέκεσαι ακίνητος όταν φυσάει δυνατά. Να µην παζαρεύεις τις αξίες, τα δικαιώµατα και τα ιδανικά σου όσο κι αν σε πιέσουν. Να κρατάς τη γραµµή, ακόµα κι αν την ξεχνά η Ευρώπη.
Το σύµπλεγµα του Καστελλόριζου είναι Ευρώπη. Η Μεγίστη, η Ρω, η Στρογγύλη, η Χάλκη, η Σύµη, η Τήλος και τα άλλα τα νησιά µας. Κι όµως, η Ευρώπη ορισµένες φορές φαίνεται να ξεχνά τι σηµαίνουν σύνορα. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ότι η Τουρκία -µια χώρα που διατηρεί επίσηµα απειλή πολέµου κατά της Ελλάδας από το 1995- διεκδικεί πρόσβαση στα ευρωπαϊκά αµυντικά χρηµατοδοτικά εργαλεία; Η Ε.Ε. προωθεί το
πρόγραµµα ReArm Europe και νέο ταµείο 150 δισεκατοµµυρίων για την ενίσχυση της κοινής άµυνας. Είναι ένα αναγκαίο βήµα, ιστορικής σηµασίας. Αλλά εδώ γεννάται το κρίσιµο ερώτηµα: Ποιοι θα ωφεληθούν από αυτό; Και ποιος θα πληρώσει το τίµηµα της αµνησίας;
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε µε απόλυτη σαφήνεια το ζήτηµα: «Είναι 30 χρόνια από το casus belli. Πρέπει να ζητήσουµε ευθέως από τους Τούρκους φίλους µας να το βγάλουν από το τραπέζι. ∆εν γίνεται από τη µία να διεκδικείς να µπεις σε χρηµατοδοτικά εργαλεία της Ε.Ε. και από την άλλη να απειλείς χώρα της Ε.Ε., εάν κάνει πράξη κάτι που δικαιούται». Και από τη Ρω, ο Νίκος ∆ένδιας, υπουργός Εθνικής Αµυνας, ήταν επίσης ξεκάθαρος: Η Ελλάδα έχει πλήρες δικαίωµα να ορίσει την ΑΟΖ της και να υπερασπιστεί την κυριαρχία της µε κάθε νόµιµο µέσο.
Η Τουρκία δεν µπορεί να ζητά και να απειλεί. ∆εν µπορεί να εµφανίζεται ως εταίρος όταν πράττει ως ταραξίας. ∆εν µπορεί να είναι και µε τον αστυφύλακα και µε τον χωροφύλακα για το συµφέρον της. Η Ελλάδα δεν θα υποχωρήσει και δεν θα συναινέσει σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό σχέδιο ενισχύει ή επιβραβεύει χώρες που αµφισβητούν την εδαφική µας ακεραιότητα. Εχουµε το «όπλο» της οµοφωνίας. Και όσο το casus belli παραµένει, η Ελλάδα οφείλει να το ασκήσει. Οχι από εµπάθεια ή διάθεση τιµωρίας. Αλλά γιατί η Ευρώπη δεν µπορεί να είναι Ευρώπη χωρίς αρχές. ∆εν µπορεί να οικοδοµήσει την άµυνά της πάνω σε άµµο.
Ας είµαστε ξεκάθαροι. Η κυριαρχία της Ελλάδας δεν είναι διαπραγµατεύσιµη. ∆εν θα την παζαρέψουµε για κονδύλια ή για «κλίµα βελτίωσης». Ούτε θα ανεχθούµε τη διπλωµατία του εκβιασµού. Η Ελλάδα είναι το σύνορο της Ευρώπης. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι πατρίδα. Και η πατρίδα, όσο µικρή κι αν φαίνεται στον χάρτη, είναι µεγάλη όταν δεν υποχωρεί.
*Πρώην υφυπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, βουλευτής ∆ωδεκανήσου της Ν.∆
Εφημερίδα Απογευματινή
