Έχει ασφαλώς ενδιαφέρον το περιεχόμενο της δημοσκόπησης που διενεργήθηκε (Palmos Analysis) για λογαριασμό της ΕΡΤ με αντικείμενο τη βία στα πανεπιστήμια, με αφορμή τα πρόσφατα απεχθή περιστατικά που είχαν ως αποτέλεσμα και τον σοβαρό τραυματισμό ενός μεταπτυχιακού φοιτητή.
Είναι συντριπτικά τα ποσοστά των πολιτών που τάσσονται υπέρ του ελέγχου εισόδου στα πανεπιστήμια – όπως δηλαδή συμβαίνει σε όλα τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα στον κόσμο. Επίσης εξαιρετικά υψηλά είναι τα ποσοστά (9 στους 10 είναι η αναλογία) των πολιτών που συμφωνούν ότι τις ζημιές που προκαλούνται να τις χρεώνονται, ως προς την αποκατάστασή τους, οι υπαίτιοι. Και επειδή είναι λογικό να μην έχουν οι υπαίτιοι την οικονομική δυνατότητα να πληρώνουν τις ζημιές οι γονείς τους.
Ζητείται ακόμη να εγκατασταθούν κάμερες στους πανεπιστημιακούς χώρους, να υπάρχει αστυνόμευση και επιτήρηση και εν πάση περιπτώσει να ληφθεί κάθε μέτρο ώστε τα πανεπιστήμια να μην είναι στο έλεος του ταραξία που στο όνομα, υποτίθεται της κοινωνικά ευαίσθητης αριστερής ιδεολογίας του, θεωρεί αναγκαίο να την επιβάλει με τη βία και με κάθε άλλου είδους αντικοινωνική και ποινικά κολάσιμη ακρότητα.
Το πρώτο αβίαστο συμπέρασμα –που ασφαλώς και δεν αρέσει στις γνωστές μειοψηφίες των συλλογικοτήτων- είναι ότι η κοινή γνώμη σε συντριπτικό ποσοστό αποδοκιμάζει όλα όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια επί σειράν ετών. Σίγουρα δεν απηχεί και τις πεποιθήσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών η παράταξη των οποίων επικρατεί εδώ και μία πεντηκονταετία στις φοιτητικές εκλογές. Κάτι που αποσιωπάται επιτηδείως από αυτούς που δεν τους συμφέρει αυτή η πραγματικότητα.
Κάνει λάθος όποιος φανταστεί ότι είναι όψιμη αυτή η επιθυμία της ελληνικής κοινωνίας για ευταξία στα πανεπιστήμια. Εδώ και χρόνια, δηλαδή από τότε που άρχισε το μπάχαλο στα ιδρύματα αυτά, είναι γνωστές η αντίδραση και η αγανάκτηση του κόσμου. Επομένως, το συμπέρασμα που βγαίνει, λαμβάνοντας υπόψιν τα στοιχεία της τελευταίας αυτής δημοσκόπησης, είναι ότι τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης -συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ– έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την κοινωνία. Διότι έβαλαν στη ζυγαριά αυτό που απαιτούσαν οι πολίτες και την ενδεχομένη ρητορική επίθεση που θα δέχονταν από εκπροσώπους της αριστερής ιδεολογίας. Και κατέληξαν στο συμπέρασμα, από καθαρό σύμπλεγμα έναντι της προπαγάνδας των ιδεολογικώς αντιθέτων, ότι είναι προτιμότερο να αναβάλλεται η επιβολή της τάξης στα πανεπιστήμια παρά να συγκρουστούν με όσους υποτίθεται ότι θα τους κατηγορούσαν για αντικοινωνική στάση, οι οποίοι πάντως, απέδειξαν κάποια στιγμή ότι η κοινωνική τους ευαισθησία κυριαρχεί στα λόγια αλλά ελλείπει στην πράξη.
Ειδικώς όσον αφορά τη Νέα Δημοκρατία και γενικώς την κεντροδεξιά παράταξη, σε πολλές περιπτώσεις στα χρόνια της Μεταπολίτευσης απέδειξε ότι διακατέχεται από ενοχικό σύμπλεγμα απλώς και μόνο επειδή υπήρξε, ιδεολογικά, με την πλευρά των νικητών του Εμφύλιου. Κάτι που η Αριστερά ξέρει να εκμεταλλεύεται προσποιούμενη το θύμα, που είναι η παγίδα μέσα στην οποία πέφτουν συνήθως οι φιλελεύθεροι. Το ΠΑΣΟΚ ήταν πιο πονηρό και αφενός ήθελε να μην κατηγορηθεί από την αριστερή προπαγάνδα και έχανε τη σοσιαλιστική του ταυτότητα αφετέρου, δεν ήθελε να εγκλωβίσει Αριστερούς στα δικά του κομματικά δίχτυα.
Είναι άπειρα τα παραδείγματα κατά τα οποία τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ, για διαφορετικούς λόγους που προαναφέρθηκαν, «χάιδευαν» συνεχώς τους αριστερίζοντες, όντας έντρομα τα κόμματα αυτά –και βεβαίως αναφερόμαστε στις ηγετικές τους ομάδες- που θεωρούσαν περίπου υποχρέωση να δείχνουν μία διακριτική συμπεριφορά απέναντι σε κάθε εκπρόσωπο της αριστερής – κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη σιωπή της Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς στη Μεταπολίτευση όταν την αντίσταση στη χούντα επιχειρούσε να την μονοπωλήσει η Αριστερά, τη στιγμή που οι πραξικοπηματίες είχαν φυλακίσει και επιφανή στελέχη της παράταξης αυτής; Στα γεγονότα της Νομικής και του Πολυτεχνείου είχαν βρεθεί και φοιτητές που δεν ήταν αριστεροί και που, βεβαίως δεν έκαναν μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας καριέρα στην πολιτική εκμεταλλευόμενοι την αντίδρασή τους αυτή στη χούντα προπαγανδίζοντας τις δημοκρατικές τους πεποιθήσεις.
Και αυτή η «ιδιαιτερότητα» στις σχέσεις με καθετί το αριστερό στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ήταν που αποτέλεσε και τη «μαγιά» για να μετατραπεί το πανεπιστήμιο σε χώρο ανομίας, καθώς το περίφημο άσυλο ταυτιζόταν με την αριστερή απαίτηση να μην υπάρχει έξωθεν παρέμβαση ακόμη και όταν διαπράττονταν εντός του πανεπιστημιακού χώρου ποινικά κολάσιμες πράξεις. Και όπως πολύ σωστά διερωτήθηκε σε ομιλία της στο podcast στο Κανάλι της Μέθεξης, η καθηγήτρια Μαρία Ευθυμίου, είναι αυτή φασίστρια -όπως θα την κατηγορούσαν- επειδή προασπίζεται το δημόσιο πανεπιστήμιο και είναι δημοκράτες αυτοί που με λοστούς καταστρέφουν τα πάντα και… κτίζουν καθηγητές;
Τα κόμπλεξ έχουν εκλείψει ή τα αστικά κόμματα παραμένουν άθυρμα στα χέρια των εκπροσώπων μιας αμφιλεγόμενης ιδεολογίας, αδυνατώντας να προασπιστούν τη δική τους;
Εφημερίδα Απογευματινή
