Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραµµές έχει ήδη ξεκινήσει µια προσπάθεια αποκατάστασης της επαφής και συζήτησης µεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του καθεστώτος Χαφτάρ στην Ανατολική Λιβύη. Ηταν αναµενόµενο. Ούτε ο Χαφτάρ ούτε η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλουν τη ρήξη. Στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχει τίποτε νοµοτελειακό (εκτός ίσως από τον πόλεµο…). Αυτό που συνέβη, όµως, µε την αποτυχηµένη επίσκεψη της ευρωπαϊκής αντιπροσωπείας ήταν µια πρώτης τάξεως ευκαιρία να θυµηθούµε ότι στις διεθνείς διαπραγµατεύσεις δεν χρειάζεται πανικός και καταστροφολογία, που µόνο άγνοια της διεθνούς πολιτικής αποκαλύπτει για όσους και όσες βλέπουν παντού ήττες. Αυτό που όµως τώρα έχει σηµασία είναι να προχωρήσει η διαπραγµάτευση για την αντιµετώπιση της µεταναστευτικής κρίσης που έχει ξεσπάσει. Το καθεστώς Χαφτάρ θέλει πάνω από όλα την αναγνώριση-νοµιµοποίηση. Μέσα από αυτή θα µπορέσει να υπερκεράσει τη µεταβατική κυβέρνηση της Τρίπολης.
Το ζήτηµα των χρηµατοδοτήσεων είναι κρίσιµο, αλλά ο Χαφτάρ είναι αρκετά έξυ πνος για να κατανοεί ότι όλα θα είναι ευκο λότερα για αυτόν, αν εξουδετερώσει χωρίς τη χρήση βίας τους πολιτικούς του ανταγω νιστές στην πρωτεύουσα. Μια νέα βίαιη αντι παράθεση, ακόµη και αν ήταν επιτυχηµένη, θα τον αποµόνωνε και ο µόνος σύµµαχός του θα ήταν η Μόσχα, αλλά, όπως αποκάλυψε το παράδειγµα της Συρίας, θα ήταν µια ευκαιρι ακή και καθόλου αξιόπιστη στήριξη. Για την ελληνική εξωτερική πολιτική, το κρίσιµο είναι η όποια διµερής διαπραγµά τευση να παραµένει µέρος ενός αρραγούς ευ ρωπαϊκού µετώπου. Και βεβαίως δεν χρειάζε ται να επικρατεί πανικός κάθε φορά που κάτι δεν πάει όσο καλά θα θέλαµε. Η διαπραγ µάτευση µε τη Λιβύη (και στις δύο εκδοχές της) θα είναι αγώνας αντοχής και όχι ταχύτη τας. Και βεβαίως δεν χρειάζεται να βλέπου µε το φάντασµα της Τουρκίας πίσω από κάθε «στιγµιότυπο».
Αν το κάνουµε αυτό, ο Χα φτάρ (και ο κάθε Χαφτάρ) θα έχει στα χέρια του ένα ισχυρό εργαλείο για να εκβιάζει την Αθήνα. Η διαπραγµάτευση θα πρέπει να έχει και καρότα, αλλά και µαστίγια, και η ατζέντα να είναι ευρω-λιβυκή. Ως προς το τουρκολιβυκό µνηµόνιο, ο Χαφτάρ ελάχιστα µπορεί να προσφέρει στην Αθήνα από τη στιγµή που είναι σε εξέ λιξη η προσέγγισή του µε την Τουρκία. Μπορεί όµως υπόρρητα να εκβιάζει µε το ενδε χόµενο κύρωσής του. Γι’ αυτό και η Αθήνα πρέπει να απαξιώσει αυτόν τον µοχλό πίεσης που µπορεί να πιστεύει ότι διαθέτει. Η κύρω ση δεν αλλάζει τίποτε στο «πεδίο». Εκεί η κα τάσταση έχει διαµορφωθεί από την ελληνο αιγυπτιακή οριοθέτηση και το πλεονέκτηµα του ∆ιεθνούς ∆ικαίου σε αυτήν τη διαφορά δεν το έχει η Λιβύη.
Κώστας Υφαντής / Κυριακάτικη Απογευματινή
