Συμπληρώθηκε ήδη μισός αιώνας και ένας χρόνος -προτιμώ αυτόν τον χρονικό προσδιορισμό- από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας μετά την επταετή περιπέτεια της δικτατορίας. Αυτό το διάστημα του μισού αιώνα και κάτι έχει ονομαστεί Μεταπολίτευση.
Προσωπικώς δεν κατανοώ τον όρο και με βρίσκει σύμφωνο η άποψη του καθηγητή Γιατρομανωλάκη που λέει ότι ο όρος ενέχει τη σημασία της μετα-βολής, της μετά-βασης από μια κατάσταση σε μιαν άλλη, από τη δικτατορία στη δημοκρατία, από το Κακό στο Καλό. Ωστόσο, με την πάροδο των χρόνων και την επάνοδό μας σε μια κατάσταση χειρότερη σε πολλά από την προδικτατορική αποσύνθεση, ο αισιόδοξος όρος όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στα συμβαίνοντα, αλλά, αντιθέτως, έχει μεταπέσει σε κούφια μετα-πολιτική ρητορική.
Αναφερόμενος προφανώς ο Γιατρομανωλάκης στην «επάνοδό μας σε μια κατάσταση χειρότερη σε πολλά από την προδικτατορική αποσύνθεση», περιγράφει στην ουσία αυτό που σε προηγούμενο σημείωμά μου στην εφημερίδα αυτή είχα χαρακτηρίσει ως «λεκέδες της Μεταπολίτευσης».
Το τι είναι η Μεταπολίτευση, ποιες ιδεοληψίες επικράτησαν και πόσους μύθους η Μεταπολίτευση δημιούργησε το αναλύει σε έναν ογκώδη τόμο με τίτλο «Οι αριστερόστροφες ιδεοληψίες και οι μύθοι της Μεταπολίτευσης» ο δικηγόρος και πρώην νομάρχης Ροδόπης Διονύσης Καραχάλιος.
Στο βιβλίο του αυτό, ο Καραχάλιος αναλύει την ιδεολογική κυριαρχία που επέβαλε με το έτσι θέλω η Αριστερά στη χώρα μας μετά την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Αυτή η ιδεολογική επιβολή είχε ως αποτέλεσμα να επηρεαστεί η κοινή γνώμη και να διαμορφωθεί στη συνείδησή της -τουλάχιστον σε μεγάλη μερίδα της- ένας αναχρονιστικός τρόπος σκέψης, που εξυπηρέτησε τις προπαγανδιστικές επιδιώξεις της Αριστεράς και –το χειρότερο- απέτρεψε μεταρρυθμίσεις, εμποδίζοντας συγχρόνως τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας.
Και έχει σημασία η επισήμανση του Καραχάλιου, καθώς αναφέρεται σε μια πραγματικότητα που διατηρείται μέχρι σήμερα: Σε μια εποχή που, σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο οι μαρξιστικές και σοσιαλιστικές αντιλήψεις αντιμετωπίζονται με δυσπιστία, αδιαφορία, ειρωνεία, ακόμη και με περιφρόνηση, στην Ελλάδα εξακολουθούν να ασκούν γοητεία σε ευρύτατα πληθυσμιακά στρώματα και να συμβάλλουν στη διαιώνιση εντυπώσεων και προκαταλήψεων, που ενώ δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, ενισχύουν την ωραιοποιημένη και ειδυλλιακή εικόνα με την οποία η Αριστερά προβάλλει φιλάρεσκα τον εαυτό της!
Είναι φυσικό να διερωτάται ο συγγραφέας πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτός ο αριστερόστροφος προσανατολισμός ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, όταν μάλιστα είναι περίπου βέβαιο ότι ελάχιστοι από αυτούς οι οποίοι ψηφίζουν τα κόμματα της Αριστεράς και τους σοσιαλιστικούς-επαναστατικούς οραματισμούς τους θα ήταν διατεθειμένοι να αντικαταστήσουν τον τρόπο ζωής τους, τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που τους προσφέρουν χωρίς φειδώ και διακρίσεις η αστική κοινωνία και η δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος. Το συμπέρασμά του είναι ότι στη σημερινή Ελλάδα, η ψήφος στην Αριστερά είναι περισσότερο προϊόν συναισθηματικής παρόρμησης, ενστικτώδους αντίδρασης και συγκυριακής επιλογής, παρά αποτέλεσμα ώριμης σκέψης, λογικής επεξεργασίας και υπεύθυνης κρίσης.
Ξεκινώντας τα κεφάλαια του βιβλίου από το ιδεολογικό πλαίσιο των αριστερόστροφων τάσεων, περνώντας στις περιόδους της πολυετούς κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Σημίτη και στην ολέθρια περίοδο της για πρώτη φορά Αριστεράς, και καταλήγοντας στο τι άφησε τελικώς η Μεταπολίτευση, ο Διονύσης Καραχάλιος καταλήγει πως όλα αυτά τα οποία συνέβησαν στις περιόδους που ανέλυσε διεξοδικά είναι η σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο όλα αυτά από τον αθεράπευτο συντηρητισμό της Αριστεράς, η οποία ενδιαφέρεται απλώς και μόνον για την επιβίωση των αραχνιασμένων ιδεών της και τη διατήρηση της επιρροής της, χωρίς την παραμικρή αίσθηση ευθύνης έναντι των «λαϊκών συμφερόντων», για την υπεράσπιση των οποίων διαρκώς κόπτεται και υποκριτικά ολοφύρεται.
Ο Καραχάλιος, τέλος, μας καλεί να αντιμετωπίσουμε συλλογικά και ατομικά με την επιβολή της νομιμότητας όλα όσα οι εχθροί της δημοκρατικής πολιτείας σοφίζονται για την υπονόμευσή της και όλα όσα πράττουν για την ανατροπή της. Μας καλεί επίσης να δώσουμε τη μάχη των ιδεών, εναντίον της μηδενιστικής άρνησης, της απαξίωσης των θεσμών και της σκοταδιστικής νοοτροπίας, που καλλιεργούν συστηματικά οι απολογητές ολοκληρωτικών ιδεολογιών και οι οραματιστές αποτυχημένων κοινωνικοπολιτικών προτύπων…
Εφημερίδα Απογευματινή
