Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το Μεταναστευτικό – μετακίνηση πληθυσμών κατά τον Ουμπέρτο Έκο- αποτελεί ένα καίριο ζήτημα το οποίο συνεχώς θα παίρνει αρνητικές διαστάσεις για τις χώρες στις οποίες πραγματικοί πρόσφυγες, οικονομικοί μετανάστες και εγκληματικά στοιχεία θα κατευθύνονται.
Κατά τη συζήτηση στη Βουλή του σχετικού νομοσχεδίου υψώθηκαν και φωνές διαφωνίας από την πλευρά της συμπολίτευσης και ειδικότερα από βουλευτή και πρώην υπουργό που είχε το χαρτοφυλάκιο του αρμόδιου υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής.
Ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι, ο προωθών το νομοσχέδιο που έχει εκπονήσει σημερινός υπουργός ή ο διαφωνών, είναι κάτι που προσδιορίζεται από δύο παράγοντες: Ο ένας είναι οι δυνατότητες της χώρας να υποδέχεται συνεχώς μεταναστευτικές ροές, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, μάλιστα, είναι προϊόν παράνομης διακίνησης. Ο άλλος παράγοντας είναι η στάση της ίδιας της κοινωνίας απέναντι στους μετανάστες και ιδιαίτερα απέναντι στους παράνομους που προσδιορίζονται ως τέτοιοι από την παράνομη δράση των διακινητών. Πράγματι, σε πρόσφατη έρευνα της GPO, 7 στους 10 που ερωτήθηκαν θέλουν αυστηροποίηση των μέτρων και αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων.
Ούτε προφανώς θα μπορούσε να παραγνωριστεί κατά την εκπόνηση του σχετικού νόμου για την αντιμετώπιση των ροών προς τη χώρα μας το γεγονός ότι σχεδόν οι μισοί Έλληνες (43,9%) θεωρούν τις ροές αυτές ως «οργανωμένη εισβολή».
Με βάση τα δεδομένα αυτά μπορεί να πει κανείς ότι ο νόμος είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Σε τελευταία ανάλυση, δικαιώματα δεν έχουν μόνο όσοι με κάθε μέσο επιζητούν να φύγουν από τη χώρα τους σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης ή και για άλλους λόγους, αλλά δικαιώματα έχουν και οι πληθυσμοί των χωρών όπου οι ροές αυτές κατευθύνονται. Και μόνο να ερωτηθούν οι κάτοικοι της Λέσβου και της Σάμου για όσα συνέβησαν στον τόπο τους προ ολίγων μόλις ετών ή οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα, τότε καταλαβαίνει κανείς για ποιον λόγο η δημοσκόπηση που αναφέρουμε έχει βγάλει την απαίτηση της κοινωνίας για αποτελεσματική απόκρουση των μεταναστευτικών
ροών προς τη χώρα μας, ειδικώς μάλιστα αυτών που προέρχονται από την Αφρική.
Πέραν της αντικειμενικής έλλειψης δυνατοτήτων από τη χώρα μας για εξυπηρέτηση, για όσο διάστημα απαιτείται, των ξένων παρεπιδημούντων που έχουν μάλιστα εισέλθει παρανόμως ή για αφομοίωση των πραγματικών προσφύγων που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, τις διαθέσεις της κοινωνίας τις διαμορφώνει και ένας φόβος για την αυξημένη εγκληματική δραστηριότητα από εισερχομένους, αφού η παράνομη δράση αποτελεί και μία διέξοδο για την επιβίωσή τους, καθώς ζουν στην παρανομία. Και εκτός αυτού υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις μεταφοράς στην Ελλάδα των ποινικώς κολάσιμων δράσεων ορισμένων μεταναστών στις οποίες επιδίδονταν στην πατρίδα τους. Ένα πρόσφατο παράδειγμα. Αλβανός εργαζόμενος νομίμως πλέον στην Ελλάδα, με τις εισφορές του κ.λπ., με τα παιδιά του που έχουν γεννηθεί εδώ, είναι Έλληνες και έχουν υπηρετήσει μάλιστα και στον ελληνικό Στρατό έπεσε θύμα κλοπής.
Έξω από συνεργείο, του άνοιξαν το αυτοκίνητο και του πήραν όχι μόνο χρήματα αλλά και διαβατήριο, νομιμοποιητικά έγγραφα της παραμονής του και κάθε άλλο επίσημο έγγραφο, τα οποία είχε στο αμάξι του επειδή επρόκειτο να κάνει ταξίδι λόγω διακοπών. Απελπισμένος ρώτησε στη γειτονιά, από δω και από εκεί μέχρι που του είπαν να πάει σε συγκεκριμένη διεύθυνση και να ζητήσει κάποιον που του είπαν το όνομα. Όταν πήγε εκεί διαπίστωσε ότι ήταν μία ομάδα Πακιστανών που περιέβαλαν αυτόν στον οποίον θα απευθυνόταν. Το αποτέλεσμα ήταν να του δώσουν τα πακιστανικά κλεφτρόνια μόνο το διαβατήριο έναντι συγκεκριμένου ποσού. Και η ομάδα αυτή είχε μαζευτεί για να είναι σίγουρος αυτός που του επέστρεψε το διαβατήριο ότι το θύμα θα κατέβαλε και το ποσό που του ζήτησαν για να το πάρει πίσω.
Από πού κι ως πού θα πρέπει ο νόμος περί μεταναστευτικής πολιτικής να προστατεύει Πακιστανούς εγκληματίες των οποίων η τύχη θα έπρεπε να είναι να τους είχαν πετάξει στη θάλασσα όπως κάνουν οι πολιτισμένοι Ιταλοί και Ισπανοί; Ή μήπως οι Πακιστανοί ή άλλοι λαοί από τα βάθη της Ασίας είναι κατατρεγμένοι, ενώ στην πραγματικότητα επιθυμούν να μεταφέρουν τη δράση τους στην Ευρώπη;
Έβλεπα τις προάλλες σε καφέ που καθόμουν έναν κύριο που είχε δίπλα του ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, αφρικανικής μάλλον καταγωγής. Συνεννοούνταν με μία αμοιβαία τρυφερότητα, συγκινητική. Ήταν προφανές ότι ο κύριος και η σύζυγός του είχαν υιοθετήσει αυτό το πλάσμα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχε στον ήλιο μοίρα. Μία αντίθεση ανθρωπιάς που ασφαλώς πρέπει να επιδεικνύουμε απέναντι σε αυτούς που για αντικειμενικούς λόγους ξεριζώθηκαν και αναζητούν απεγνωσμένα ένα καλύτερο αύριο. Καμία σχέση με τα πακιστανικά και άλλα καθάρματα που έχουν αρχίσει να έρχονται σωρηδόν και που καλά κάνει το κράτος να τους γυρίζει από εκεί που ήλθαν. Και αυτούς και κάθε λαθραίο. Χωρίς να έχει επιτύχει να το καταφέρει στο μέτρο που το απαιτεί η κοινή γνώμη…
Εφημερίδα Απογευματινή
