Ενα από τα µεγαλύτερα δεινά που βασανίζουν τη χώρα µας και τον λαό µας είναι η πολιτικοποίηση όλων των ζητηµάτων. Είναι η βαρύτερη και πλέον επαχθής κληρονοµιά της µεταπολίτευσης, την οποία µας επέβαλε η πολιτική κουλτούρα της Αριστεράς. Τελευταίο παράδειγµα, και εξόχως δηλωτικό, η υπόθεση της απεργίας πείνας και δίψας του κ. Ρούτσι, ο οποίος έχασε το παιδί του στην τραγωδία των Τεµπών. Χρήσιµο, λοιπόν, είναι να διαχωρίσουµε τα επίπεδα. Και το λέω αυτό µε προσωπική εµπειρία, καθώς στη διάρκεια της θητείας µου, ως κυβερνητικού εκπροσώπου, µου ζητούνταν να τοποθετηθώ πολιτικά για σχεδόν όλα τα ζητήµατα.
Κατ’ αρχάς, υπάρχουν ζητήµατα που εµπίπτουν στην ιδιωτική σφαίρα και δεν χρειάζεται, ούτε πρέπει, να απασχολούν τόσο τον δήµο όσο και την πολιτική τάξη. Η προσωπική ζωή ατόµων και οµάδων ατόµων πρέπει να είναι απαραβίαστη και κάθε παρέµβαση σε αυτή δηµιουργεί πλείστα όσα προβλήµατα. Και ας θυµόµαστε ότι στον ιδιωτικό βίο εµπίπτουν και γεγονότα που τελούνται εκτός του ιδιωτικού µας χώρου, όταν αυτά δεν επηρεάζουν το κοινωνικό σύνολο και το κράτος. Μια συζήτηση φίλων σε καφετέρια, ακόµα και εάν πρόκειται για γνωστά πρόσωπα, εξακολουθεί να παραµένει γεγονός του ιδιωτικού βίου.
Μετά την ιδιωτική σφαίρα, υπάρχει η δηµόσια. Σε αυτήν εµπίπτουν τα γεγονότα που αφορούν το σύνολο των ανθρώπων, καθώς οι διαστάσεις και οι συνέπειές τους αναφέρονται στον δήµο. Ασχέτως του αν εκδηλώνονται σε ιδιωτικό ή σε δηµόσιο χώρο, σε κοινή θέα ή µακριά από τα φώτα, άπαξ και αγγίζουν τον δήµο είναι δηµόσια και τυγχάνουν ευρείας συζήτησης. Το γεγονός ότι είναι δηµόσια δεν τα κάνει όµως και πολιτικά. Πράγµα που σηµαίνει ότι το κράτος και οι πολιτικοί δεν πρέπει και δεν οφείλουν να ασχοληθούν µαζί τους. Μια µεγάλη αθλητική επιτυχία ή αποτυχία είναι δηµόσιο γεγονός, αλλά όχι πολιτικό.
Πολιτικά είναι τα ζητήµατα που αφορούν το κράτος, τους θεσµούς, το έθνος και την πατρίδα. Με αυτά οφείλει να ασχολείται η πολιτεία και οι πολιτικοί. Και πάλι όµως όχι αδιακρίτως. Υπάρχουν ζητήµατα που αφορούν πρωταρχικά τη ∆ικαιοσύνη και ανεξάρτητες αρχές, στα οποία η πολιτική τάξη δεν πρέπει να εµπλέκεται πέραν των ορίων που θεσµικά περιγράφονται. Το τσουβάλιασµα των πάντων και η αναγωγή όλων των ζητηµάτων σε πολιτικά προκαλεί πολλαπλά προβλήµατα, αποπροσανατολίζει και διχάζει τους πολίτες, προξενώντας τραύµατα στην κοινωνία. Στην περίπτωση του αιτήµατος του κ. Ρούτσι ας µην ξεχνάµε ότι η ταφή και η εκταφή στενού συγγενούς, πόσω µάλλον παιδιού, αγγίζει τα πιο ιερά και όσια της ελληνικής παράδοσης, αρχαιοελληνικής και χριστιανικής. Μία από τις µεγαλύτερες τραγωδίες, η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, έχει χτιστεί πάνω σε µια ιστορία ταφής. Και η «Αντιγόνη» διδάσκεται εδώ και 50 χρόνια στη Μέση Εκπαίδευση και έχει διαµορφώσει µια δεδοµένη κουλτούρα στην ελληνική κοινωνία.
Οφείλουµε όµως να έχουµε στον νου µας ότι η απόφαση είναι της ∆ικαιοσύνης και όχι της κυβέρνησης. Οφείλουµε επίσης να µην πολιτικοποιούµε τον ανθρώπινο πόνο και να µην εµπλέκουµε τη ∆ικαιοσύνη σε πολιτικά παιχνίδια. Πάγια αρχή κάθε πολιτικού θα έπρεπε να είναι ο µη σχολιασµός των αποφάσεων της ∆ικαιοσύνης και η προστασία της ανεξαρτησίας και του κύρους της.
Από την άλλη, ως γονείς και συνάνθρωποι σεβόµαστε το πένθος και κατανοούµε πλήρως την οδύνη του πατέρα που έχασε το παιδί του. ∆εν είναι εύκολο πράγµα η διαχείριση του πένθους και δεν πρέπει να δίνονται πολιτικές διαστάσεις σε ένα τέτοιο ζήτηµα. Η πολιτική κριτική δηλητηριάζει και διχάζει. Αφαιρεί και δεν προσθέτει. Ας σεβαστούµε το ότι δεν είναι όλα τα ζητήµατα πολιτικά και ας καταλάβουµε ότι η πολιτικοποίησή τους προκαλεί τεράστια ζηµιά στη χώρα και τον λαό. Η δε κοµµατικοποίησή τους είναι ακόµα επαχθέστερη.
*Βουλευτής Φθιώτιδας µε τη Ν.∆., πρώην υπουργός
