Η πολιτική κατά πολλούς έχει γίνει βαρετή διότι απουσιάζουν τα ενδιαφέροντα πρόσωπα. Σαν να υπάρχει στα περισσότερα κόμματα ένα καλούπι από το οποίο βγαίνουν νέα στελέχη, τα οποία μοιάζουν στην εκφορά του λόγου, στο ντύσιμο, στο στιλ, στα κλισέ που χρησιμοποιούν κ.λπ. Κατά μία έννοια, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις σε ποιο κόμμα ανήκουν, αν είναι προοδευτικοί ή συντηρητικοί.
Το στοιχείο της βαρεμάρας ενισχύεται όσο φεύγουν οι προηγούμενες γενιές πολιτικών, όσο εκλείπουν μια σειρά από προσωπικότητες του δημοσίου βίου. Που είχαν είτε ευρύτερο κύρος είτε, έστω, σημαντική αποδοχή στον δικό τους χώρο. Που αντιλαμβάνονταν την πολιτική με διαφορετικούς όρους και όχι με όρους προσωπικής ανέλιξης.
Αφορμή για το σχετικό σημείωμα είναι η απώλεια του Αλέκου Φλαμπουράρη αλλά και το βουβό κλίμα θλίψης που επικράτησε στην πολιτική κηδεία του. Ο Αλέκος αποστρεφόταν τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά των πολιτικών νέας κοπής. Άλλωστε, και παρά τη δράση του, δεν ήταν ευρέως γνωστός ως πολιτικός, περισσότερο αναδείχτηκε ως μία από τις πολλές περσόνες το διάστημα της πρωθυπουργίας του Αλέξη Τσίπρα.
Το χαρακτηριστικό του Φλαμπουράρη δεν ήταν η ρητορική του δεινότητα ή η τεχνοκρατική του προσέγγιση. Δεν ήταν το κλασικό δείγμα πολιτικού, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να κυνηγήσει τον σταυρό, να εκλεγεί βουλευτής, να αποκτήσει εξουσία και αξιώματα, να κάνει παρέλαση στα πάνελ των εκπομπών. Το χαρακτηριστικό του Αλέκου ήταν η ματιά του στα πράγματα. Ήταν η ματιά του αριστερού που είχε βιώσει τα μεγάλα οράματα αλλά και τις μεγάλες διαψεύσεις. Γι’ αυτό και αντιμετώπιζε όλα τα γεγονότα με μεγαλύτερο ρεαλισμό, δεν απέρριπτε τον συμβιβασμό, αρκεί να ήταν προς όφελος των κοινωνικών στρωμάτων που προτάσσει η Αριστερά.
Δεν είναι τυχαίο πόσοι διαφορετικοί «αριστεροί» συγκεντρώθηκαν στο τελευταίο αντίο του στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Όλες οι φυλές που έχουν σκορπιστεί στον ΣΥΡΙΖΑ, στη Νέα Αριστερά, στο ΠΑΣΟΚ, στον Βαρουφάκη, σε μικρότερες γκρούπες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ή κινούνται σε ανένταχτα μονοπάτια. Με όλους μπορούσε να συνομιλεί ο Αλέκος ξέχωρα από συγκρούσεις, διασπάσεις, εμφυλίους. Και να το κάνει με την αισιοδοξία του αριστερού, παρότι μέσα του είχε και την απαισιοδοξία του ευφυούς ανθρώπου.
Αλλά πέρα από την ευρύτερη αποδοχή του, ο Φλαμπουράρης ήταν μια χαρακτηριστική φιγούρα της ανανεωτικής Αριστεράς. Είναι οι άνθρωποι αυτοί που ολοένα και εκλείπουν, που μπορούσαν να παντρεύουν την πολιτική δράση με τον ωραίο τρόπο που ζούσαν. Με τα γλέντια, τους χορούς, τα πάρτι, τις ταβέρνες, το φλερτ. Δεν ήταν μίζεροι, ήταν η χαρά της ζωής, άνθρωποι της παρέας. Που συνήθως ήταν από το κόμμα, που η ζωή τους ήταν ταυτισμένη με το κόμμα, αλλά το κόμμα δεν ήταν η ζωή τους.
Στο τέλος της ημέρας ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και ο εκλιπών, που συνέβαλαν στον «μύθο» του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Εφημερίδα Απογευματινή
