Τη σύγκρουση με το κακό παρελθόν της χώρας επιλέγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ταυτόχρονα, ως συνεπακόλουθο, με τις κυβερνήσεις της ύστερης αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένων και αυτών των Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, θέτοντας παράλληλα το κύριο διακύβευμα των επόμενων εθνικών εκλογών με φόντο τις θετικές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας.
Οι αιχμές για τις «αγωνίες διαφόρων πολιτικών του καναπέ» και η στρατηγική του Μαξίμου για το αύριο
Σε μια ανοιχτή πλέον σύγκρουση, όπως θα δούμε να εξελίσσεται στο εξής, όπου στη μία πλευρά θα παρατάσσεται ο ίδιος και η κυβέρνησή του και στην άλλη όσοι, εντός ή εκτός ΝΔ, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, συνετέλεσαν να περιπέσει η Ελλάδα στη δίνη των μνημονίων. Αυτά την ώρα που η χώρα φαίνεται να αποκαθιστά το brand name και την αξιοπιστία της τόσο στο ευρύτερο γεωπολιτικό πεδίο, με όχημα τους ενεργειακούς διαύλους και τις διεθνείς συμφωνίες, όσο και στον ευρωπαϊκό χώρο μέσω των καλών οικονομικών δεικτών και βέβαια της ανάδειξης του Κυριάκου Πιερρακάκη στην ηγεσία του Eurogroup.
Υστέρηση
Με σημαία την ανάγκη της πολιτικής σταθερότητας και της συνέχειας των μεταρρυθμίσεων ως απάντηση στις διαχρονικές παθογένειες του όλου συστήματος, η ΝΔ βαδίζει επιθετικά προς τη νέα χρονιά, η οποία, καθώς όλα δείχνουν, θα έχει πολύ σκληρά προεκλογικά στοιχεία με ορίζοντα πάντα τις κάλπες του 2027. Υπό αυτή την έννοια η επιλογή του πρωθυπουργού στη Βουλή κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό να αναφερθεί στην πρόθεσή του να συγκρουστεί με όσα κρατούν τη χώρα στην υστέρηση δίνει μια πρόγευση όσων θα δούμε να εξελίσσονται το 2026 με πρωτοβουλίες του Μεγάρου Μαξίμου. Σε μια πολιτική συγκυρία δε όπου άπαντες στα κυβερνητικά επιτελεία ετοιμάζονται να δώσουν έναν καθολικό, πολυμέτωπο αγώνα, καθώς όλο και πυκνώνουν στα διάφορα γραφεία οι ζυμώσεις περί κυβέρνησης συνεργασίας υπό τη ΝΔ και πιθανότατα το ΠΑΣΟΚ αλλά με τρίτο πρόσωπο στη θέση του πρωθυπουργού. Σε αυτό το πλαίσιο εξηγούνται οι βαρύτατες «αιχμές» που άφησε ο κ. Μητσοτάκης από το βήμα της Βουλής για τις «αγωνίες διαφόρων πολιτικών του καναπέ μήπως η κυβερνητική παράταξη τάχα χάσει την ταυτότητά της» και οι οποίες βεβαίως πήγαιναν ευθέως στο δίδυμο των Καραμανλή – Σαμαρά. Εξ αντανακλάσεως όμως αγγίζουν και τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τη σπουδή που επιδεικνύει εσχάτως ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να ασκεί δριμεία κριτική όχι μόνο στη κυβέρνηση αλλά και προσωπικά στον πρωθυπουργό, κηρύσσοντας παράλληλα το τέλος των αυτοδύναμων κυβερνήσεων. Αναγκάζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη να απαντήσει και να χαρακτηρίσει «άυλο εθνικό πλεονέκτημα» την πολιτική σταθερότητα, όπως αυτή εκφράστηκε από την αυτοδυναμία της ΝΔ στις τελευταίες εκλογές. «Η αυτοδυναμία ήταν αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής του ελληνικού λαού να εμπιστευτεί αυτή την κυβέρνηση», ανέφερε σχετικά ο πρωθυπουργός κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό.
Κίνδυνοι
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει κατά βάση ότι δεν έχει να φοβηθεί πολλά από το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη ούτε βεβαίως από τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ ή από τον Αλέξη Τσίπρα, βλέποντας το πασιφανές αυτή την περίοδο. Πως ο καθοριστικός παράγοντας αφορά την γκρίζα ζώνη των αναποφάσιστων και πως οι όποιοι κίνδυνοι στον δρόμο προς την τρίτη κυβερνητική θητεία προκύπτουν κυρίως εκ των έσω. Εκεί δηλαδή όπου οι δύο πρώην πρωθυπουργοί διατηρούν δυνάμεις και ακροατήριο στην παραδοσιακή βάση της ΝΔ αλλά και στην κρίσιμη μάζα των αναποφάσιστων. Οι αποφάσεις συνεπώς στο επιτελικό κλιμάκιο έχουν ληφθεί: τίποτα δεν θα αφήνεται να πέσει κάτω και αμφότεροι οι κύριοι Καραμανλής και Σαμαράς, αν συνεχίσουν την αντιπολιτευτική τακτική, θα αντιμετωπίζονται αθροιστικά στο «καρέ των πρώην», μαζί δηλαδή με τους Ευάγγελο Βενιζέλο και Αλέξη Τσίπρα, οι οποίοι συμπληρώνουν την τετράδα. Και οι τέσσερις εφεξής στη στρατηγική του Μαξίμου αντιπροσωπεύουν και συνοψίζονται στο χθες μιας χώρας που έφθασε στη χρεοκοπία και στο χείλος του γκρεμού. Στο ίδιο πολιτικό πλαίσιο εντάσσεται η αποστροφή του πρωθυπουργού, πάλι από το βήμα της Βουλής, και η αναφορά του στα «πολλά προβλήματα τα οποία κληρονομήσαμε από το χθες, προβλήματα διαχρονικά και διακομματικά». Κάνοντας παράλληλα ο πρωθυπουργός αντιπαραβολή με τη «σημερινή εικόνα της Ελλάδας του 21ου αιώνα, που δεν μπορεί να είναι όμηρος προβλημάτων που έρχονται από το παρελθόν».
Εφημερίδα Απογευματινή
