Από τη στιγμή που και η αντιπολίτευση χαιρέτισε θετικά την εκλογή Πιερρακάκη ως επικεφαλής του Eurogroup, αυτό υπερβαίνει την προσωπική αξιολόγηση του εκλεγέντος και αντικατοπτρίζει την παραδοχή, ακόμη και από αντιπάλους της κυβέρνησης, ότι κάτι σωστό γίνεται τελικά σε αυτόν τον τόπο.
Οι συμβολισμοί της εκλογής ενός εκπροσώπου της Ελλαδίτσας είναι πολλοί και μεγάλοι, αν σκεφτεί κανείς πού είχε βρεθεί η χώρα και πού βρίσκεται σήμερα – χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν μένουν ακόμη πολλά να γίνουν. Αυτή ακριβώς η ανάγκη, ότι απομένουν κι άλλα να επιτευχθούν ώστε η Ελλάδα να συμπορευθεί με τη λοιπή Ευρώπη, σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι μια επιτυχία όπως αυτή της εκλογής Πιερρακάκη είναι απλώς μια αφετηρία η οποία πρέπει να έχει συνέχεια, υπό την έννοια όχι ότι πρέπει να ακολουθήσουν κι άλλες ανάλογες εκλογές Ελλήνων στα κυρίαρχα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά ότι πρέπει να συνεχιστεί η ανάπτυξη και κυρίως ο εκσυγχρονισμός της λειτουργίας κράτους και θεσμών.
Το δεύτερο στοιχείο στο οποίο ωθεί η ελληνική αυτή επιτυχία είναι η ανάγκη διατήρησης της μνήμης των ετών στα οποία η χώρα αγκομαχούσε, ήταν αποδιοπομπαίος τράγος της Ευρώπης και απολειφάδι της, και η ίδια συνήθως ήταν ικέτισσα βοήθειας.
Η χώρα έγινε κράτος με δανεικά. Και μάλιστα με δανεικά τα οποία δεν είχαν διαχειριστεί με χρηστό τρόπο οι άρχοντες της εποχής. Μπορεί τα μετέπειτα από της απελευθερώσεως χρόνια να υπήρξαν χρηστές διοικήσεις, εντούτοις η μεγάλη δημοσιονομική τρύπα παρέμενε, απαιτώντας και νέους δανεισμούς. Διότι δεν είναι ανάγκη να σημειώνονται ατασθαλίες όσον αφορά τον δημόσιο κορβανά για να χρεοκοπήσει μια χώρα. Η συντήρηση ενός πελατειακού συστήματος στην πολιτική, όπου οι αφειδείς παροχές αποτελούν δόλωμα για την προσέλκυση ψήφων, αποτελεί μία άλλη μέθοδο για τη σταδιακή καταστροφή ενός κράτους. Τα ζήσαμε άλλωστε αυτά και τα πλήρωσε ο κόσμος. Ακόμη και αυτοί που προσωρινά ωφελήθηκαν διότι όλοι κλήθηκαν να πληρώσουν τον τελικό λογαριασμό.
Στο αποκαλυπτικό βιβλίο του συναδέλφου -που δεν είναι πια εν ζωή- Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου «Οι άρχοντες της παρακμής» αναφέρεται στον πρόλογο, που έχει γράψει ο μεγάλος θεατράνθρωπος Βασίλης Παπαβασιλείου – που και αυτός είναι εκλιπών: Εξετάζοντας την περίοδο της Μεταπολίτευσης, «ο Αγγελόπουλος είναι αμείλικτος: Το μόρφωμα αυτό, κάτω από την επίφαση μιας συστημικής κανονικότητας (δημοκρατικοί θεσμοί, παρουσία στους διεθνείς οργανισμούς, ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του ευρώ) φέρει τα απαίσια χαρακτηριστικά ενός τερατόμορφου συνενοχικού παρασιτισμού, που πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται και υπονομεύει το μέλλον του τόπου, μέσα στο ανελέητο παγκόσμιο περιβάλλον του 21ου αιώνα…».
Για να παραφράσουμε τη γνωστή ρήση του αστροναύτη Άρμστρονγκ όταν πάτησε στην Σελήνη, μπορούμε να πούμε ότι με την εκλογή Πιερρακάκη έγινε ένα μικρό βήμα αλλά αυτό ήταν ένα μεγάλο άλμα για μία άλλη Ελλάδα. Αρκεί να υπάρχει συνέχεια και κυρίως ο κυρίαρχος λαός να θυμάται, να μην επαναπαύεται και να μην παρασύρεται από τις γνωστές σειρήνες του τίποτα. Βεβαίως δεν πρέπει να θυμάται μόνον ο λαός αλλά και οι πρωταγωνιστές στα δημόσια πράγματα.
Δανειζόμενος μερικές άλλες χρήσιμες παρατηρήσεις από το βιβλίο του Αγγελόπουλου, επιλέγω την εξής επισήμανση που εν μέρει ισχύει μέχρι των ημερών μας, δεδομένου ότι το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2008:
«Μια χώρα με σοβαρά υλικά και πνευματικά ελλείμματα, με ανοικτό ακόμη το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας, με άλυτο το πρόβλημα ένταξης στον σύγχρονο κόσμο, μια χώρα με μια κοινωνία χωρίς μια ιθύνουσα τάξη που να διαθέτει αίσθηση αποστολής, χωρίς επαρκή αστική συνοχή, χωρίς υψηλό εργασιακό ήθος, με χαμηλή αυτοπεποίθηση, με απελπισμένη τη νεολαία της, μια χώρα χωρίς εμπιστοσύνη σε στέρεους θεσμούς και σε σταθερές παραγωγικές διαδικασίες, δεν παράγει βεβαίως πολιτική, πολιτισμό, και παιδεία της προκοπής. Μπορεί να παράγει μόνο διαπλεκόμενα συμφέροντα, “ελεύθερες” αγορές-μαϊμούδες, ογκώδη μαύρη οικονομία, φοροδιαφυγή, ατσίδες, λαμόγια (σ.σ. η υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ επιβεβαιώνει τον Αγγελόπουλο χρόνια μετά και τον δικαιώνει στις παρατηρήσεις του για τη διαχρονική διατήρηση των ημαρτημένων), ημέτερους της εξουσίας, κομματική και συνδικαλιστική υποκρισία, κυκλώματα υποκόσμου και κοινωνικό χαβαλέ. Και σε ένα τέτοιο εθνικό σκηνικό, το πολιτικό σύστημα που λειτουργεί καλύτερα είναι, φυσικά, μόνο το πελατειακό – αυτό το οργανωμένο αντιπαραγωγικό σύστημα που είναι ασορτί με την εθνική καθυστέρηση και τις δραστηριότητες όλων εκείνων που πλουτίζουν αξιοποιώντας την καταλλήλως…».
Και σε άλλο σημείο μία άλλη αλήθεια: «Αξιόλογες πολιτικές προσωπικότητες, με ειλικρινή πρόθεση για αλλαγή των πραγμάτων, εμφανίζονται βεβαίως κάθε τόσο στην πολιτική σκηνή. Όμως καμία από αυτές δεν τόλμησε ή δεν μπόρεσε τελικά να προχωρήσει σε ανοικτή ρήξη με τις αντιπαραγωγικές δυνάμεις της εθνικής ακινησίας που δραστηριοποιούνται ακόμη και μέσα στους χώρους των ίδιων των παρατάξεών τους…».
Συμπέρασμα, να θυμόμαστε. Όλοι. Πού ήμασταν, για να κατορθώσουμε να φτάσουμε εκεί που πρέπει…
