Ηδιάχυτη θλίψη και η συγκίνηση που ακολούθησαν την είδηση του θανάτου της Κατερίνας Γιουλάκη σίγουρα δεν είναι τυχαίες. Η δηµοφιλής ηθοποιός, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών, κατάφερε να αγαπηθεί από το κοινό όχι µόνο για το ταλέντο και τη σκηνική της παρουσία, αλλά και για την ευγένεια και τη διακριτικότητα που πάντοτε απέπνεε.
Για περισσότερο από πέντε δεκαετίες διέγραψε µια λαµπρή πορεία στον κινηµατογράφο και την τηλεόραση, χαρίζοντάς µας µοναδικές στιγµές γέλιου µε το εκπληκτικό κωµικό ταλέντο της. Πάνω απ’ όλα, όµως, υπήρξε µια αυθεντική Κυρία της Τέχνης, η οποία µε τη χαρακτηριστική φωνή και φυσιογνωµία της έφερε µαζί
της κάτι έντονο από το ήθος και τη γοητεία µιας άλλης εποχής.
Γεννήθηκε το 1938 στην Αθήνα και το πραγµατικό της όνοµα ήταν Κατερίνα Γιουβαρλάκη. Σπούδασε στη ∆ραµατική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απ’
όπου αποφοίτησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ενώ την πρώτη της εµφάνιση στο θεατρικό σανίδι την πραγµατοποίησε το 1959 µε τον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου και το έργο «Η κυρία του κυρίου». Ηδη από αυτήν τη θεατρική εµφάνιση φάνηκε πως επρόκειτο για µια ηθοποιό µε σπάνια εκφραστική δύναµη. Και παρόλο που ξεκίνησε µε ρόλους δραµατικούς, σύντοµα κέρδισε τις εντυπώσεις µε τις κωµικές ερµηνείες, µέσα από τις οποίες θα ξεδίπλωνε -σε όλο το εύρος του- το
υποκριτικό της ταλέντο.
Εκ των υστέρων, βλέποντας κάποιος συνολικά τις ερµηνείες της, αντιλαµβάνεται ότι η Κατερίνα Γιουλάκη αποτελεί αναπόσπαστο κοµµάτι της «χρυσής εποχής» του ελληνικού θεάτρου και κινηµατογράφου, συνεργαζόµενη µε σπουδαίους δηµιουργούς και θιάσους. Αν και δεν απέκτησε ποτέ την προβολή κάποιων άλλων µεγάλων πρωταγωνιστριών του σινεµά, η ποιότητα της δουλειάς της, το ήθος και η σταθερότητα στη διάρκεια των χρόνων την έκαναν να ξεχωρίζει. Ισως επειδή διέθετε την ικανότητα να συνδυάζει την κλασική παιδεία µε το λαϊκό ένστικτο, προσδίδοντας βάθος ακόµα και στους πιο ανάλαφρους ρόλους.
Στον κινηµατογράφο εµφανίστηκε σε αρκετές δηµοφιλείς ταινίες των δεκαετιών του 1960 και του 1970, όπως «Πολυτεχνίτης και ερηµοσπίτης», «Ο φίλος µου ο Λευτεράκης», «Οι κυρίες της αυλής», «Ο σπαγκοραµµένος», «Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη», «Το στραβόξυλο», «Αγάπησα µια… πολυθρόνα». Η παρουσία της ήταν τέτοια που πάντοτε έκανε τη διαφορά, ακόµα και όταν η ηθοποιός δεν αναλάµβανε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η χαρακτηριστική της φωνή, το ειρωνικό βλέµµα και ο απαράµιλλος συγχρονισµός στην κωµωδία την καθιστούσαν -µε έναν υπέροχο τρόπο- µοναδική.
Τιµήθηκε για την προσφορά της
Ηταν τέτοια η αναγνώριση και η αποδοχή που είχε ως κωµικός ώστε το 1966, σε ηλικία µόλις 28 ετών, τιµήθηκε µε το βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για την προσφορά της στην ελληνική κωµωδία! Αλλωστε, µέσα από τέτοιους ρόλους θα γινόταν διάσηµη -πρώτα στον κινηµατογράφο και στη συνέχεια στην τηλεόραση. Μάλιστα, η τηλεοπτική παρουσία της θα την εδραίωνε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 µε τη σειρά «Η κοκορόµυαλη», στα µέσα της δεκαετίας του ’80 µε τη σειρά «Τα λιονταράκια του κυρ-Ηλία» και «Η κυρία µας». Και, βέβαια, σταθµός της καριέρας της θα γινόταν η σειρά του Mega «Ρετιρέ», µε την υπογραφή του Γιάννη ∆αλιανίδη.
Κύριο χαρακτηριστικό της σε κάθε ρόλο ήταν µία έµφυτη κοµψότητα που διέθετε σε περίσσεια – όχι µόνο εξωτερική, αλλά κυρίως εσωτερική. Εξάλλου, η ίδια ποτέ
δεν επεδίωξε τη δηµοσιότητα για λόγους πέραν της καλλιτεχνικής της δουλειάς. ∆εν προκάλεσε, δεν απασχόλησε τις κουτσοµπολίστικες εκποµπές, ενώ παρέµεινε συνεπής στις αξίες της, κάτι που µε το πέρασµα του χρόνου τής προσέδωσε ακόµα µεγαλύτερο σεβασµό.
Ηταν σύζυγος του επίσης ηθοποιού Κίµωνα ∆ηµόπουλου, µε τον οποίο απέκτησε µια κόρη, ενώ τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί οριστικά. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Κατερίνα Γιουλάκη εκπροσωπούσε µια γενιά ηθοποιών που πίστευαν στην τέχνη τους ως λειτούργηµα και όχι απλώς ως επάγγελµα. Η ίδια δεν έκανε εκπτώσεις στην αισθητική της, ούτε συµβιβάστηκε µε ευκολίες. Η διαδροµή της αποτελεί υπόδειγµα επαγγελµατισµού, ήθους και αφοσίωσης, σε µια εποχή που το θέατρο και η τηλεόραση γνώριζαν κατακλυσµιαίες αλλαγές.
Και παρότι απείχε συνειδητά από τα φώτα της δηµοσιότητας, τις τελευταίες δεκαετίες το αποτύπωµά της παρέµενε εντυπωσιακά έντονο. Ισως γιατί δεν ήταν απλώς µια εξαίρετη ηθοποιός.
Ηταν (και παραµένει µέσα από το έργο της) µια µορφή που συνδύαζε το ταλέντο µε την αξιοπρέπεια, το χιούµορ µε την ποιότητα, το γέλιο µε την ουσία. Και σε µια εποχή που η ευκολία συχνά επικρατεί, η περίπτωσή της µοιάζει να αποτελεί ένα διαρκές παράδειγµα προς µίµηση, ένα υπόδειγµα για όλους…
Κυριακάτικη Απογευματινή
