∆ύο σπουδαίοι ηθοποιοί, η Αννα Βαγενά και ο ∆ηµήτρης Καταλειφός, που αναµετρώνται φέτος στη σκηνή µε δύο συγκλονιστικά θεατρικά έργα για την απώλεια της µνήµης και τη σηµασία της αγάπης στην τρίτη ηλικία, µιλώντας σήµερα στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή» καταθέτουν την άποψή τους για το φλέγον αυτό θέµα που ταλανίζει πολύ κόσµο.
Η Αννα Βαγενά πρωταγωνιστεί στο έργο «Μνήµη Θολή», που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά από τις 18 Οκτωβρίου έως τις 16 Νοεµβρίου στο θέατρο «Μεταξουργείο». Ενα έργο που έχει γράψει η ίδια και το έχει σκηνοθετήσει µε δοµή κινηµατογραφικής ταινίας µυστηρίου και µε µουσική υπόκρουση από τη
«Media Luz», του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Ενα ζευγάρι, έπειτα από 40 χρόνια κοινής ζωής, κλονίζεται όταν η γυναίκα αρρωσταίνει από άνοια. Ο άντρας αναγκάζεται να την κλείσει σε κλινική και τότε µια τεράστια ανατροπή συµβαίνει στη ζωή τους.
«Εγραψα αυτό το έργο εµπνεόµενη από το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι συνάνθρωποί µας πάσχουν από άνοια και Αλτσχάιµερ. Πάντα µε ενδιέφεραν τα
θέµατα µε κοινωνικό περιεχόµενο. Προσέγγισα το θέµα µε ρεαλισµό, αλλά και ποίηση», αναφέρει η ίδια. Οσο για το ποια ήταν η µεγαλύτερη πρόκληση, τόσο
στη σκηνοθεσία όσο και στην ερµηνεία του ρόλου µιας γυναίκας που πάσχει, τονίζει: «Η µεγαλύτερη πρόκληση στη σκηνοθεσία ήταν να µην είναι προφανή τα γεγονότα από την πρώτη στιγµή. Αλλωστε, η παράσταση τολµώ να πω ότι έχει δοµή αστυνοµικής ταινίας µε πολλά σασπένς και ανατροπές. Βγαίνουν στην επιφάνεια πολλά, καλά κρυµµένα, ένοχα µυστικά. Το µήνυµα είναι ότι την αγάπη και την κατανόηση µπορεί να τη συναντήσουµε σε πρόσωπα και καταστάσεις που
δεν τις φανταζόµαστε ποτέ».
Αγάπη που δεν θυµάται
Το ίδιο θέµα πραγµατεύεται και το έργο «Πριν ανοίξουµε φτερά», του βραβευµένου Γάλλου συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία της
Αννας Μαρίας Παπαχαραλάµπους στο Ιδρυµα «Μιχάλης Κακογιάννης» από τις αρχές του µήνα. Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο θεατρικό κείµενο που ακουµπά ευαίσθητα θέµατα, όπως η φθορά της µνήµης, η οικογενειακή φροντίδα και η απώλεια.
Ο Αντρέ και η Μαντλέν ζουν µαζί µια ζωή. Οµως κάτι αρχίζει να αλλάζει: η µνήµη διαρρηγνύεται, ο χρόνος διπλώνεται και το διαµέρισµά τους γίνεται
ένας λαβύρινθος. Οι κόρες τους προσπαθούν να τους στηρίξουν, αλλά τι κάνει όταν αυτός που αγαπάς αρχίζει να χάνεται µπροστά στα µάτια σου; Μπορεί να
υπάρξει αγάπη χωρίς µνήµη; Τι σηµαίνει να φεύγεις όταν ακόµη είσαι παρών; Τον κεντρικό ρόλο του Αντρέ αναλαµβάνει ο ∆ηµήτρης Καταλειφός, ενώ πλάι του παίζουν οι ηθοποιοί Ζωή Ρηγοπούλου, Μαρκέλλα Γιαννάτου, Φιόνα Γεωργιάδη, Σαράντος Γεωγλερής και Ντίνα Αβαγιανού.
«Το έργο µιλάει για ένα ζευγάρι που ζει µαζί πολλά χρόνια, πολύ αγαπηµένο, το οποίο έχει δύο κόρες. Και ένας από τους δύο έχει φύγει, έχει πεθάνει, αλλά ο συγγραφέας δεν προσδιορίζει ποτέ ποιος από τους δύο. Το αφήνει να αιωρείται σε όλο το έργο. Είναι ένα έργο ιδιαίτερο, που ζητά τη συµµετοχή του θεατή,
να δώσει τις δικές του απαντήσεις, όπως γίνεται και στη ζωή. Σε όλο αυτό ο σύζυγος, εγώ δηλαδή, έχει δείγµατα άνοιας, η οποία από τη µια είναι µια κατάρα,
αλλά από την άλλη είναι και ένας τρόπος να µην έχει απόλυτη συναίσθηση ότι έχει χάσει τη γυναίκα του. Και έτσι φαντάζεται ότι αυτή ζει και είναι όλοι µαζί
µια χαρά. Σαν να είναι λίγο ευλογία και κατάρα µαζί», αναφέρει ο ∆ηµήτρης Καταλειφός.
Το έργο είναι αποκαλυπτικό και όχι διδακτικό. Σε προκαλεί να θυµηθείς πριν µάθεις, να αισθανθείς πριν καταλάβεις. «Είναι πολύ θλιβερό για τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω του. Οι δύο κόρες του έργου αντιµετωπίζουν το ερώτηµα, όπως όλος ο κόσµος, τι θα κάνουν όταν ο γονιός τους πάθει άνοια, που είναι µια ασθένεια έντονη του καιρού µας.
Είναι ένα µεγάλο µαρτύριο για τους γύρω ανθρώπους. Ο ίδιος όµως από τη µια είναι ευτυχισµένος, από την άλλη είναι και σαν να γλιτώνει από τον πόνο, γιατί γλιστράει λίγο µε τη φαντασία του αλλού» αναφέρει.
Ο κ. Καταλειφός είναι αποκαλυπτικός όταν απαντά στο ερώτηµα τι τον συγκινεί από αυτήν την ιστορία. «Με συγκινεί πολύ ο φόβος αυτού του ανθρώπου, που
είναι και δικός µου φόβος, µην τον κλείσουν σε κάποιο γηροκοµείο. Οτι τι θα γίνει αν ξαφνικά από το σπίτι σου χρειαστεί να µεταφερθείς σε έναν χώρο µε
άλλους που πρέπει να σε φροντίζουν. Η αγωνία για το τέλος έχει πάντα τροµερά ερωτήµατα και µε συγκλονίζει γιατί είµαι 71 ετών και όλα είναι ανοιχτά µπροστά µας. Νοµίζω ότι αυτό που χρειάζονται περισσότερο από τους γύρω τους είναι µια τρυφερότητα και µια κατανόηση. Το µόνο που µπορεί να τους ανακουφίσει είναι να µην είναι κάποιος σκληρός και απάνθρωπος µαζί τους», αναφέρει.
Κυριακάτικη Απογευματινή
