Εκείνη, η αποκαλούμενη «πριγκίπισσα του φλαμένκο», έχει συνεργαστεί με δύο μύθους της μουσικής: τον Paco de Lucia και τον Chick Corea. Εκείνοs, αποκαλούμενος «μουσικός των μουσικών», με σειρά θρυλικών, επίσης, ονομάτων όπως, Johnnie Mitchell, Seal, Norah Jones, Kris Kristoferson. Δύο διεθνούς φήμης καλλιτέχνες, οι Andy James και Jon Cowherd, ενώνουν τις δυνάμεις τους στην καρδιά της πόλης, στοχεύοντας στη μύησή μας σε ένα σύμπαν όπου η αργόσυρτη τζαζ και τα ξέφρενα κρεσέντα γίνονται ένα με το μεθυστικό φλαμένκο. Υποσχόμενοι από κοινού «τέσσερις βραδιές με “έκρηξη” μελωδίας», μιλάνε σήμερα στην «Α» εφ’ όλης της ύλης.
Ο Jon Cowherd, βιρτουόζος πιανίστας, συνθέτης, δισκογραφικός παραγωγός, είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο χάρη στη συνεργασία του με τον κορυφαίο ντράμερ Brian Blade, συνιδρυτή με τον ίδιο, των Brian Blade Fellowship – θα τους συντροφεύουν στο stage του Μετς, το «Ηalf Note Jazz Club», από την Παρασκευή 14/11 έως και τη Δευτέρα, 17/11. «Νιώθω κομμάτι του σύμπαντος της τζαζ – και επιπλέον ευλογημένος για τις συνεργασίες μου με τέτοιες εμβληματικές προσωπικότητες. Η Joni Mitchell, ειδικότερα, είναι τεράστια επιρροή. Θεωρώ απίστευτο το πώς συνδυάζει αφήγηση ιστοριών, με μελωδία, ρυθμό. Η αίσθηση της αρμονίας που κυλάει στις φλέβες της συνέβαλε καθοριστικά στον τρόπο που συνθέτω μουσική. Η μουσική της συνάδει με τους στίχους της. Οι αρμονίες είναι στοχευμένες, όχι απλώς “όχημα–εργαλείο” για να φτάσεις στο τελικό προϊόν. Οι στίχοι της εγείρουν συναισθήματα, ερωτήματα, ωθούν τον ακροατή να ακούσει ουσιαστικά», μας λέει χαρακτηριστικά. Αναφερόμενος στους μέντορές του, μπαίνει στη χρονομηχανή, επιστρέφοντας στη γενέτειρα-παγκόσμια έδρα της τζαζ, Νέα Ορλεάνη. «Αρχίζοντας σπουδές στην τζαζ, είχα μέντορες όπως ο Ellis Marsalis: απογείωσε κατευθείαν τον πήχυ, επιμένοντας στο πόσο αφοσιωμένος έπρεπε να είμαι ως μαθητής για να μιλήσω “εύγλωττα” (σ)τη γλώσσα του. Ο επικός κιθαρίστας Steve Masakowsk, πάλι, με δίδαξε διαφορετικούς τρόπους για να γράφω μουσική και να την παρουσιάζω καλλιτεχνικά, σαν ενιαίο σύνολο. Aπό τον top ντράμερ Johnny Vidacovich συνειδητοποίησα τη σημασία του χρόνου, της ακρίβειας».
Πώς γεννήθηκε το «κοκτέιλ» με το φλαμένκο; «Ήταν διαδεδομένο στα 60s και 70s, οπότε είδαμε αυτόν τον παλιό “γάμο” σαν κατευθυντήρια γραμμή. Πολλές μουσικές των δύο ειδών διασταυρώνονται. Στις επιρροές μου, άλλωστε, εντάσσονται και οι Paco de Lucia, Chano Dominquez, Chick Corea». Καλύτερη εμπειρία; «Η δημιουργία του “Happy People” με την Andy. Διδάχθηκα τόσα από εκείνη και τον σύζυγό της, Piero Pata. Λάτρεψα την κοινή μας ηχογράφηση στη Σεβίλλη, μαζί και με τους Ισπανούς μουσικούς του άλμπουμ».
Και η Ελλάδα; (Μας γνωρίζει. Από παλιά). «Ενθουσιάστηκα στην ευκαιρία να επανέλθω στην υπέροχη χώρα σας ύστερα από είκοσι χρόνια που είχα εμφανιστεί εδώ, με τη Vanessa Rubin. Ήταν θαυμάσια εμπειρία και ανυπομονώ να επαναληφθεί». Ποιο είναι το αγαπημένο του κομμάτι, αυτό που χαίρεται σαν έφηβος να παίζει; «Από το ρεπερτόριό μας, το “To Be So Young”: πρόκειται για ταξίδι με “στάσεις” σε πληθώρα συναισθημάτων. Με ξετρελαίνουν οι ρυθμοί και τα αισθήματα που πηγάζουν εκ των έσω ενώ το εκτελώ».
«Τυχαία συνάντηση»
Είναι η ώρα της Andy James να μιλήσει, εκφράζοντας τα πάντα με την αλεγκρία και το φλογερό ταμπεραμέντο της. Ρωτώντας την πώς «έδεσε» με τον Jon, απαντά: «Ήταν τυχαία συνάντηση. Ηχογραφούσα στο Λος Άντζελες, στη δισκογραφική Capitol, με τους John Patitucci – Vinnie Colaiuta. Ο πιανίστας αποχώρησε εκτάκτως και ο John Patitucci πρότεινε τον Jon Cowherd για αντικαταστάτη. Αποτέλεσμα: Συνεργαζόμαστε τέσσερα χρόνια κι έχουμε ακόμη να ηχογραφήσουμε άλμπουμ, να κάνουμε τόσες συναυλίες ανά την υφήλιο…». Δεν γίνεται να μην τη ρωτήσω για τον de Lucia και τον Corea: «O Paco de Lucia υπήρξε γιγαντιαία έμπνευση στην εξέλιξή μου ως ερμηνεύτρια, μουσικός, καθώς και ως χορεύτρια φλαμένκο. Εκείνος, εγώ και ο Chick Corea, ήμασταν ορχηστρικοί, προσεγγίζοντας συναισθηματικά κάθε παράσταση –προσωπικά με τη φωνή μου. Το φλαμένκο ενέχει τον ρυθμό, τον παλμό που σε οδηγεί από μόνος του στη τζαζ, “ενισχύοντας”, σαπορτάροντας κάθε τραγούδι. Η ανάμειξη των δύο ειδών είναι τόσο μαγική και τώρα, με τον Jon, νιώθω πως ανακάλυψα έναν άνθρωπο που κατανοεί άψογα και τα δύο είδη, οδηγώντας τα στην τελειότητα – είναι περφεξιονιστής».
Δυσάρεστες εμπειρίες; «Στην αρχή της ένωσης, του fusion των δύο ειδών: κάποιοι συνεργάτες μας… χάθηκαν στη μετάφραση. Περάσαμε δύσκολα μέχρι να τους συντονίσουμε. Τελικά, ευτυχώς λειτούργησε!». Τα δικά της αγαπημένα κομμάτια; «Οι μπαλάντες – με κατακλύζουν συναισθηματικά. Το “Besame Mucho”, το “I Don’t Know How To Love”, που το έγραψα με τον Jon… Πάντα με συγκινεί». «Λιώνω για ρομάντζα», καταλήγει. Και «λιώνουμε» μαζί της a priori, πανέτοιμοι για βραδιές με ένταση, πάθος, συναισθηματική απογείωση. Και χορό!
Εφημερίδα Απογευματινή
