Από χθες γίνεται ένας κακός χαμός στο ΠΑΣΟΚ για μια συνέντευξη που έδωσε ο Ν. Χριστοδουλάκης, υποστηρίζοντας την άποψη ότι το 2009 υπήρχε και άλλος δρόμος, ώστε να μην καταλήξει η Ελλάδα στο ΔΝΤ και στο πρώτο μνημόνιο από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Τρικυμία σε ποτήρι, δηλαδή. Διότι αυτό δείχνει και την έλλειψη ιστορικής γνώσης, αλλά και την άγνοια των δημοσιογράφων, που παρουσίασαν τις θέσεις του Ν. Χριστοδουλάκη ως κάτι το φοβερό και συγκλονιστικό.
Για όσους λοιπόν έπεσαν από τα σύννεφα και προκάλεσαν τέτοιο ντόρο, καλό θα είναι να γνωρίζουν ότι αυτά ο Ν. Χριστοδουλάκης τα υποστήριζε από την πρώτη στιγμή. Την τελευταία 15ετία επάνω σε αυτό το θέμα έχει αρθρογραφήσει ουκ ολίγες φορές. Παραδείγματος χάριν, το 2016 έγραφε στο «Βήμα της Κυριακής»: «Αλλά και για το ΠΑΣΟΚ, όσο πιο μεγάλο βγει το έλλειμμα του 2009 τόσο πιο παράδοξη θα φαίνεται η αδράνεια και η άγνοια κινδύνου που επέδειξε τους πρώτους μήνες. Εγκλωβισμένο στην ανοησία ότι “λεφτά υπάρχουν”, επέμενε ότι θα εφαρμόσει το προεκλογικό πρόγραμμα παροχών και αδιαφόρησε για την πορεία των εσόδων. Η ακατανόητη απόφαση να μην ορίσει χωριστό υφυπουργό για τα έσοδα επί έναν χρόνο, αποσυντόνισε τον εισπρακτικό μηχανισμό σε μια περίοδο που θα έπρεπε να κινητοποιηθεί περισσότερο από ποτέ».
Επίσης, την άποψη ότι το πρώτο μνημόνιο μπορούσε να αποφευχθεί, τη διατύπωνε και η αείμνηστη Βάσω Παπανδρέου, η οποία ως πρόεδρος του ΚΤΕ οικονομικών του ΠΑΣΟΚ το πρώτο τρίμηνο της διακυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, καλούσε τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου (επειδή έβλεπε τι ερχόταν), να προχωρήσει σε περιοριστικά μέτρα και όχι σε παροχές. Για να λάβουν οι αγορές μήνυμα πως η Ελλάδα κινείται στη γραμμή της «δημοσιονομικής συμμόρφωσης». Αλλά τότε ο Γ. Παπανδρέου και ο Γ. Παπακωνσταντίνου άκουγαν τη Λ. Κατσέλη που έλεγε «λεφτά υπάρχουν».
Η Καρυστιανού, οι άλλοι συγγενείς των θυμάτων και τα άκρα που θέριεψαν
Με όλο τον σεβασμό προς το πρόσωπο της κυρίας Μαρίας Καρυστιανού, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει όσους δεν συμφωνούν μαζί της είναι εξόχως προβληματικός. Σε αυτήν την τραγωδία υπάρχουν και άλλοι χαροκαμένοι συγγενείς, περισσότεροι απ’ όσους μετέχουν στον σύλλογο που η ίδια έχει ιδρύσει, οι οποίοι σέβονται και το έργο της ελληνικής δικαιοσύνης και το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από το εθνικό Κοινοβούλιο.
Συγγενείς, που δεν ενέπλεξαν το αίτημά τους για παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων της τραγωδίας με αντιπολιτικά αφηγήματα και αλλαγή των «κομματικών συσχετισμών» στις κάλπες. Συγγενείς που δεν συμπεριφέρονται σαν «ορκισμένοι εκδικητές» ή «αυτόκλητοι τιμωροί» και δεν επιτρέπουν επάνω στο προσωπικό τους δράμα να βγάζουν «εκλογικό μεροκάματο» οι επαγγελματίες τυμβωρύχοι συγκεκριμένων κομμάτων. Το γεγονός ότι με την κυρία Καρυστιανού δεν ταυτίστηκε σύσσωμο το Κοινοβούλιο, παρά μονάχα τέσσερα κόμματα με ακραίες θέσεις και γραφικές αντιλήψεις που στην υπόθεση των Τεμπών έδωσαν ρεσιτάλ στη διασπορά ψευδών ειδήσεων και σε ιστορίες για αγρίους, είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει την ίδια.
Ένας άλλος συγγενής θύματος, ο Βαγγέλης Βλάχος, απέδωσε με έξοχο τρόπο αυτό που έγινε στη Βουλή την Τετάρτη το βράδυ, γράφοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Στην πιο κρίσιμη περίοδο, η προοδευτική αντιπολίτευση αποδείχθηκε λίγη. Ο προοδευτικός χώρος έχει καταρρεύσει από τη στιγμή που έδωσε χώρο στα άκρα να εισβάλλουν σε μια ιερή υπόθεση, όπως τα Τέμπη. Τα άκρα θέριεψαν και έπνιξαν σαν φίδια το δίκαιο και την αλήθεια. Δημιούργησαν έναν νέο αντίπαλο, πιο επικίνδυνο: την αντι-πολιτική, η οποία έχει πλέον τα πρόσωπα που την εκφράζουν. Τυχοδιώκτες, τυχάρπαστοι, ψεκασμένοι και φασίστες βρήκαν χώρο να εργαλειοποιήσουν ένα δράμα και να αποκτήσουν δύναμη».
Αυτές τις γυναίκες δεν τις πιστεύετε;
Στον ΣΥΡΙΖΑ ενοχλήθηκαν επειδή ο υπουργός Δικαιοσύνης, Γ. Φλωρίδης, αναφέρθηκε ονομαστικά στα θύματα του «βιαστή της τυρόπιτας», που υπερασπιζόταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου, επιστρατεύοντας κάθε δικολαβικό μέσο για να μην τιμωρηθεί εγκαίρως, και έτσι αναγκάζονταν οι τουρίστριες-θύματα να έρχονται κάθε τρεις και λίγο από το εξωτερικό στην Ελλάδα ώστε να δικαιωθούν.
Πρόκειται για το ίδιο κόμμα, στελέχη του οποίου (υποτίθεται πως) σε τέτοιου είδους υποθέσεις δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους. Και έφταναν στο σημείο να κάνουν προπαγάνδα στην υπόθεση Λιγνάδη και της 12χρονης από τον Κολωνό, χρησιμοποιώντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το σλόγκαν «ΝΔ παιδεραστές». Επίσης, γι’ αυτές τις γυναίκες ο τομέας φεμινισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξέδωσε ποτέ καμία ανακοίνωση συμπαράστασης. Το «εγώ σε πιστεύω, αδελφή μου», με το οποίο ξεσήκωναν τον κόσμο εναντίον της κυβέρνησης της ΝΔ για άλλες υποθέσεις, δεν το ακούσαμε ποτέ για τα θύματα του «βιαστή με τις τυρόπιτες». Νισάφι πια με την υποκρισία.
! Ας εξηγήσει κάποιος στη Θεοδώρα Τζάκρη ότι ο ελληνικός λαός στις εθνικές εκλογές δεν «ψήφισε το Μητσοτακέικο», αλλά τη Νέα Δημοκρατία. Γιατί -με αυτήν τη λογική- τότε και η ίδια οφείλει την πολιτική της καριέρα στη δυναστεία των Παπανδρέου και όχι στο ΠΑΣΟΚ.
Εφημερίδα Απογευματινή
