Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δηλαδή ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, με τις προτάσεις που κατέθεσαν για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής στην υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ για τους Μ. Βορίδη και Λ. Αυγενάκη «πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι», αφού στο τέλος βρέθηκαν σε αδιέξοδο και έπεσαν μέσα στην παγίδα που εξαρχής πήγαν να στήσουν στη ΝΔ. Φάνηκε δηλαδή πως δεν τους ενδιέφερε ούτε ο Βορίδης, ούτε ο Αυγενάκης. Απλώς ήθελαν να κάνουν «επικοινωνιακό σαματά» επάνω σε ένα εντελώς «αυθαίρετο» αφήγημα που είχαν επινοήσει, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αναμενόμενη απόρριψη της πρότασής τους.
Από τις αρχές της εβδομάδας διακινούσαν δεξιά και αριστερά ότι η ΝΔ τάχα μου δεν θέλει την ψηφοφορία για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, επειδή φοβάται την εκδήλωση «γαλάζιων» διαρροών. Μόνοι τους τα σκέφτονταν, μόνοι τους τα έλεγαν και μόνοι τους τα πίστευαν. Για να δώσουν αληθοφανή υπόσταση στον ισχυρισμό τους, έβγαιναν στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις, προεξοφλώντας ότι στο τέλος αυτή θα είναι η στάση της ΝΔ.
Εν τω μεταξύ, η ΝΔ από την Τρίτη είχε ξεκαθαρίσει πως για τους Μ. Βορίδη και Λ. Αυγενάκη δεν υπάρχουν ενδείξεις τέλεσης ποινικών αδικημάτων και -ως εκ τούτου- τους ισχυρισμούς της αντιπολίτευσης δεν τους έπαιρναν στα σοβαρά. Φαίνεται όμως πως στα σοβαρά δεν τις είχαν καταθέσει σε βάρος τους ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία είχαν επενδύσει όλη την εξέλιξη της συζήτησης στη Βουλή πάνω στο σενάριο της αποχώρησης της Νέας Δημοκρατίας από την ψηφοφορία, ώστε μετά να την καταγγείλουν για «φυγομαχία» και «συγκάλυψη», πασπαλισμένες και με εικασίες περί… φοβίας του Κ. Μητσοτάκη για «γαλάζιες» διαρροές.
Όσοι παρακολουθούσαν από την Τετάρτη το πρωί τη σχετική συζήτηση στη Βουλή δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθούν ότι το άγχος του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν να αναδείξουν ή να αποκαλύψουν με τεκμηριωμένο τρόπο τα «αδικήματα» που υποτίθεται ότι έχουν διαπράξει οι Μ. Βορίδης και Λ. Αυγενάκης, αλλά η έγνοια τους ήταν εάν θα αποχωρήσει ή όχι από την ψηφοφορία η ΝΔ. Γιατί άραγε τέτοια «πρεμούρα» και «ανησυχία»; Αν μη τι άλλο, το «εναρμονισμένο άγχος» τους γεννά υποψίες για «καλοκουρδισμένη» συνεννόηση, αίσθηση της οποίας εξέπεμπαν οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Μήπως επειδή δεν είχαν εναλλακτική λύση, εάν δεν τους έβγαινε το σενάριο πάνω στο οποίο είχαν οικοδομήσει την αντιπολιτευτική τους τακτική σε πολιτικό και επικοινωνιακό επίπεδο; Δηλαδή της αποχώρησης της ΝΔ από την ψηφοφορία, κάτι που -με κοινοβουλευτική μαεστρία- τους άφησε να πιστεύουν μέχρι τέλους ο Νότης Μηταράκης. Εδώ μάλλον το ΠΑΣΟΚ μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού μαρτύρησαν δίχως ξύλο το «κοινό σχέδιό τους», στο τέλος «πληρώθηκαν» από τη ΝΔ με ανάλογο τρόπο. Δηλαδή «έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια» με την κοινοβουλευτική «μπλόφα» της ΝΔ, που τους άφησε επίτηδες να πιστεύουν ότι θα αποχωρήσει από την ψηφοφορία, αλλά την ίδια στιγμή είχε οργανώσει την καταψήφιση των προτάσεών τους. Κοινώς η στρατηγική κίνηση της ΝΔ απέναντί τους συνοψίζεται στη γνωστή παροιμία «δεν γίνεται να είναι 100 χρονών η αλεπού και 110 το αλεπουδάκι».
Η ουσία όμως για όλα όσα συνέβησαν προχθές τη νύχτα στη Βουλή δεν βρίσκεται στις συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξήχθη στο τέλος η ψηφοφορία, ούτε στις περισπούδαστες επιστημονικές αναλύσεις που έκανε ο Ευ. Βενιζέλος επ’ αυτής, αλλά στο γεγονός ότι οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, αντί να υπερασπιστούν μέχρι τέλους τις θέσεις τους, δηλαδή το κατηγορητήριο που είχαν συντάξει εναντίον δύο υπουργών της κυβέρνησης, την… κοπάνησαν από τη Βουλή.
Για όλους όσοι «έσβησαν» σε δρόμους-καρμανιόλες
Πολλές φορές η ολοκλήρωση ενός δημοσίου έργου, όπως είναι ένας αυτοκινητόδρομος, δεν εκτιμάται από τους πολίτες και δεν τους αγγίζει συναισθηματικά. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις εκείνες που ένας δρόμος-καρμανιόλα έχει σημαδέψει ζωές: τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων, που ταξιδεύοντας σε αυτόν κατά το παρελθόν τραυματίστηκαν ή/και έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η ολοκλήρωση ενός τέτοιου έργου, που πλέον δεν εγκυμονεί κινδύνους για τους διερχόμενους οδηγούς, είναι κάτι που δεν τους αφήνει ασυγκίνητους.
Με αφορμή τον νέο αυτοκινητόδρομο Πάτρας-Πύργου, τα εγκαίνια του οποίου έγιναν χθες από τον πρωθυπουργό, ένας αγαπημένος συνάδελφος από την παλιά «Απογευματινή», ο Περικλής Καπετανόπουλος, έκανε την εξής ανάρτηση στη μνήμη του πατέρα του: «Από την 1η Αυγούστου 2025 θα πηγαίνουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια στους τόπους καταγωγής μας, στις πόλεις και τα χωριά του νομού Ηλείας και οι νησιώτες στη Ζάκυνθο και την Κεφαλονιά, μέσω Κυλλήνης. Από τη δεκαετία του ’80, τότε που έπρεπε να έχει γίνει ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, μέχρι αύριο που θα δοθεί στην κυκλοφορία το μεγαλύτερο μέρος του (65 χλμ.), έχουν χαθεί εκατοντάδες ζωές στον δρόμο-καρμανιόλα.
Μία από τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν άδικα σε αυτόν τον “δρόμο του αίματος” είναι και ο πατέρας μου Δημήτρης Καπετανόπουλος.
Ήταν 6 Απριλίου 2002. Πηγαίναμε από Αθήνα-Ανδραβίδα. Περάσαμε την Πάτρα από μέσα (δεν είχε δοθεί ακόμα στην κυκλοφορία ο περιφερειακός) και στο ύψος του Κάτω Αλισσού, ένα φορτηγάκι με κατεύθυνση προς Πάτρα, που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, παρεξέκλινε της πορείας του και έπεσε πάνω μας. Πλαγιομετωπική είπε η Τροχαία. Αν υπήρχε μπάρα διαχωριστική, δεν θα παθαίναμε τίποτα εμείς που πηγαίναμε κανονικά στον δρόμο μας, δεξιά και με κανονική ταχύτητα. Εκεί “έσβησε” ο πατέρας μου, δίπλα μου. Εγώ τραυματίστηκα βαριά και η μητέρα μου ελαφρότερα στα πόδια.
Με το ίδιο ασθενοφόρο μάς μετέφεραν στο Κέντρο Υγείας Κάτω Αχαγιάς, σε διπλανά κρεβάτια μας ξάπλωσαν. Από εκεί μας χώρισαν. Εμένα με πήραν για το Νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα, για να μπω στο χειρουργείο και ο πατέρας μου για το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και από εκεί για την Ανδραβίδα, που τόσο αγαπούσε. Την επομένη μέρα, Κυριακή 7 Απριλίου, εγώ έμπαινα για πολύωρη εγχείρηση στο χειρουργείο και στην Ανδραβίδα, συγγενείς και φίλοι αποχαιρετούσαν τον πατέρα μου στον Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου.
Την 1η Αυγούστου, που θα λειτουργήσει για πρώτη φορά ο νέος σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, την αφιερώνω στη μνήμη του αγαπημένου μου πατέρα και όλων όσων έχασαν άδικα τη ζωή τους στον χειρότερο δρόμο της Ευρώπης. Ας μη θρηνήσουν άλλες οικογένειες, ας μην βαφτεί η άσφαλτος με άλλο αίμα».
Εφημερίδα Απογευματινή
