Όταν η εθνική μας ομάδα στην καλαθοσφαίριση ηττήθηκε από την Τουρκία και δεν κατάφερε να βρεθεί στον τελικό του Eurobasket, κανένας μας δεν χάρηκε. Όταν όμως ο πρόεδρος της Τουρκίας ακύρωσε την τελευταία στιγμή το ραντεβού που είχε ζητήσει από τον Έλληνα πρωθυπουργό στη Νέα Υόρκη, σχεδόν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντιμετώπισαν τη συγκεκριμένη είδηση με απίστευτη χαιρεκακία. Αντί να αποδοκιμάζουν τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που ενδέχεται και για βάσιμους λόγους να μην του επέτρεψε το πρόγραμμά του να συναντηθεί με τον Κ. Μητσοτάκη, επιδόθηκαν σε ένα επιθετικό κρεσέντο εναντίον του πρωθυπουργού της χώρας.
Άκουγα δε, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν να πανηγυρίζουν, μιλώντας για «χουνέρι» και «καψόνι», και ειλικρινά δεν πίστευα στα αυτιά μου. Αντί να καταγγείλουν την «απρέπεια» του Τούρκου προέδρου, εφόσον αυτό που κατάλαβαν ήταν πως επίτηδες ακύρωσε τη συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προσπαθούσαν να ρίξουν το φταίξιμο στον Έλληνα πρωθυπουργό, επιχαίροντας γι’ αυτό που συνέβη.
Και αναρωτιέμαι, είναι αυτή πατριωτική στάση; Αντί να κράζεις τον Ερντογάν, να κοιτάς πώς θα διασύρεις ή θα ταπεινώσεις τον πρωθυπουργό της χώρας σου στο εξωτερικό, επειδή τον έχεις πολιτικό αντίπαλο στο εσωτερικό; Το οξύμωρο εδώ είναι πως όλοι αυτοί οι πολιτικοί ρεμπεσκέδες κατηγορούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη πως κάνει υποκλίσεις στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερτογάν, ενώ στην τελική οι ίδιοι βάζουν πλάτη, για να τον «ανεβάσουν» στα μάτια της κοινής γνώμης.
Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα…
Στην υπόθεση των Τεμπών το ΠΑΣΟΚ τερμάτισε τη βελόνα του «λαϊκισμού», υιοθετώντας πολλές φορές θεωρίες συνωμοσίας και ιστορίες για αγρίους, νομίζοντας πως με τον τρόπο αυτό θα προσποριστεί πολιτικά και εκλογικά οφέλη, εάν «μοιάσει» στον Κυριάκο Βελόπουλο ή τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αποδείχτηκε όμως πως όταν επιχειρείς να «συγχρωτιστείς» με αυτούς που είναι «εξοικειωμένοι» με τη ζούγκλα και τον πολιτικό κανιβαλισμό των αντιπάλων τους, τότε κινδυνεύεις να γίνεις και εσύ βορά στις «λαϊκιστικές» τους ορέξεις.
Η μόνη που είχε το σθένος να στείλει αυτό το μήνυμα στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και την ηγετική ομάδα που τον πλαισιώνει, ήταν η Άννα Διαμαντοπούλου. Οι ηγέτες δεν ετεροκαθορίζονται. Ούτε άγονται και φέρονται απ’ όσους υπηρετούν δολίως παρανοϊκές ή παραπλανητικές ατζέντες.
Έχει τους λόγους της να μην αρχίσει η δίκη
Λογικό είναι η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου, να μη θέλει να αρχίσει η δίκη για τα Τέμπη. Ως δικηγόρος θα πρέπει να αφιερώσει μεγάλο χρόνο κατά την εκκίνηση και την εκδίκασή της. Και αυτό μπορεί να μην εξυπηρετεί το υπόλοιπο πρόγραμμά της, εντός και εκτός Βουλής.
Διότι -κακά τα ψέματα- σε μια τόσο σοβαρή υπόθεση πρέπει να είσαι καλά διαβασμένος και να αφοσιωθείς με αυταπάρνηση σε αυτήν εντός της δικαστικής αίθουσας. Έξω από το ακροατήριο του δικαστηρίου όλα είναι εύκολα. Εντός της αιθούσης όμως τα πράγματα γίνονται πιο ζόρικα και αυτό απαιτεί σκληρή δουλειά και μελέτη. Γιατί εκεί θα έχεις «αντίλογο» και «αντίδικο». Το να «δικάζεις» στις πλατείες είναι κάτι που δεν απαιτεί προσόντα, ούτε καν πτυχίο δικηγόρου. Η μαγκιά είναι να «δικαιώσεις» τον πελάτη σου στα δικαστήρια όχι να κοιτάς πώς θα επωφεληθείς εσύ σε συλλαλητήρια.
Η τραγωδία των Τεμπών σαν ντεκόρ για πάσα (ιδεολογική) νόσο
Δείτε ποιοι έχουν πέσει σαν τα κοράκια επάνω στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών και αμέσως θα βγάλετε τα συμπεράσματά σας για το εάν αξίζει να τους πάρει κανείς στα σοβαρά ή όχι. Τα κίνητρά τους μόνο αθώα δεν είναι. Και το χειρότερο είναι πως «μαγαρίζουν» και τον ιερό αγώνα που δίνουν για δικαίωση όσοι έχασαν στο δυστύχημα των Τεμπών τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να πάρει στα σοβαρά αυτούς που «μπουρδουκλώνουν» τις ιδεοληψίες τους και τις εμμονές τους με την τραγωδία των Τεμπών; Χρησιμοποιούν σαν ντεκόρ τη «Δικαιοσύνη» για τα Τέμπη, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την Παλαιστίνη, για τα εμβόλια, για τις νέες ταυτότητες, για το ναυάγιο της Πύλου, για τον Ζακ Κωστόπουλο, για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, για τη στάση της Ελλάδος υπέρ της Ουκρανίας και πάει λέγοντας και γράφοντας.
Και εννοείται πως δεν αναφέρομαι στους χιλιάδες συμπολίτες μας, οι οποίοι συμμετείχαν στην πρώτη και τελευταία μεγαλειώδη συγκέντρωση για τα Τέμπη. Γιατί όμως στη συνέχεια όλος αυτός ο κόσμος «έπαψε» να ανταποκρίνεται με την ίδια ζέση στα καλέσματά τους; Μήπως επειδή τους «πήρε χαμπάρι» και κατάλαβε πως πάνε να καταχραστούν τη δική τους καλοπροαίρετη συμπόνια και συμπαράσταση στους συγγενείς των θυμάτων, για να εξυπηρετήσουν τα πολιτικά παίγνιά τους ή ενδεχομένως και τα οικονομικά συμφέροντά τους; Διότι τα Τέμπη έγιναν και «μπίζνα» για κάποιους.
Εφημερίδα Απογευματινή
