Τον περασμένο Ιούνιο έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών ο σπουδαίος δημοσιογράφος, Πέτρος Μακρής, ο οποίος το 1984 κέρδισε τον παγκόσμιο θαυμασμό με την πρωτοβουλία που ανέλαβε να οργανώσει τη συνάντηση «μονοιάσματος» των πολέμαρχων εχθρών του ελληνικού εμφυλίου. Του αριστερού ηγέτη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, Μάρκου Βαφειάδη, και του δεξιού στρατηγού, Θρασύβουλου Τσακαλώτου. Η ιστορική αυτή συνάντηση, με την καθοδήγηση του Πέτρου Μακρή, είχε καλυφθεί επικοινωνιακά από την ιταλική τηλεόραση και αποτελεί το εισαγωγικό μέρος ενός ιστορικού ντοκιμαντέρ, το οποίο μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς, αναζητώντας το στην πλατφόρμα του YouTube.
Εκτός από τους κεντρικούς πρωταγωνιστές, Θρασύβουλο Τσακαλώτο και Μάρκο Βαφειάδη, οι οποίοι -μετανιωμένοι και συνάμα μυαλωμένοι- αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τις εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις που επακολούθησαν μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα, θα δει και τον εσχάτως εκλιπόντα, Διονύση Σαββόπουλο, να υπερασπίζεται την ανάγκη για εθνική συμφιλίωση και κοινωνική ειρήνη, ερμηνεύοντας το άσμα «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη τον Δεκέμβρη του σαράντα τέσσερα». Δηλαδή τις ημέρες που ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα. Στη συνέντευξη που παραχωρεί ο Διονύσης Σαββόπουλος, καλείται να απαντήσει, γιατί στους στίχους του συγκεκριμένου τραγουδιού μνημονεύει τον Βασίλη Τσιτσάνη. Σας παραθέτω πρώτα τους στίχους και ακολούθως θα σας μεταφέρω και την εξήγηση του μεγάλου Έλληνα τροβαδόρου:«Δεκέμβρης του σαράντα τέσσερα / με μια μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ / η μάνα μου ετοιμόγεννη, γυρίζει ο θανατάς / Να η μαμή, ανασηκώνει το μανίκι / έτσι γεννήθηκα στη Σαλονίκη / Από τα χώματα και με το αεράκι / βλέπει το τραμ να έρχεται γραμμή / είναι κατάφωτο και στο σκαλοπατάκι / στέκει ο Τσιτσάνης μ’ ένα μικρό βιολί».
Όταν λοιπόν τον ρωτούν οι Ιταλοί δημοσιογράφοι, με τους οποίους συνεργάστηκε για την εκπομπή αυτή ο Π. Μακρής, για το νόημα αυτού του τραγουδιού απαντά: «Ήθελα να δείξω τον αγάπη μου για τον τόπο μου και για τον χρόνο που γεννήθηκα. Δυστυχώς, μετά από τόσα χρόνια οι Έλληνες εξακολουθούν να μην έχουν μια κοινή βάση μεταξύ τους. Και αυτό είναι τραγικό, γιατί είναι πολύ αισθηματικοί. Όταν το αίσθημά τους δεν μπορούν να το κατευθύνουν προς τα πάνω, τότε το οδηγούν ο ένας απέναντι στον άλλον. Μνημονεύω τον Βασίλη Τσιτσάνη, γιατί το καταπληκτικότερο με αυτόν τον άνθρωποι είναι ότι στην εποχή του Εμφυλίου και μετά, κατάφερε με τη μουσική του να ενώσει τους Έλληνες που σφάζονταν μεταξύ τους και μετά τα Δεκεμβριανά. Όμως, μέσα στην πίστα του Τσιτσάνη ενώθηκαν κάθε λογής άνθρωποι. Αριστεροί – Δεξιοί, φαντάροι – φοιτητές. Έδωσε στον ελληνικό λαό να καταλάβει πως είναι ίδιος με τον διπλανό του».
Όλα τα παραπάνω διαδραματίστηκαν το 1984. Μια ημερομηνία, που θα μπορούσε κάλλιστα να συνδεθεί με το ομώνυμο έργο του Τ. Όργουελ, αλλά από την αντίθετη σκοπιά.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, για να διαπιστώσουμε ότι το διχαστικό και τοξικό δόγμα «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», με το οποίο πορεύτηκε ο Αλέξης Τσίπρας για να γίνει πρωθυπουργός, συνεχίζει να αποτελεί το «εγχειρίδιο» της ρεβανσιστικής Αριστεράς, που δίνει ανένδοτο αγώνα μισαλλοδοξίας, εχθροπάθειας και μνησικακίας, έχοντας για ιεροκήρυκες του μίσους και του διχασμού όσους δεινοπαθούν σε συνθήκες δημοκρατικής κανονικότητας και κοινωνικής ευταξίας. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, που από το 1984 προφήτευε τα επικίνδυνα μελλούμενα, ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου και λίγα 24ώρα μετά την κηδεία του, στην οποία δεν παρέστη η ηγεσία της «Αριστεράς», ξαναέγινε βορά στις μνησίκακες ορέξεις όλων εκείνων που το οξυγόνο τους είναι η μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε θέατρο εμφυλίου πολέμου.
Εμφανίστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο «τρισμέγιστος» Παύλος Πολάκης να κράζει τον πεθαμένο καλλιτέχνη, υπενθυμίζοντας τον «βίο και την πολιτεία του», προκειμένου να αιτιολογήσει ότι «καλά κάναμε και δεν τον τιμήσαμε με την παρουσία μας» στην εξόδιο ακολουθία του.
Comeback με Τσίπρα από τον «Θεματοφύλακας» του Συντάγματος
Δεν ξέρω εάν θυμάστε κάτι γραφικούς που μεσουρανούσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την εποχή των «αγανακτισμένων», διεκδικώντας τον ρόλο του αυτόκλητου «θεματοφύλακα» του ελληνικού Συντάγματος, αλλά κάτι αντίστοιχο εισέπραξα διαβάζοντας την ομιλία του τέως Πρόεδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, στην Ακαδημία Αθηνών στο πλαίσιο εκδήλωσης για την 28η Οκτωβρίου. Αν δεν κάνω λάθος, αυτοί που είχαν φέρει στα μέτρα τους τις προβλέψεις του ελληνικού Συντάγματος ήταν κάτι ψηφοφόροι του Αρτέμη Σώρρα, ενώ το αφήγημα αυτό, για να μη χάσει την εκλογική πελατεία των «αγανακτισμένων», το είχε «ωραιοποιήσει» με επικολυρικές περικοκλάδες ο Αλέξης Τσίπρας, δηλώνοντας ότι «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος».
Ο Προκόπης Παυλόπουλος, που οι πληροφορίες αναφέρουν ότι παραμένει προνομιακός συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα και μάλιστα ο πρώην πρωθυπουργός σκοπεύει να τον συμπεριλάβει στον στρατηγικό σχεδιασμό που εκπονεί για να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή, από το βήμα της Ακαδημίας Αθηνών δήλωσε: «Είμαστε λαός της Αντίστασης, λαός της Ελευθερίας. Και αυτό ισχύει όχι μόνον ως προς το χρέος μας για την εν γένει υπεράσπιση της Εθνικής Κυριαρχίας μας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας έναντι οιασδήποτε εξωτερικής επιβουλής. Αλλά και, κατά το γράμμα και το πνεύμα των διατάξεων του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος, ως προς το χρέος μας για την υπεράσπιση των θεσμών της Δημοκρατίας και, εν τέλει, για την υπεράσπιση της πεμπτουσίας της Δημοκρατικής Αρχής.
»Άρα εμείς, οι Έλληνες, κατά τις ιστορικές μας καταβολές και με βάση το χρέος υπεράσπισης αυτού τούτου του Συντάγματος οφείλουμε, προσφεύγοντας σε κάθε πρόσφορο νόμιμο μέσο, να θωρακίζουμε ατομικώς και κατ’ εξοχήν συλλογικώς τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας -και ιδίως τους θεσμούς του Κράτους Δικαίου και της Αρχής της Νομιμότητας- όχι μόνον, όταν επιχειρείται η ευθεία κατάλυσή τους, αλλά και όταν κάθε εξουσία, και ιδίως η Εκτελεστική Εξουσία, παρατηρεί απαθής και πολύ περισσότερο υποθάλπει την αποδυνάμωσή τους στον βωμό της επιδίωξης ευτελών πολιτικών σκοπιμοτήτων και εις βάρος του Δημόσιου Συμφέροντος».
Εφημερίδα Απογευματινή
