Πολλές διευθύντριες έχουν επιχειρήσει να μιμηθούν την Άννα Γουίντουρ, τη διευθύντρια της αμερικανικής Vogue που έχει δημιουργήσει έναν μύθο γύρω από το όνομα της, έχει πρωταγωνιστήσει σε ντοκιμαντέρ με τίτλο «The September Issue», έχει δει την Μέριλ Στριπ να την υποδύεται με πάθος και την Αν Χέιθαγουέι να παίζει τον ρόλο της άπειρης βοηθού της στο φιλμ «The devil wears Prada» (ετοιμάζεται και σίκουελ), μοιάζει απροσπέλαστη με το τέλειο καρέ της, την καλλίγραμμη σιλουέτα της, τα σκούρα γυαλιά ηλίου που λέγεται ότι φοράει για να μην μπορεί κανείς να «διαβάσει» το βλέμμα της.
Πειθαρχία, αισθητική, γνώση, αυτοπεποίθηση, φιλοδοξία. Και τώρα που η σιδηρά κυρία της μόδας, σαν άλλη Μάργκαρετ Θάτσερ, εγκαταλείπει την αμερικανική έκδοση της Conde Nast για να μεταπηδήσει σε νέο ρόλο, μόλις κυκλοφόρησε μια λίστα με τα ονόματα που θεωρούσε απαραίτητα να γνωρίζει όποιος θα βρισκόταν κοντά της για να τον προσλάβει και να μιλούν την ίδια γλώσσα. Την υψηλή γλώσσα της κουλτούρας. Ήταν ένα τεστ, στη δεκαετία του ’90, με τέσσερις σελίδες και ερωτήσεις για ταινίες, βιβλία, αναγνωρίσιμα πρόσωπα, και απαντήσεις που έπρεπε να δοθούν επί τόπου. Χωρίς σκονάκι. Ούτε κινητό, και ChatGPT που τα ξέρει σήμερα όλα.
Μην σκεφτείτε μόνο τα αυτονόητα. Πολλοί μπορεί να θεωρούν ότι η μόδα είναι κάτι λάιτ, χωρίς βάθος και ουσία, όμως η μουσική, η Τέχνη, η αρχιτεκτονική, η Ιστορία, όλα έχουν σχέση με την αισθητική και την εικόνα. Για να στηθεί ένα περιοδικό που αντέχει στον χρόνο, πρέπει να υπάρχει βάθος, αφετηρία, σκέψη, να λειτουργεί σαν ένα λεύκωμα που αποκαλύπτει στιγμές σαν ντοκουμέντα ζωής.
Θυμάμαι την Άννα Γουίντουρ όταν είχε έρθει στην Ελλάδα. Όλοι είχαν μιλήσει για εκείνη. Ο Έλληνας κομμωτής που ανέλαβε να την χτενίσει, οι εγχώριες ινφλουένσερ γιατί αγνόησε τις ερωτήσεις τους, αγνοώντας το γεγονός ότι εκείνη δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Τα έχει πει όλα. Τα έχει δει όλα.
Και αν εμείς θελήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τη λίστα της; Αν έχεις εργαστεί για διεθνείς τίτλους περιοδικών (προσωπικά έχω συνεργαστεί με το Marie Claire, το Harper’s Bazaar, το Madame Figaro, τη Vogue), ξέρεις. Υπάρχουν φορές που διαβάζεις βιογραφικά και συναντάς ανθρώπους με εμπειρία στον χώρο της μόδας, της ομορφιάς, του ντιζάιν και όταν τους ρωτάς για δημιουργούς που ξεχωρίζουν, απαντούν «Artisti Italiani», η …Έλι Σαμπ και άλλα μαγικά.
Για την πρώην διευθύντρια της αμερικανικής Vogue λοιπόν και τον άνθρωπο που μπορεί να αναδείξει και να καταστρέψει ζωή και καριέρα ενός σχεδιαστή ή συλλογή, όχι με ένα βλέμμα, αλλά μία αναφορά στο εισαγωγικό της κείμενο στο περιοδικό, είναι σημαντικό να έχουμε διαβάσει τα ίδια βιβλία, να έχουμε παρακολουθήσει σινεμά, να πηγαίνουμε σε μουσεία και γκαλερί, να ακούμε μουσική, να έχουμε ανατρέξει στο παρελθόν για να έχουμε γερά θεμέλια στο παρόν.
Θέλετε να μάθουμε ορισμένα από τα SOS, όπως λέγαμε και στα διαγωνίσματα στο σχολείο, από τα 178 ονόματα που έπρεπε να γνωρίζει κάποιος για να προσληφθεί από τον Διάβολο που ίσως τελικά και να μην είναι διάβολος;
Από σκηνοθέτες θεωρεί πως πρέπει να γνωρίζουμε τον Πέδρο Αλμοδόβαρ και να γνωρίζουμε την αισθητική του, πως μοιάζει η ζωή σου αν τα κάνεις όλα για τη μητέρα σου. Και τον πατέρα σου.
Από ταινίες να γνωρίζεις το σάουντρακ του «American Psycho». Το έργο του Ρόμπερτ Άλτμαν, του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, του Τζον Κασσαβέτη, του Τζιμ Τζάρμους… Αν αρχίσεις τις απορίες, ποιος ήταν ο Ρίτσαρντ Άβεντον και δεν σκέφτεσαι αυτομάτως την ασπρόμαυρη μυθική φωτογραφία με το μοντέλο Ντοβίμα και τους ελέφαντες με το μαύρο φόρεμα Dior, μάλλον η απάντηση στο interview, θα είναι «θα σας ειδοποιήσουμε», όπως είναι και το χαριτωμένο meme της εποχής.
Να ξέρεις τον Σεσίλ Μπίτον. Την Άνι Λίμποβιτς. Τον Ρόμπερτ Μέιπλθορπ. Τον Στίβεν Μαϊζέλ. Έχω διαβάσει σε περιοδικό για την …Μαν Ρέι, καθώς η συντάκτρια, δεν είχε ούτε ακουστά τον σπουδαίο φωτογράφο Μαν Ρέι.
Να έχεις πετύχει έστω και μια φορά τη Βερούσκα στο moodboard σου. Να γνωρίζεις τη Νταϊάνα Βρίλαντ όχι από quotes στο Instagram, αλλά από τις ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ δημοσίως.
Να έχεις ταξιδέψει στο Claridge’s, στο Connaught, στο Chateau Marmont. Και να ξέρεις ότι το Pere Lachaise δεν είναι πάρκο, αλλά κοιμητήριο. Αν δεν ξέρεις πως το «8 ½» του Φεντερίκο Φελίνι είναι το απόλυτο film για τη δημιουργική κρίση τότε μάλλον δεν είσαι έτοιμος. Να γνωρίζεις ότι ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ έγραψε τη «Lolita». Ότι το «Paris, Texas», δεν είναι προορισμός, αλλά ταινία του Βιμ Βέντερς. Να αναγνωρίζεις τη Σίλβια Πλαθ μέσα από μια φράση. Να μπορείς να πεις με φυσικότητα το όνομα Alaïa και να θυμάσαι τη σιωπή όταν έβγαινε στο σόου του.
Η σύγχρονη αισθητική μεταφράζεται σε έναν κόσμο που δεν φοράει μόνο Prada, διαβάζει Ναμπόκοφ, βλέπει Γκοντάρ, γνωρίζει όλους τους Φρόιντ. Tην Μπέλα (σχεδιάστρια), τον Λουσιάν (ζωγράφο), τον Σίγκμουντ (ψυχαναλυτή). Αναγνωρίζει τον Φρανκ Γκέρι μέσα από τη σκιά ενός παραθύρου. Και δεν πιστεύει πως η Ρέι Καβακούμπο είναι ιαπωνικό εστιατόριο.
