Στο σχολείο ήταν το κλασικό θέµα στο µάθηµα της Εκθεσης: «Πώς πέρασα στις διακοπές µου». Οι καλοί µαθητές γύριζαν τη σελίδα, έβρισκαν έναν ευφάνταστο τίτλο και περιέγραφαν µε καλλιγραφικά γράµµατα τις αναµνήσεις τους στο νησί, στο βουνό, στην παραλία, στο σπίτι και οι πιο αδύναµοι της τάξης έγραφαν µία παράγραφο και ζωγράφιζαν ψάρια και ήλιους µε κύµατα για να περάσει η ώρα.
Τα χρόνια πέρασαν. Σταµατήσαµε να γράφουµε, να σκεφτόµαστε, να θυµόµαστε, να περιγράφουµε, να νιώθουµε. Και όλα γίνονται για τη φωτογραφία. Το κλικ στο κινητό. Την εικόνα που θα µοιραστούµε σε στόρι, σε post, σε βίντεο µε φίλους και αγνώστους. Το µήνυµα; «Περνάω υπέροχα, καλύτερα από σένα, είµαι στον παράδεισο». Η πραγµατικότητα; «Εβγαλα δεκάδες λήψεις µέχρι να καταλήξω στη συγκεκριµένη, την πέρασα από φίλτρα, σπατάλησα χρόνο για να βρω κάτι έξυπνο να γράψω, ζω στον µικρόκοσµό µου που δεν αφορά µάλλον κανέναν».
Ζούµε στην εποχή που όλοι νοµίζουµε ότι είµαστε influencers. Μοντέλα, πρότυπα, είδωλα. Με 15 likes, χιλιάδες, εκατοµµύρια καρδιές και αντίχειρες, έχει σηµασία; Οι δηµοφιλείς αντιστέκονται στα σχόλια των haters και όλοι οι υπόλοιποι προσπαθούν να σκεφτούν τι θα «ανεβάσουν», που θα τους βοηθήσει να βρουν χορηγίες, να κάνουν δωρεάν διακοπές, να δέχονται δώρα: καλλυντικά, ρούχα, αξεσουάρ, για αρχή. Και µετά προσκλήσεις στις πιο πριβέ εκδηλώσεις του κόσµου.
Το σκεφτόµουν όταν είδα (ακόµη) ένα αφιέρωµα στους αγαπηµένους προορισµούς αναγνωρίσιµων ανθρώπων, σε εβδοµαδιαίο περιοδικό βρετανικής εφηµερίδας. «Η αγαπηµένη φωτογραφία διακοπών» ήταν το ζητούµενο: να απαντήσουν µε µια εικόνα και µία σύντοµη παράγραφο, µε συναίσθηµα πίσω από τη φωτογραφία, καλλιτέχνες, µοντέλα, σχεδιαστές µόδας.
Η σχεδιάστρια µόδας Isabel Marant µοιράστηκε τη φωτογραφία ενός γυµνού ζευγαριού που έβγαλε ένας φίλος της στην Ιµπιζα, το 2020. Βράχια και θάλασσα και ένα ζευγάρι, σαν ένα σώµα. «Για µένα η συγκεκριµένη εικόνα αντιπροσωπεύει απόλυτα την ελευθερία της Ιµπιζα, εκεί όπου µπορείς ακόµη να είσαι µόνος σου, σε έναν βράχο, στη µέση της πανέµορφης θάλασσας». Ενας φωτογράφος, ο Νικ Γουόπλινγκτον, βάφτισε την αγαπηµένη του ανάµνηση «Aletheia», µε τον γιο του να ανοίγει τις κουρτίνες στο δωµάτιο ενός µοτέλ στη Φλόριντα. Ο σχεδιαστής Φραντσέσκο Ρίζο φωτογραφήθηκε µε έναν αστακό σε ένα ιταλικό εστιατόριο στην Υδρα.
Στο φωτογραφικό λεύκωµα στριµώχνονται οικογένειες στη θάλασσα, παιδιά µε µάσκες και άµµο παντού, στιλιζαρισµένα πορτρέτα σε παράθυρα: Νέα Υόρκη, Πορτοφίνο, Βενετία, ∆ολοµίτες, Ζυρίχη, λίµνη Κόµο… Αναµνήσεις, απώλειες, κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν. Μια εικόνα σαν καρτ ποστάλ από κάτι που δεν σηµαίνει τίποτα για εµάς, αλλά για τον πρωταγωνιστή είναι οι πιο ανέµελες διακοπές της ζωής του.
Ο «εφευρέτης» της ήρεµης πολυτέλειας, Μπρουνέλο Κουτσινέλι, µοιράστηκε µια προσωπική στιγµή από τον Αύγουστο του 1975, µε τη γυναίκα του Φεντερίκα στους ώµους, «ως σύµβολο της νεογέννητης τότε αγάπης». Στον γαλάζιο ουρανό του Mont Blanc. Ενα µοντέλο προτίµησε µια ασπρόµαυρη εικόνα µε τον γιο της και τον σκύλο της οικογένειας σε ένα τροχόσπιτο, κάπου στην Ισπανία. Ο σχεδιαστής µόδας Ρικ Οουενς πόζαρε σε µια ασπρό µαυρη σέλφι, µε τη σύζυγό του Λαµί κάπου δεξιά του στο φόντο σαν περαστική τουρίστρια, στην Αίγυπτο, στη διάρκεια µιας κρουαζιέρας στον Νείλο, το 2021.
Και γιατί πρέπει να διαφηµίζουµε την ευτυχία µας; Βλέπεις τα φωτογραφικά ντοκουµέντα να παρουσιάζουν την τέλεια ζωή. Ανέµελη. Ρετουσαρισµένη. Εκτός πραγµατικότητας σίγουρα, αν αναλογιστεί κάποιος τι συµβαίνει τώρα στον κόσµο. Και τι να κάνουµε; Να σταµατήσουµε να υπάρχουµε στα social media ή να βλέπουµε έστω τις ιστορίες και τις ζωές των άλλων; Nα ανεβάζουµε την τέλεια ζωή µας σε συνέχειες; Κι αν προσπαθήσουµε να διαβάσουµε πίσω από τις εικόνες και τις λέξεις; ∆εν µας ενδιαφέρει πώς έφαγαν, ποιους είδαν, τι φόρεσαν… Εκλεισαν το κινητό, τα emails; Ηρθαν σε επαφή µε το µέσα τους, τον εαυτό τους; Εκαναν ουσιαστικές συζητήσεις µε φίλους, τον/τη σύντροφό τους;
Μικρές πράξεις καλοσύνης; Τις προάλλες ένα βράδυ κατέβαινα από τον περιφερειακό του Λυκαβηττού για να βγω στη Βασιλίσσης Σοφίας λίγο πριν από τα µεσάνυχτα, σε µια Αθήνα που ξενυχτά και δεν αδειάζει πλέον ούτε τον Αύγουστο. Ενας άνδρας προσπαθούσε να περάσει από το πεζοδρόµιο, µε δυσκολία, τη σύζυγό του που βρισκόταν σε αναπηρικό καροτσάκι. ∆εν είχε κάνει καν τη στροφή του, όταν σταµάτησα µε το αυτοκίνητο για να περιµένω όσο χρόνο απαιτούσε για
να περάσουν απέναντι. Με ευχαρίστησε πρώτα ο ίδιος, µε ένα γενναιόδωρο χαµόγελο και το χέρι του στην καρδιά, κι εκείνη µαλάκωσε αµέσως όλο της το πρόσωπο, σαν ζωγραφιά.
Στο θερινό σινεµά της γειτονιάς µοιράστηκα την εσάρπα µου ως αντικουνουπικό. Στην παραλία µάζεψα αθόρυβα όσα σκουπίδια βρήκα στην ακτή. Αυτό θα ήθελα να γράψω αν ήµουν ξανά µαθήτρια στο σχολείο. Πώς πέρασα τις διακοπές µου. Εµεινα στην Αθήνα, έβαλα το κινητό στο αθόρυβο και άρχισα να µετράω καθηµερινά µικρές πράξεις καλοσύνης. Από µέσα µου.
Εφημερίδα «Κυριακάτικη Απογευματινή»
