Όλες οι γυναίκες ήταν ερωτευμένες με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Δεν ξέρω αν είχαν αφίσα του πάνω από το κρεβάτι τους, αλλά σίγουρα κάπου υπήρχε μία φωτογραφία του καλά κρυμμένη. Μόλις μάθαμε, στις 16 του μηνός, ότι ο ωραίος του σινεμά «έφυγε» από τη ζωή στα 89 του χρόνια, αρχίσαμε να θυμόμαστε τις καλύτερες στιγμές του. Νιώσαμε σαν να χάσαμε έναν φίλο, έναν εραστή, ένα πρότυπο άνδρα που ίσως να μη γεννηθεί ξανά.
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ δεν υπήρξε ποτέ ντεμοντέ. Ανέδειξε τις συμπρωταγωνίστριες του, από την Μέριλ Στριπ μέχρι την Μπάρμπαρα Στράιζαντ. Δεν μιμήθηκε κακοποιητικές συμπεριφορές, απέφυγε την τοξικότητα της εποχής και δεν μπήκε στη λογική της κόντρας με τον Πολ Νιούμαν, όταν το δίλημμα ήταν «Ρόμπερτ ή Πολ».
Κι αν αφήσουμε για λίγο τις ταινίες του και σταθούμε στο αποτύπωμα του στη μόδα, στην αισθητική μας, στην κληρονομιά που αφήνει πίσω; Στις φωτογραφίες που βλέπω, χωρίς ρετούς, μόνο με τη φυσική φθορά του χρόνου, ο Ρέντφορντ φοράει ριγέ λευκό πουκάμισο με τα δύο πρώτα κουμπιά ανοιχτά, μανίκια σηκωμένα μέχρι τον αγκώνα, καφέ δερμάτινη ζώνη σε χακί/γκρι παντελόνι και μια ασημένια βέρα στο δεξί. Το 1984, στην ταινία «The Natural», μια μαργαρίτα στο στόμα είναι η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά.
Τον θυμάμαι πάντα ντυμένο casual, να δίνει μαθήματα διαχρονικού στιλ, χωρίς να προσπαθεί να δείχνει νεότερος. Έβαφε τα μαλλιά του μέχρι το τέλος, αλλά έμεινε μακριά από μπότοξ και πλαστικές επεμβάσεις, ένας Μπέντζαμιν Μπάτον με αιτία. Ήξερε να φοράει ξεβαμμένο τζιν πουκάμισο πολύ πριν την ήσυχη πολυτέλεια, συνήθως μέσα από πουλόβερ, με άναρχο γιακά, κι ένα δερμάτινο, σουέντ πανωφόρι με εσωτερική γούνα.
Δεν θύμιζε σε τίποτα τον Τομ Κρουζ στο «Τop Gun» ή τον Μπραντ Πιτ στη μεγάλη οθόνη. Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ δεν έκανε καμία προσπάθεια. Ούτε όταν κρατούσε το χέρι της Μία Φάροου, ως «Υπέροχος Γκάτσμπι», το 1974, ντυμένος στα λευκά, με πουλόβερ με κοτσίδες και λαιμόκοψη πάνω από το λευκό πουκάμισο και παντελόνι.
Με τη Νάταλι Γουντ φορούσε μαρινιέρα και πάνινα αθλητικά. Χωρίς καμία διάθεση εντυπωσιασμού, προτιμούσε τις ανοιχτόχρωμες αποχρώσεις αλλά και τους συνδυασμούς μπλε, κόκκινου και λευκού. Μπορούσε να φορέσει ένα απλό, λευκό εφαρμοστό t-shirt και να λάμπει στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Η φράντζα, τα ατημέλητα μαλλιά, το χαμόγελο, η αλήθεια του.
«Όταν ήμουν παιδί, κανείς δεν μου είπε ποτέ ότι ήμουν όμορφος. Τα μαλλιά μου ήταν κόκκινα και ατίθασα, είχα φακίδες και πολύ μεγάλα δόντια. Δεν άκουσα ποτέ, «είσαι πολύ όμορφος». Αυτό ήρθε πολύ αργότερα και όταν ήρθε δεν ήμουν προετοιμασμένος», είχε πει το 2018.
Πόζαρε χωρίς να ποζάρει. Έραβε κοστούμια στα μέτρα του. Έβαζε ποσέτ στο πέτο. Υποστήριζε σομόν πουκάμισο με γκρι κοστούμι, φορούσε δερμάτινα παπούτσια με φούντες. Τον θυμάστε με τραγιάσκα και τιράντες στην ταινία «The Sting»; Αν απομόνωνες την εκκεντρική γραβάτα και το ριγέ παντελόνι θα νόμιζες ότι έβλεπες παρωδία. Όχι όμως όταν το συγκεκριμένο στιλ το λάνσαρε ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
Κι αν μιλούσαν τα ρούχα του; Θα ήταν ένα γήινο κοτλέ σακάκι. Ένα καρό πουκάμισο. Ένα μενταγιόν-φυλαχτό. Ντένιμ με ντένιμ πουκάμισο, προτού το τολμήσει κανείς άλλος. Γυαλιά αεροπόρου. Levis με άποψη ακόμη και για το ρεβέρ. Είτε με καουμπόικο outfit, είτε με σμόκιν και γυαλιά μυωπίας στα Όσκαρ, υπήρξε το απόλυτο σύμβολο του αμερικανικού στιλ.
Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδιαστές όπως ο Μάικλ Κορς και ο Ραλφ Λόρεν θέλησαν να μιμηθούν τις επιλογές του και να τις προτείνουν ως lifestyle στους πελάτες τους. Aλλά δεν αρκεί ένα σακάκι για να μεταμορφωθείς σε Υπέροχο Γκάτσμπι.
Ηθοποιός, σκηνοθέτης, ίνδαλμα, φιλάνθρωπος, σούπερσταρ, επαναστάτης, θρύλος, σύμβολο της κλασικής, διακριτικής κομψότητας στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και του 1970. Από ταινίες όπως «Όλοι οι άνδρες του Προέδρου» και «The way we were», ξεχώρισε και με το ροζ κοστούμι που λάνσαρε στο ρομαντικό δράμα του 1974, «Ο Μεγάλος Γκάτσμπι» αλλά και με το τουίντ τζάκετ, στο θρίλερ του 1975 «Τρεις Μέρες του Κόνδορα», μπλε πουκάμισο, ριγέ μάλλινη γραβάτα και τζιν, στιλ που μοιάζει απόλυτα σημερινό.
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ πέθανε στα 89 του. Είδαμε για μια ακόμη φορά τις ταινίες του, ακούσαμε εμμονικά το σάουντρακ από το «The way we were», τον ερωτευτήκαμε ξανά. Τον Ρόμπερτ του τότε, που φλέρταρε με τα μάτια, χωρίς να προσβάλει, που ήξερε να φέρεται σε μια γυναίκα, να την φροντίζει…
Η προσωπική μου αγαπημένη σκηνή; Στο «Οut of Africa», με τη μουσική του Τζον Μπάρι. Όταν λούζει τη Μέριλ Στριπ με τρυφερότητα και αγάπη. Τι φορούσε; Έχει σημασία; Την αλήθεια του.
Κυριακάτικη Απογευματινή
