Σκεφτείτε ένα χόμπι που σας χαλαρώνει, σας ηρεμεί, λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά και το κυριότερο σας σώζει από το να στείλετε το «μοιραίο» μήνυμα στον πρώην. Μόνο η σκέψη λειτουργεί «κατευναστικά» στην εποχή της γρήγορης ζωής. Fast fashion, fast αποφάσεις, fast δράμα. Κι όμως, επιστρέφουμε σε κάτι παλιό και τρυφερό. Στον κόσμο όπου οι γιαγιάδες κεντούσαν για να γεμίσουν τον χρόνο τους με χρώμα και νόημα.
Και δεν το κάνουν μόνο εκείνες. Η Τέιλορ Σουίφτ ανεβάζει συχνά stories με βίντεο με τις κεντημένες δημιουργίες της. Ο Εντ Σίραν κεντά στα παρασκήνια για να χαλαρώσει από τον θόρυβο των περιοδειών. Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ μοιράζεται πολύχρωμες, περίτεχνες βελονιές. Η Γκουέν Στεφάνι ράβει και κεντά τολμηρά μοτίβα. Η Τζούλια Ρόμπερτς πλέκει παντού ως προσωπικό τελετουργικό ηρεμίας. Η Μέριλ Στριπ και ο Κρίστοφερ Γουόκεν έχουν φωτογραφηθεί με βελόνες και κλωστές.
Αντί να σκρολάρετε μηχανικά, αναζητήστε χρώματα, υφές, κλωστές. Μετά τα βιβλία ζωγραφικής για ενήλικες, ήρθε η ώρα να ανακαλύψουμε ή να ξαναθυμηθούμε χόμπι που κάποτε έμοιαζαν παλιομοδίτικα αλλά σήμερα αποτελούν συνώνυμο της πολυτέλειας. Γιατί απαιτούν χρόνο και συγκέντρωση.
Και όχι, δεν χρειάζεται να κεντήσουμε κιτς κάδρα με νεκρή φύση, ή χορεύτριες του φλαμένκο. Όπως κάνουμε με ένα παζλ, διαλέγουμε την εικόνα και ξεκινάμε από την αρχή ή το τέλος. Το κέντημα δεν έχει κανόνες, έχει μόνο ρυθμό. Και εξαιρετικά οφέλη.
Μπορεί να λειτουργήσει σαν meditation. Θυμάμαι κάτι λευκές μαξιλαροθήκες που είχα βρει στο πωλητήριο ενός μουσείου με την επαναλαμβανόμενη φράση “Je t’aime” από έργο της σπουδαίας καλλιτέχνιδας, Λουίζ Μπουρζουά (1911-2010). Kόκκινες κλωστές σε λευκά σεντόνια. Σαν μια ερωτική επιστολή σε εξέλιξη.
Αντί να γράφεις καλλιγραφικά, κεντάς. Τι ωραία συνήθεια. Nα γίνουμε κι εμείς σχεδιαστές μόδας… Ειδικά τώρα με την καινούργια χρονιά που έρχεται, θέλεις να προσθέσεις μια προσωπική πινελιά σε όλα. Σαν τα ρούχα που κεντούσαμε στις ετικέτες των παιδιών στο σχολείο για να μην μπερδεύονται με τα ρούχα των συμμαθητών τους στη γυμναστική.
Ποια είναι τα υπόλοιπα χόμπι που υιοθετούν οι σταρ που αγαπάμε να ακολουθούμε, να υιοθετούμε τις συνήθειες του ή να μισούμε; Το κέντημα μπορεί να αποκτήσει και πολιτική διάσταση. Να εξελιχτεί σε έργο τέχνης. Αλλά ποιος έχει τον χρόνο και την υπομονή;
Αν το ψάξεις, θα βρεις και την απάντηση. Γιατί κοινότητες με χομπίστες με ευαισθησία υπάρχουν παντού, αρκεί να τις αναζητήσουμε και να γίνουμε κομμάτι τους. Χειροποίητα κομμάτια, μηνύματα αγάπης, σε όλες τις γλώσσες. Αρκεί να βγάλουμε από το κέντημα τα κλισέ του παρελθόντος και να σκεφτούμε πως ζούμε σήμερα, με τα κινητά σαν προέκταση των χεριών μας.
Ευκαιρία για αποτοξίνωση λοιπόν. Ψυχοθεραπεία και ευαισθησία μαζί. Όσοι θέλουν να επιβάλλουν την επιρροή τους στον κόσμο και να ακουστεί η φωνή τους, μπορούν να το τολμήσουν αλλιώς. To κέντημα έχει δύναμη. Η Νταϊάνα Γουέιμαρ, θέλησε να κεντήσει τις δηλώσεις του Ντόναλντ Τραμπ, μαζί με tweets, ως έναν τρόπο να σπάσει τη δομή του κύκλου των ειδήσεων. Έτσι γεννήθηκε το Tiny Pricks Project στο Instagram που μέσα σε λίγα χρόνια κινητοποίησε χιλιάδες ανθρώπους να πάρουν βελόνα, κλωστή και θέση.
Με τη διαφορά πως ένας ψηφιακός λογαριασμός μπορεί να σβηστεί και να διαγραφεί ανά πάσα στιγμή ενώ κάτι που έχεις κεντήσει, αντέχει στον χρόνο. Θυμηθείτε τα παραδοσιακά κεντήματα από γυναίκες που αγκαλιάζουν τρυφερά βελόνα και κλωστή για να ξεκινήσουν από το μηδέν και να φτιάξουν μικρά και μεγάλα αριστουργήματα που μαρτυρούν ώρες και μέρες αφοσίωσης.
Μία γυναίκα που χώρισε, ευγνωμονεί την φίλη της που πήγε σπίτι της με ένα κουτί χαρτομάντηλα και ένα σετ κεντήματος για αρχάριους. Αντί να χαθεί στη θλίψη, αφιέρωσε χιλιάδες ώρες καθώς πειραματιζόταν με τις κλωστές και τις βελόνες μέχρι να δημιουργήσει το αποτέλεσμα που ήθελε. Για να εμφανιστεί μια εικόνα, ένα σύμβολο, ένα γράμμα. Βρήκε την όλη διαδικασία υπνωτιστική. Για μήνες, παραδέχεται ότι τα χέρια της ήταν τόσο απασχολημένα που δεν είχε τον χρόνο να ανοίξει το ψυγείο, να φάει junk food, να φαντασιωθεί τις ζωές των άλλων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να στείλει παρορμητικά μηνύματα στις 2 τα ξημερώματα.
Στο κέντημα τα νήματα τα τραβάς, τα χωρίζεις, τα ισιώνεις για να μην μπερδεύονται. Μια συμβολική χειρονομία για την συναισθηματική διαύγεια και τη θεραπεία μέσα μας. Ίσως τελικά αυτό να χρειαζόμαστε. Μια αποτοξίνωση από την υπερβολική εργασία, την ταχύτητα, ένα pause. Κάτι να κρατά τα χέρια μας απασχολημένα και το μυαλό μας καθαρό. Αφού βρίσκει τον χρόνο η Τέιλορ Σουίφτ, μάλλον είναι η στιγμή να ακούσουμε τις σκέψεις μας χωρίς θόρυβο. Ή έστω με μπαλάντες στο σάουντρακ.
Κυριακάτικη Απογευματινή
