Υπήρξε μία εποχή όπου το σύνθημα της μόδας ήταν «black is beautiful», δηλαδή «ό,τι το μαύρο είναι ωραίο» – αν και δεν χρειάζεται μετάφραση όλοι το καταλαβαίνουν, ακόμη και τα παιδάκια που παρακολουθούν τα κινούμενα σχέδια paw patrol και ninjago.
Κατ’ αρχάς, με πρώτο συνθετικό το συγκεκριμένο χρώμα έχουμε τη μαύρη χήρα, η οποία -εκτός από συγκεκριμένο είδος δηλητηριώδους αράχνης- έχει καταλήξει να χαρακτηρίζει αυτές τις μοιραίες όσο και θανάσιμες γυναίκες, οι οποίες προκειμένου να κληρονομήσουν συνήθως τον άνδρα τους φροντίζουν να τον στέλνουν νωρίς στα θυμαράκια. Μόνο για να κληρονομήσουν, όχι επειδή τις απάτησε. Στην περίπτωση αυτή προτιμούν το βιτριόλι.
Υπάρχει με συνθετικό το μαύρο χρώμα και η «Μαύρη Χειρ». Και αυτή εγκληματούσα. Έτσι είχε ονομαστεί μία οργάνωση Σέρβων παρακρατικών η οποία προέβαινε σε πολιτικές δολοφονίες. Με όποιον δηλαδή διαφωνούσε φρόντιζε να τον στείλει να συναντήσει τον Κύριο μια ώρα αρχύτερα. Στη Μαύρη Χείρα οφείλεται η δολοφονία του πρίγκιπα Φραγκίσκου Φερδινάρδου και η αφορμή για τον αιματηρό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και στον δολοφονηθέντα αρχιδούκα οφείλεται και το όνομα του γνωστού βρετανικού μουσικού συγκροτήματος Franz Ferdinand που ίδρυσε ο δικός μας Άλεξ Καπράνος, ανιψιός του δημοσιογράφου Δημήτρη Καπράνου.
Συνήθως αόρατη αλλά πολύ αποτελεσματική στις εξοντώσεις η Μαύρη Χειρ κατέληξε και αυτή να χαρακτηρίζει τα δολοφονικά κτυπήματα μαφιόζων και κάθε είδους εγκληματικής οργάνωσης.
Δεν θα μπορούσε να λείπει από το… χρωματολόγιο των χαρακτηρισμών η Μαύρη Βίβλος για να περιγράφει τα ανομήματα κάποιων, συνήθως πολιτικών. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να λείπει μία Μαύρη Βίβλος από τον χώρο της πολιτικής, αφού η πρώτη τέτοια Βίβλος που εκδόθηκε έφερε τον τίτλο «Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού». Τη είχε συγγράψει ένας Γάλλος, ο Στεφάν Κουρτουά και στη Βίβλο αυτή περιέγραψε όλα τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει τα κομμουνιστικά καθεστώτα και την τρομοκρατία που είχαν εξασκήσει προκειμένου να προωθηθεί η ιδεολογία τους.
Τώρα βεβαίως χρησιμοποιείται ευρύτερα ο όρος στην πολιτική προκειμένου να περιγράψει από καταγγέλλοντες αντιπολιτευόμενους τη «συμφορά» που έχει επιφέρει σε έναν λαό μία κυβέρνηση. Συνήθως όμως οι καταγγέλλοντες εμφανίζονται να έχουν διαγράψει από τη μνήμη τους –και προφανώς να έχουν βγάλει από τα ράφια της βιβλιοθήκης τους- τη δική τους Μαύρη Βίβλο, που λογικά θα έπρεπε να τους στοιχειώνει για όλα όσα έχουν διαπράξει όταν βρέθηκαν στην εξουσία.
Το βλέπουμε άλλωστε εσχάτως και στα καθ΄ ημάς. Στην περίπτωση αυτή η ουσία βρίσκεται στο ερώτημα αν ο κόσμος έχει διαγράψει και αυτός τη Μαύρη Βίβλο της αντιπολίτευσης, που δεν φαίνεται κάτι τέτοιο αν λάβουμε υπόψη ότι δεν την αφήνει να σηκώσει κεφάλι. Οπότε για τους επισείοντες Μαύρες Βίβλους, «μαύρ’ ειν’ η νύχτα στα βουνά// στους κάμπους πέφτει χιόνι…».
Εφημερίδα Απογευματινή
