Διενεργήθηκε σχετικά πρόσφατα μια έρευνα (η Metron Analysis τη διεξήγαγε) που μεταξύ άλλων είχε το ερώτημα ποιον από τους διαφόρους θεσμούς οι ερωτώμενοι εμπιστεύονταν περισσότερο για την απόδοση δικαιοσύνης σε περιπτώσεις διαφθοράς. Την πρώτη θέση με μεγάλο ποσοστό καταλάμβανε η ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη -που είναι κάτι του τύπου «καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω», λαμβανομένου υπόψιν ότι οι ερωτηθέντες θα την αγνοούσαν αν δεν είχε αναδυθεί η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Τη δεύτερη θέση κατέλαβε η Ελληνική Αστυνομία και την τρίτη η ελληνική Δικαιοσύνη. Λογικό αποτέλεσμα, αν λάβουμε υπόψιν ότι και σε προηγούμενες έρευνες για την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς τόσο η ελληνική Δικαιοσύνη όσο και η Αστυνομία περιλαμβάνονταν στις προτιμήσεις της κοινωνίας, μαζί με την Εκκλησία.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να υποθέσει ότι το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ ελαχίστη εμπιστοσύνη προσείλκυσαν. Είτε αυτό αφορούσε την κυβέρνηση είτε και την ίδια την αντιπολίτευση.
Στο σημείο αυτό πρέπει να γίνουν μια-δυο παρατηρήσεις. Κατ’ αρχάς είναι μάλλον αντιφατικό να μην εμπιστεύονται κατά πλειοψηφία την κυβέρνηση, ότι δηλαδή θα συνέβαλλε να αποκαλυφθεί η αλήθεια σε θέματα διαφθοράς, και συγχρόνως η ίδια αυτή κυβέρνηση να προτιμάται κατά πλειοψηφία να συνεχίσει να κυβερνά τον τόπο, όπως καταγράφουν άλλες έρευνες. Η αντίφαση λοιπόν διά της απλής -για να μην πω απλουστευτικής- λογικής είναι ότι η πλειοψηφία του κόσμου είναι υπέρ της διαφθοράς, διότι δεν θέλει να αποκαλυφθεί η αλήθεια! Και τα δύο δεν μπορεί να ισχύουν, δηλαδή και η έλλειψη εμπιστοσύνης αλλά και η προτίμηση σε αυτόν που δεν εμπιστεύονται!
Μια άλλη παρατήρηση αφορά την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Δεν αντιλέγω ότι υπάρχουν Μέσα που ενδεχομένως σκοπίμως αποκρύπτουν την αλήθεια ή μπορεί να παραπλανούν την κοινή γνώμη εξυπηρετώντας κάποια συμφέροντα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει σε όλο τον κόσμο όπου λειτουργούν ΜΜΕ. Από την άλλη όμως, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν, διαχρονικώς, άπειρα παραδείγματα στα οποία οι κοινωνικές τάξεις προστρέχουν σε ΜΜΕ -δηλαδή σε αυτά που, υποτίθεται, δεν εμπιστεύονται- προκειμένου να αναδείξουν το πρόβλημά τους ή να ασκήσουν πίεση στην εκάστοτε κυβέρνηση για την προώθηση κάποιας λύσης που θα αφορά
συμφέροντά τους.
Δεν γνωρίζω αν ισχύει γενικότερα αυτό που είπε κάποιος ανώνυμος, ότι δηλαδή «θέλω λιγότερη διαφθορά ή περισσότερες ευκαιρίες να συμμετάσχω κι εγώ»! Όμως το νοσηρό και δύσοσμο αυτό φαινόμενο είναι ένα τανγκό που χορεύεται με δύο. Επαναλαμβάνω κάτι που έχω και με άλλη ευκαιρία διατυπώσει. Ότι δεν πρέπει αφελώς να νομίζουμε πως το κράτος είναι μια αφηρημένη έννοια. Είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αυτοί που στελεχώνουν το κράτος,
από τον προϊστάμενο και τον γενικό διευθυντή έως τον τελευταίο κλητήρα, είναι κάποιοι από τη δική μας φυλετική σάρκα.
Εφημερίδα Απογευματινή
