Οι προβληματικές συζητήσεις μεταξύ της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας και των πρυτανικών Αρχών για τα θέματα ασφαλείας των πανεπιστημίων δείχνουν ότι οι διοικήσεις των κύριων ΑΕΙ της χώρας διακρίνονται από έλλειμμα παρρησίας και αποφασιστικότητας. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά είναι κάτι καθοριστικό για την επόμενη μέρα. Δεν αρκεί η κατάθεση και ψήφιση νομοσχεδίων για να προκύψει μια νέα πραγματικότητα. Όπως διεφάνη και από την αυστηρή νομοθεσία της παλαιότερης υπουργού Παιδείας, επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη, Νίκης Κεραμέως, όλα κρίνονται στην εφαρμογή.
Στην περίπτωση εκείνη που προκρίθηκε ακόμη και η συγκρότηση ειδικού τμήματος της Αστυνομίας για την περιφρούρηση των πανεπιστημίων η όλη εξέλιξη υπήρξε απογοητευτική. Σε αντίθεση η Αστυνομία και η πολιτική ηγεσία της στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη είχαν πολύ θεαματικά αποτελέσματα στην απελευθέρωση των πανεπιστημιακών χώρων και οικημάτων υπό πανεπιστημιακό άσυλο, που για δεκαετίες είχαν καταληφθεί από αυθαίρετες και σε κάποιες περιπτώσεις απολύτως εγκληματικές οντότητες που αυτοκαθορίζονταν ως αριστεριστές ή αναρχοαυτόνομοι.
Στις συζητήσεις που είχε η σημερινή υπουργός Παιδείας κυρία Ζαχαράκη οι πανεπιστημιακές ηγεσίες παρουσιάσθηκαν για να ζητήσουν και πάλι κονδύλια, μιλώντας αόριστα για σχέδια ασφαλείας και φυλασσόμενες εισόδους στα ιδρύματα. Μα όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν προχωρήσει τα προηγούμενα χρόνια. Τι έκαναν οι διοικήσεις των πανεπιστήμιων για την ασφάλεια και την ακαδημαϊκή ελευθερία στα ιδρύματά τους;
Πάλι η συζήτηση γίνεται από την αρχή, ενώ το μόνο νέο μέτρο που θα έπρεπε να κριθεί είναι η αποβολή των ταραχοποιών φοιτητών.
Σε όλη την Ευρώπη δεν υπάρχει καμία αναλογία με τα όσα συμβαίνουν για μισό αιώνα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η «ελληνική ιδιαιτερότητα» όπως ορίζεται αποτελεί μια εκτροπή που επέτρεψε πολιτικά η Μεταπολίτευση του 1974 και οργάνωσε η εν γένει Αριστερά. Στην παρούσα φάση πλέον η λύση θα δοθεί εφόσον όλοι αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Εφημερίδα Απογευματινή
