Υπάρχει μια σημαντική διαφοροποίηση στην κανονικότητα της Ευρώπης. Στα θέματα διεθνούς πολιτικής, ασφάλειας και άμυνας είναι εκ των συνθηκών περιορισμένες οι αρμοδιότητες της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Στην παρούσα φάση πλέον όπου όλα σχετίζονται, πλην των δασμών και της εμπορικής πολιτικής με τις επιλογές και τις αποφάσεις των εθνικών ηγεσιών, αναβαθμίζεται εκ των πραγμάτων η σημασία των εργασιών του Συμβουλίου ειδικά σε ζητήματα στρατηγικής και εξοπλισμών. Το Συμβούλιο, όμως, τις προηγούμενες δεκαετίες κατέληξε ένα κεντρικό όργανο σαφώς πιο υποβαθμισμένο από την Κομισιόν, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις απλώς συνυπέγραφε ειλημμένες αποφάσεις.
Υπό τις νέες συνθήκες βαρύνοντα ρόλο επιχειρούν να έχουν στην εξέλιξη της Ευρώπης τρεις δυνάμεις: η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία. Η περίφημη Ε3. Διεκδικώντας επιρροή Διευθυντηρίου κινούν τις εξελίξεις και την αντίδραση στις προκλήσεις των καιρών με τη διαδικασία της «συμμαχίας των προθύμων». Είτε δηλαδή για τις θέσεις της ευρωπαϊκής ενότητας στο θέμα της Ουκρανίας είτε στο ζήτημα των στρατιωτικών εξοπλισμών ή του μεταναστευτικού, οι αποφάσεις λαμβάνονται με πιο διακυβερνητικό τρόπο και πλειοψηφία. Στη συνέχεια όλο και πιο συχνά έρχεται η κεντρική γραφειοκρατία μαζί με την ηγεσία της Κομισιόν να επικυρώσει τις αρχικές επιλογές και προτάσεις.
Η αντίληψη και τα αντανακλαστικά του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησης χαρακτηρίζονται σε αυτήν τη νέα περίοδο από ενάργεια και αμεσότητα. Το δε ισχυρό προφίλ αξιοπιστίας που έχει αποκτήσει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, τόσο σε επίπεδο Ευρώπης όσο και στις διεθνείς χρηματαγορές, αποτελεί όπλο διαπραγμάτευσης για πολύ κρίσιμα ζητήματα σε εθνικό πλέον επίπεδο.
Αν δούμε τις τελευταίες συνομιλίες του πρωθυπουργού στη Ρώμη και το Βερολίνο, πέραν από εκείνες των αρμόδιων υπουργών, θα κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει υψηλή και χαμηλή ατζέντα πλέον. Η καθημερινότητα, η ευημερία και η ασφάλεια της χώρας συσχετίζονται άμεσα με τη διεθνή παρουσία.
Εφημερίδα Απογευματινή
